«Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, ''κλείστηκα'' στο σπίτι. Πραγματικά φοβόμουν να λείψω έστω και μισή ώρα, γιατί πίστευα ότι κάτι κακό θα συνέβαινε όσο απουσίαζα. Ήμουν εξαντλημένη από την κούραση και στα όρια της κατάθλιψης καθώς δεν έβγαινα σχεδόν καθόλου ή όταν το έκανα, είχα πάντα την κόρη μου μαζί. Με τη δεύτερη κόρη μου, όμως, ήμουν πιο χαλαρή. Δεν ένιωθα ούτε φόβο, ούτε ανασφάλεια. Την άφηνα στην μητέρα μου και πήγαινα σούπερ μάρκετ χωρίς να κοιτάζω ανά 5 λεπτά το ρολόι μου.» Κ. 38 ετών.
«Σε αντίθεση με το πρώτο μου παιδί, στο δεύτερο έμαθα να ζητάω βοήθεια τόσο από τους γονείς και τα πεθερικά μου, όσο και από τον σύζυγό μου. Δεν ένιωθα πλέον την ανάγκη να φροντίζω ολομόναχη την καθαριότητα, το μαγείρεμα και το μεγάλωμα του γιου μου. Παρόλο που δεν είμαι εργαζόμενη μητέρα κουράζομαι εξίσου γι’ αυτό και μετά την γέννηση της κόρης μου αποφάσισα να ηρεμήσω. Δεν με πείραζε πλέον αν το σπίτι δεν ήταν τόσο τακτοποιημένο, ούτε εάν ο νεροχύτης είχε μία στοίβα πιάτα. Έμαθα ότι η ξεκούραση μου πρέπει να είναι προτεραιότητα και αυτό με βοήθησε στην σχέση με τον άνθρωπό μου, αλλά και στο να γίνω καλύτερη μαμά.» A. 40 ετών.
«Στο δεύτερο παιδί σταμάτησα να διαβάζω με μανία βιβλία για γονείς και άρθρα στο ίντερνετ. Με τον άντρα μου ήμασταν τόσο αγχωμένοι στο πρώτο παιδί που είχαμε καταλήξει να ψάχνουμε εμμονικά για τα πάντα. Ανησυχούσαμε για το πότε θα περπατήσει, πότε θα μιλήσει, ακόμα κι αν ο τρόπος με τον οποίο μπουσουλάει είναι φυσιολογικός. Στον γιο μας χαλαρώσαμε και αποφασίσαμε να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς το άγχος και τις φοβίες να μας επηρεάζουν.» Ε.35 ετών.
«Πριν ακόμη γεννηθεί η κόρη μου, είχα αγοράσει λευκώματα και παιδικά άλμπουμ φωτογραφιών. Σχεδόν καθημερινά προσέθετα φωτογραφίες στις οποίες έγραφα ημερομηνία και ένα απόφθεγμα. Και ο γιος μου, όμως, έχει δικό του αρχείο με φωτογραφίες…απλά βρίσκεται στον υπολογιστή. Κάποια στιγμή πρέπει να τις εκτυπώσω!» Β. 45 ετών.
«Στο πρώτο μας παιδί ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη μου πολύ νωρίς, όταν ήμουν 5 εβδομάδων. Η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη που δεν κρυβόταν και πήραμε τηλέφωνο τους συγγενείς και τους φίλους μας για να τους πούμε τα νέα. Αντίθετα στο δεύτερο παιδί, περιμέναμε περισσότερο! Η χαρά και η ανυπομονησία για το κοριτσάκι μας ήταν η ίδια, απλώς ήμασταν λιγότερο εκδηλωτικοί.» Ι. 33 ετών.
«Κατάλαβα ότι συμπεριφερόμουν διαφορετικά με το δεύτερο παιδί, αφού γέννησα. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ανησυχούσα το ίδιο και πρόσεχα την διατροφή και την υγεία μου με συνέπεια. Όταν γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μου, όμως, ένιωθα μια αφάνταστη ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Δεν μετρούσα την κάθε αναπνοή της. Δεν ξενυχτούσα σαν ζόμπι πάνω απ’ το προσκέφαλό της για να δω αν είναι καλά. Όποτε κοιμόταν, κοιμόμουν και εγώ.» Κ. 46 ετών.
«Όταν φέραμε τον γιο μας απ’ το νοσοκομείο στο σπίτι, κοιμόταν σε μια μικρή κούνια δίπλα στο κρεβάτι μας τον πρώτο μήνα. Ήταν πολύ όμορφη περίοδος, αλλά σίγουρα μπορούσα να τον μεταφέρω στην κούνια του νωρίτερα, για να συνηθίσει. Έτσι, με την κόρη μας επαναλάβαμε το ίδιο μοτίβο με την διαφορά ότι την κρατήσαμε στο υπνοδωμάτιο μόνο 2 εβδομάδες.» Τ. 29 ετών.