Η πιπίλα έχασε…την «δύναμή» της
«Η συνήθεια της πιπίλας δεν κόβεται εύκολα και το ξέρω καλά, γιατί δοκίμασα πολλούς τρόπους μέχρι να καταφέρω την 3χρονη κόρη μου να την αποχωριστεί. Κάθε φορά που την έκρυβα, εκείνη έκλαιγε απαρηγόρητα και στο τέλος λύγιζα και της την επέστρεφα. Την λύση μου την έδωσε η παιδίατρός μας: με συμβούλευσε να κόψω το πλαστικό της πιπίλας με ψαλίδι τόσο, όσο να καταλαβαίνει η μικρή την διαφορά. Πράγματι, την κατάλαβε.
Τότε, της είπα ένα παραμύθι ότι όλες οι πιπίλες χάνουν κομμάτια της «δύναμής» τους, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν. Της εξήγησα ότι αυτό γίνεται, επειδή αυτή η «δύναμη» μεταφέρεται στην ίδια. Εκείνη την περίοδο έκοβα όλο και περισσότερα κομμάτια της πιπίλας, σχεδόν καθημερινά, ενώ ταυτόχρονα έλεγα στην κόρη μου πόσο μεγάλη, δυνατή και όμορφη έχει γίνει. Όταν πλέον δεν υπήρχαν άλλα κομμάτια για να κόψω, οργάνωσα ένα μικρό πάρτι στην κόρη μου για να γιορτάσουμε πόσο δυνατή ήταν πια, που δεν χρειαζόταν την πιπίλα της. Από εκείνη την ημέρα, ούτε που την ξαναζήτησε!» Νατάσα, 40 ετών.
Η πιπίλα χαρίστηκε σε μια…σκυλίτσα
«Εξαρχής δεν ήθελα να δώσω στον γιο μου πιπίλα, όμως, όταν ήταν μωρό ακόμα, υπέφερε από έντονους κολικούς και το μόνο που τον καθησύχαζε κάπως ήταν να μασάει την πιπίλα του. Του άρεσε πολύ και σύντομα την φορούσε σχεδόν όλη την ώρα: όταν έπαιζε, όταν κοιμόταν. Ήξερα ότι θα δυσκολευτώ πολύ να του την κόψω. Διάβασα και άκουσα πολλές συμβουλές από φίλες μαμάδες για το τι έπρεπε να κάνω. Κάποιες την έκρυβαν για κάποιες ώρες την ημέρα, ενώ κάποιες άλλες την εξαφάνιζαν μια για πάντα.
Κανένας από τους δύο τρόπους δεν μου φαινόταν σωστός για τον Αλέξανδρο. Ήταν ένα παιδί ευαίσθητο και γλυκό, και μου φαινόταν απάνθρωπο να του στερήσω κάτι που αγαπούσε τόσο πολύ. Και τότε, μια μέρα μου ήρθε ξαφνικά η ιδέα. Στην γειτονιά μας υπήρχε μια σκυλίτσα που ενώ δεν άνηκε σε κανέναν, την φροντίζαμε όλοι.
Ο γιος μου την αγαπούσε πολύ και κάθε μέρα την φρόντιζε και έπαιζε μαζί της. Μια εβδομάδα προτού εφαρμόσω το «κόλπο» μου, άρχισα να του εξηγώ ότι η σκυλίτσα ήταν πολύ στενοχωρημένη, γιατί δεν είχε να δώσει στο παιδάκι της μια πιπίλα. Κάθε μέρα συζητούσαμε και τον ενθάρρυνα να σκεφτεί τρόπους να την βοηθήσουμε. Ώσπου κάποια στιγμή του πρότεινα να της χαρίσει την δική του, γιατί πλέον ήταν μεγάλο αγόρι και δεν την χρειαζόταν.
Έτσι, λοιπόν, την επόμενη φορά που πήγαμε να την ταΐσουμε, εκτός από φαγητό της δώσαμε και την πιπίλα του Αλέξανδρου. Τις δύο πρώτες εβδομάδες δυσκολεύτηκε, για να είμαι ειλικρινής, όμως όταν του έλεγα πόσο ευτυχισμένη ήταν η σκυλίτσα φαίνεται να ξεχνούσε την «απώλεια». Με τον καιρό την ξέχασε τελείως.» Διονυσία, 35 ετών.
Η πιπίλα αντικαταστάθηκε…από τον Κύριο Χελώνα
«Θυμάμαι την κόρη μου να θέλει απεγνωσμένα την πιπίλα της, μόνο όταν ένιωθε εκνευρισμένη ή κουρασμένη. Μόλις την πιπιλούσε, σταματούσε αμέσως το κλάμα και ηρεμούσε. Όπως καταλαβαίνετε, έτρεμα και μόνο στην ιδέα τι θα γινόταν όταν έφτανε ο καιρός να την κόψει. Μέχρι που κάποια στιγμή, σε ένα κατάστημα παιχνιδιών η Κωνσταντίνα, έπαθε εμμονή με μια τεράστια λούτρινη χελώνα. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τον «έρωτά» της για τον Κύριο Χελώνα και της είπα ότι δεν μπορούσαμε να τον πάρουμε στο σπίτι, γιατί ο μαγαζάτορας δεν ήθελε να το πουλήσει σε ένα μικρό παιδί που ακόμα φοράει…πιπίλα. Της είπα, λοιπόν, ότι μόλις μεγάλωνε και δεν ήθελε άλλο την πιπίλα της θα παίρναμε τον Κύριο Χελώνα στο σπίτι. Περιττό να σας πω ότι την επόμενη ημέρα, η Κωνσταντίνα αποχαιρέτησε την πιπίλα της και καλωσόρισε τον καινούριο της φίλο.» Αναστασία, 32 ετών.