«Δεν ξέρω πότε ακριβώς χάσαμε το σημείο επαφής μας με την Μυρτώ. Ήταν πάντα το μικρό μου κοριτσάκι που μ’ αγαπούσε, μου μιλούσε, με συμβουλευόταν και μαζί μου ήταν ο εαυτό της ακόμα και στα χειρότερά της. Νομίζω πως το κομβικό σημείο της σχέσης μας ήταν η εφηβεία της. Ξαφνικά νοιαζόταν μόνο για τις φίλες της, διάβαζε κάτι περίεργα βιβλία με ακατανόητα ποιήματα, κλεινόταν στο δωμάτιό της με τα ακουστικά στ΄ αυτιά και περνούσε πολλές ώρες στο κινητό. Δεν ήξερα τι νιώθει ή τι σκέφτεται. Ακόμα κι όταν προσπαθούσε να μου πει, δεν μπορούσα να την καταλάβω. Σταμάτησε να ασχολείται με τα μαθήματά της και μου έλεγε πως δεν την νοιάζουν οι σπουδές γιατί το μόνο που θέλει είναι να γυρίσει τον κόσμο και να γράψει βιβλία.
Της απαγόρευα τα πάντα
Όσο κι να ήθελα να ενστερνιστώ τα όνειρά της, ήξερα καλά πως η ζωή είναι σκληρή. Χωρίς σπουδές δεν μπορείς να έχεις μια καλή δουλειά και συχνά νιώθεις μειονεκτικά. Κανείς δεν το γνώριζε αυτό καλύτερα από μένα! Γι’ αυτό, λοιπόν, την πίεζα πολύ να διαβάζει. Την πίεζα σε σημείο που την απειλούσα και την τιμωρούσα. Της απαγόρευα να βγαίνει, της έπαιρνα το κινητό και της έκρυβα τα ανόητα βιβλία που διάβαζε. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να την πιέσω να στρωθεί στο διάβασμα και να περάσει σε μια σχολή της προκοπής.
Της έλεγα πως δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή της
Το χειρότερο, όμως, είναι πως, αρκετές φορές πάνω στα νεύρα μου, ξεστόμισα τη φράση που μου έλεγε και η δική μου μαμά και που είχα υποσχεθεί πως δεν θα την πω ποτέ στο παιδί μου: «έτσι όπως πας, θα καταντήσεις σκουπιδιάρης! Δεν θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου!». Ομολογώ πως σήμερα, 8 χρόνια μετά, νιώθω απαίσια με τον εαυτό μου. Το σκέφτομαι και με βασανίζουν οι τύψεις. Πώς μπόρεσα να μιλήσω έτσι στην κόρη μου;
Δεν της είχα εμπιστοσύνη
Είδα τη σχέση μας σταδιακά να καταρρέει. Βλέπετε, είχαμε περάσει πολλά χρόνια οι δυο μας μετά το διαζύγιο μυ. Την ένοιωθα και την εμπιστευόμουν ακόμα κι όταν δεν εμπιστευόταν ούτε η ίδια τον εαυτό της. Εκείνη την περίοδο, όμως, έχασα την εμπιστοσύνη μου. Όσο άλλαζε εκείνη λόγω εφηβείας, άλλο τόσο άλλαζα κι εγώ. Σκεφτόμουν συντηρητικά και, παρόλο που έλεγα πως νοιάζομαι για την ευτυχία της, στην πραγματικότητα φερόμουν ανόητα και εγωιστικά. Η Μυρτώ άλλαξε τελείως απέναντί μου. Δεν μου έλεγε πια πού πάει, τι της αρέσει ή πώς νιώθει. Μου φερόταν σαν ξένη, σαν κάποια που μισούσε θανάσιμα.
Φώναζα συνέχεια
Εγώ από τη μεριά μου, μη ξέροντας πώς να την προσεγγίσω, της φώναζα συνέχεια και είχα πάθει εμμονή με το διάβασμα και τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ό,τι κι αν συνέβαινε, ό,τι κι αν συζητάγαμε, γύρναγα την κουβέντα εκεί προσπαθώντας να τη πείσω να περάσει Ιατρική ή έστω φυσικό και να ακολουθήσει πανεπιστημιακή καριέρα. Την έκανα συνέχεια να νιώθει πως είναι άχρηστη – λες και η υπέροχος εαυτός της εξαρτιόνταν από το αν θα περάσει ή όχι στις πανελλαδικές. Όταν συνειδητοποιούσα πως τα λόγια μου έβρισκαν τοίχο, φώναζα ακόμα περισσότερο. Σαν κάποιος με είχε προγραμματίσει ώστε να κάνω το ένα λάθος μετά το άλλο μέχρι να την χάσω…
Τελικά απομακρύνθηκε από εμένα αλλά προσπαθώ να διορθώσω την κατάσταση
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως η Μυρτώ πέρασε στο πανεπιστήμιο. Επέλεξε τη φιλοσοφική, το έβαλε στόχο και το κατάφερε. Δεν το συζήτησε μαζί μου – το όνειρό της ήταν για μένα ένα μυστικό κι αυτό με πόνεσε περισσότερο απ’ όλα. Τότε κατάλαβα πως τα είχα κάνει θάλασσα. Αντί να εξακολουθήσω να είμαι δίπλα της και να την βοηθώ να εξερευνάει τα όνειρα και τος επιθυμίες της, έγινα ένα τεράστιο εμπόδιο για εκείνη. Ήμουν η υστερική που μίλαγε μόνο για σχολεία, εξετάσεις και λεφτά. Δεν την άκουγα όπως παλιά, ούτε και την ένιωθα μέχρι που την απομάκρυνα.
Σήμερα ζει μόνη της μερικά χιλιόμετρα μακριά από μένα. Παράτησε τη φιλοσοφική και αποφάσισε να ασχοληθεί με την αρχαιολογία. Ταξιδεύει συχνά και τη βλέπω σπάνια. Είμαι σίγουρη, όμως, πως αυτό που είχαμε παλιά, πριν με πιάσει η μανία μου με το μέλλον της, ήταν πραγματικά μοναδικό και κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το ξαναχτίσουμε – αυτή τη φορά, σε μία άλλη, νεότερη βάση».