Αγαπημένο μου κορίτσι,
Ανήμερα του Πάσχα, μέρα χαράς που συγκεντρώνει όλη την οικογένεια μαζί, βγήκες στην αυλή να παίξεις. Φέρνοντας στο μυαλό μου και την κόρη μου, η εικόνα σου μου είναι οικεία. Φαντάζομαι πως τσούγκρισες το κόκκινο αυγό με τη μαμά, άνοιξες με ανυπομονησία το σοκολατένιο κουνελάκι της νονάς, γέλασες, μίλησες για το σχολείο και τα αγαπημένα σου παιχνίδια και, λιγάκι κουρασμένη απ’ το ξενύχτι της Ανάστασης και τις κουβέντες των μεγάλων, βγήκες να παίξεις στην αυλή.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς ένιωσες εκείνη την απαίσια στιγμή, αν πόνεσες, αν πρόλαβες να καταλάβεις τι συνέβη. Προσπαθώ να φανταστώ πώς ένιωσαν οι γονείς σου όταν σε είδαν να σωριάζεσαι μπροστά στα μάτια τους. Προσπαθώ μα δεν μπορώ. Για την ακρίβεια, δεν το χωρά ο νους μου.
«Έτυχε, ήταν η κακιά στιγμή» θα σου πουν κάποιοι. Κι άλλοι τόσοι θα πουν ξανά το ίδιο όταν θα σηκώνουν το πιστόλι στον αέρα για να γιορτάσουν το Πάσχα, την Ανάσταση, τον γάμο τους ή ό,τι άλλο. Όμως αυτό, κορίτσι μου, δεν είναι η κακιά στιγμή. Δεν έτυχε, μα ούτε πέτυχε. Μην τους πιστέψεις, δεν λένε την αλήθεια.
Δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο στο να έχεις ένα όπλο στο συρτάρι σου. Δεν είναι η κακιά στιγμή αφού γνωρίζεις πως τα όπλα έχουν σφαίρες, και οι σφαίρες φέρνουν θάνατο. Δεν είναι η κακιά στιγμή όταν πετάς σαΐτες με φωτιά, ρουκέτες και βαρελότα. Δεν είναι σαν να λέμε «περπάταγα στο δρόμο και μου 'πεσε μια γλάστρα στο κεφάλι» –ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, ο ιδιοκτήτης της γλάστρας οφείλει με κάποιον τρόπο να την ασφαλίσει. Να διασφαλίσει πως η γλάστρα του δεν θα πέσει σε κανενός το κεφάλι.
Κι εμείς Αλεξία μου, όλοι εμείς που υποτίθεται πως είμαστε οι μεγάλοι και πρέπει να σας προστατεύουμε, σου χρωστάμε ένα τεράστιο συγνώμη. Εμείς οι έξυπνοι, που λέμε ότι τα ξέρουμε όλα, που βγαίνουμε στα social, στο καφενείο ή στην τηλεόραση και κλαίμε και φωνάζουμε για σένα, στην πραγματικότητα δεν κάνουμε πολλά για την ασφάλειά σου.
Δεν κινητοποιηθήκαμε ποτέ στα σοβαρά για να απαγορευτούν τέτοια έθιμα. Ούτε εμείς, ούτε οι γονείς μας, ούτε οι παππούδες μας. Κανείς δεν φρόντισε να μάθει στον 54χρονο που σε χτύπησε πως κάθε δράση έχει και μια αντίδραση, πώς όταν παίζεις με τα όπλα κάποιος θα πεθάνει, πως όταν η βία γίνεται έθιμο η κοινωνία γυρνάει στον μεσαίωνα.
Τώρα, λοιπόν, που διάβασα πως επιτέλους άνοιξες τα ματάκια σου, μάθε πως πρώτη εγώ, εκ μέρους όλων όσων σταθήκαμε ανάξιοι να χτίσουμε έναν κόσμο ασφαλή για σένα, θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο ούτε σε εσένα, μα ούτε στα παιδιά σου.Έναν κόσμο όπου τα έθιμα θα διδάσκουν ιστορία και πολιτισμό, θα χαρίζουνε χαμόγελα και ομορφιά.
Γιατί Αλεξία μου, τα έθιμα που φέρνουν θάνατο, δεν είναι έθιμα αλλά κτηνωδίες. Οι παραδόσεις που καταλήγουν σε αίματα και ακρωτηριασμό, δεν είναι παραδόσεις αλλά εγκλήματα. Τώρα, λοιπόν, έπειτα από πολλές μέρες που πάλευες να κρατηθείς απ’ τη ζωή, τώρα που άνοιξες τα μάτια σου και κράτησες το χέρι της μαμάς σου, μάθε πως όλα θα γίνουνε καλύτερα.
Πλέον είμαστε πολλοί και όλοι φωνάζουμε πιο δυνατά. Όλοι λυπόμαστε και σου ζητάμε ταπεινά συγνώμη. Όλοι θα προσπαθήσουμε να σταματήσουνε τα έθιμα που μοιάζουν με εγκλήματα. Όλοι Αλεξία μου. Όλοι…
Συγγνώμη.