Από το πρωί μέχρι το βράδυ, το πρόγραμμά τους είναι φορτωμένο
Ξεκινάμε από το πρωί. Δεδομένου ότι το σχολείο αρχίζει στις 8-8.15, κανένας μαθητής από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο δεν έχει την πολυτέλεια του ύπνου. Το μεσημέρι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, επιστρέφει σπίτι…. για να φύγει λίγο μετά το φαγητό για τις εξωσχολικές του δραστηριότητες ή το φροντιστήριο. Όταν γυρίσει, σειρά έχει το διάβασμα. Όλοι ξέρουμε πως ακόμα και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, οι εργασίες του σχολείου δεν είναι υπόθεση ενός τετάρτου. Κάποια στιγμή, όταν τελειώσει, θα μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί, μέχρι την επόμενη μέρα που θα ακολουθήσει ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα. Αναλογιστείτε ότι το ίδιο σκηνικό διαρκεί για 12 χρόνια.
Τα αμέτρητα διαγωνίσματα
*Φωτογραφία: momjunction.com
Από την Τρίτη τάξη του Δημοτικού και μετά, αρχίζουν τα δύσκολα. Τα διαγωνίσματα κάνουν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους με αποτέλεσμα τα παιδιά να αρχίζουν σιγά- σιγά να δίνουν τον αγώνα τους με τις επιδόσεις και λίγο αργότερα με τους βαθμούς. Ο όγκος της ύλης δεν είναι σε καμία περίπτωση μικρός για ένα παιδί που ήδη τρέχει και δεν φτάνει, πόσο μάλλον όταν έχει να διαχειριστεί και το διάβασμα για τα διαγωνίσματα που κάνουν την εμφάνισή τους σε εβδομαδιαία βάση.
Τα σαββατοκύριακα δεν είναι ανέμελα
*Φωτογραφία: rd.com
Θυμηθείτε λίγο το πρόγραμμα του παιδιού σας το σαββατοκύριακο. Το Σάββατο θα έχει είτε Αγγλικά είτε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα που δεν προλαβαίνει τις καθημερινές, είτε και τα δύο. Αν η εβδομάδα που έρχεται είναι απαιτητική ως προς το διάβασμα, το απόγευμα του Σαββάτου είναι πολύ πιθανό να το περάσει διαβάζοντας. Την Κυριακή μπορεί όντως να κοιμηθεί λίγο παραπάνω όμως είναι η τελευταία μέρα πριν τη Δευτέρα, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι το διάβασμα δεν λείπει ούτε τότε.
Μήπως πιέζουμε άθελά μας κι εμείς τα παιδιά;
*Φωτογραφία: kidfriendlydc.com
Θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και τους προσφέρουμε τα πάντα για να είμαστε σίγουροι ότι θα οπλιστούν με τα καλύτερα εφόδια για το μέλλον τους ως ενήλικες. Ωστόσο, μήπως τελικά έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο ευθύνης για την κούρασή τους; Μήπως δεν θα έπρεπε να πιέζουμε τα παιδιά να είναι άριστοι μαθητές στο σχολείο, ταυτόχρονα να μαθαίνουν 2 ξένες γλώσσες, να κάνουν στίβο και να πηγαίνουν στο ωδείο για να πάρουν δίπλωμα στο πιάνο; Ως γονείς, δεν θα έπρεπε εμείς να τα προστατεύσουμε από τα στερεότυπα της κοινωνίας που θέλουν τα επιτυχημένα παιδιά να είναι μαθητές του 20; Αν δεν το κάνουμε εμείς, ποιος θα το κάνει;