«Δεν είναι ποτέ λάθος να κάνεις αυτό που θες και ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις ό,τι θες. Αν κάποιος αντιπροσωπεύει αυτή τη φράση, τότε σίγουρα είναι η μητέρα μου. Για του λόγου το αληθές, είναι 60 ετών και ξεκίνησε μαθήματα λάτιν. Και εμένα με ενθάρρυνε να ξαναδώσω Πανελλήνιες στα 23 και να περάσω στην Ιατρική. Νομίζω καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι της χρωστάω πολλά».
Αλέξανδρος, 39 ετών.
«Ενώ ήμουν ακόμα κοριτσάκι, η μαμά μου έλεγε να μην εξαρτηθώ ποτέ στη ζωή μου από κάποιον άντρα. Με συμβούλευε να ερωτευτώ, να αγαπήσω, να ζήσω κάθε σχέση μου αλλά πάντα να βάζω τα όριά μου. Κρίνοντας από το ότι οι γονείς μου παραμένουν ακόμα ευτυχισμένοι, έπειτα από 30 χρόνια έγγαμου βίου, νομίζω ότι η μητέρα μου μου αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας τους».
Άννα, 25 ετών.
*Φωτογραφία: whatsuplife.in
«Μία φράση μου έλεγε χαρακτηριστικά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και αυτή συνέχισε να με ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή μου: “Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου”. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά όταν, ως παιδάκι, την ακούς από τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή σου, σου γίνεται βίωμα. Και προσπαθείς για τα όνειρα και τους στόχους σου, μέχρι τέλους. Ακολουθώντας το παράδειγμά της, λέω κι εγώ συνέχεια στην κόρη μου. Ελπίζω να της βγει σε καλό!»
Κατερίνα, 31 ετών.
«Όταν μπήκα στην εφηβεία, γύρω στα 13-14, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την εμφάνισή μου και η μητέρα μου το πρόσεξε. Αντί να μου κάνει κήρυγμα για τον προκλητικό τρόπο που ντυνόμουν, εκείνη μου είπε “Να ασχολείσαι με την εμφάνισή σου για να νιώθεις εσύ καλά, όχι για να εντυπωσιάσεις τους άλλους”. Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε. Θα αναρωτηθείτε γιατί είναι αυτό το σημαντικότερο μάθημα που πήρα από εκείνη. Επειδή δυστυχώς έφυγε από τη ζωή λίγο αργότερα. Όμως ακόμα κρατάω σαν φυλαχτό αυτήν τελευταία και πολύτιμη συμβουλή της».
Μαριάννα, 20 ετών.
«Είμαι 45 ετών και όταν ήμουν μικρός, επικρατούσε η αντίληψη ότι “τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε”, “τα αγόρια δεν πρέπει να φοβούνται”, “τα αγόρια δεν πρέπει να δείχνουν την αδυναμία τους”. Ακόμα και στο σχολείο, οι δασκάλες μας έλεγαν ακριβώς τα ίδια. Αντίθετα, όμως, η μητέρα μου με έμαθε ότι δεν είναι κακό να κλαίω, δεν είναι κακό να φοβάμαι και δεν είναι κακό να το παραδέχομαι. Οι γιοι μου σήμερα θέλω να πιστεύω πως παίρνουν το ίδιο μάθημα από μένα. Και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως τη μέρα του γάμου μου έκλαιγα από συγκίνηση όταν είδα ότι τη γυναίκα μου να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας…»
Παναγιώτης, 45 ετών.
*Φωτογραφία: bbci.co.uk
«Η μαμά μου μου έμαθε να κάνω τα πάντα για την οικογένειά μου. Εκείνη ήταν πάντα δίπλα μας – σκεφτείτε ότι είχε επωμιστεί την ανατροφή μας, το νοικοκυριό, τα πάντα ενώ ταυτόχρονα δούλευε. Ο πατέρας μας δεν ήταν σπίτι πολλούς μήνες τον χρόνο γιατί ήταν ναυτικός. Κάθε μέρα θυσιαζόταν για εμένα και τον αδελφό μου. Αμέσως μετά τη δουλειά, αναλάμβανε τη δεύτερή της δουλειά, στο σπίτι: αυτή της μάνας. Και πιστέψτε με, δεν διευκολύναμε την κατάσταση γιατί δεν ήμασταν ήσυχα αγόρια. Το παράδειγμά της μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να είσαι “βράχος” για τα παιδιά σου. Εγώ ακόμα δεν έχω οικογένεια αλλά ελπίζω πως αν αποκτήσω, θα είμαι τόσο καλός γονιός όσο εκείνη».
Χρήστος, 33 ετών.
«Να βάζω όρια και να μην κάνω ποτέ κάτι που δεν θέλω. Από παιδί, ήμουν ένα κορίτσι που ανεχόταν πολλά και δεν πίστευε στον εαυτό του. Η μητέρα μου ήταν εκείνη που μου έμαθε πώς να γίνω δυνατή, να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και πάνω απ’ όλα να μην φοβάμαι απλά και μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Θα της το χρωστάω για πάντα. Εκείνη ήταν ο λόγος που κατάφερα να πάω μπροστά στη δουλειά μου σε έναν χώρο ανδροκρατούμενο. Διαφορετικά, θα τα είχα παρατήσει».
Κασσάνδρα, 28 ετών.