«Στις επόμενες 3 με 4 εβδομάδες θα γεννήσω. Όσο πλησιάζει η μεγάλη μέρα, όλο και περισσότεροι με ρωτάνε “Έχεις αγχωθεί;”.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω αγχωθεί καθόλου. Και γιατί να αγχωθώ; Έχω μάθει για όλα και είμαι προετοιμασμένη για τα πάντα. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία για νέους γονείς και εμπιστεύομαι το σώμα μου. Εξάλλου, αυτό το μωρό μεγαλώνει μέσα μου χωρίς εγώ να κάνω κάτι. Πιστεύω ότι ακόμα και όταν γεννηθεί, όλα θα πάνε καλά και θα κυλήσουν φυσιολογικά.
Υποθέτω ότι είναι φυσιολογικό να αγχώνεται κανείς. Το μόνο που ακούμε είναι ο πόνος και η αγωνία την ώρα του τοκετού. Σε προειδοποιούν για τα ξενύχτια, για τα αμέτρητα πλυντήρια που θα πρέπει να βάζεις, ακόμα και για τις κενώσεις του μωρού σου. Εγώ έχω μάθει να μπλοκάρω όλες αυτές τις αγχωτικές σκέψεις. Περίμενα αυτή τη στιγμή όλη μου τη ζωή και έπειτα από μια αποβολή που είχα τον προηγούμενο χρόνο, νιώθω ευγνώμων που έχω παχύνει και που σε λίγο θα ξενυχτάω κάθε βράδυ. Ανυπομονώ για εκείνα τα πρώτα σημάδια που σημαίνουν ότι ξεκινά ο τοκετός. Περιμένω πώς και πώς όλη την διαδικασία, όχι μόνο το να κρατήσω την κόρη μου στην αγκαλιά μου. Από εκείνη τη στιγμή, θα είμαι έτοιμη να ξεχυθώ στον αγώνα της μητρότητας.
Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για τον σύζυγό μου. Έχει αγχωθεί πολύ. Σκέφτεται πώς θα είναι ο τοκετός μου, αγχώνεται για το πόσο θα πονέσω και για το αν θα πάνε όλα καλά εκείνη την ώρα. Σκέφτεται ακόμα αν θα καταφέρουμε να βάλουμε το νεογέννητο μωρό μας στο κάθισμα του αυτοκινήτου!
Πιστεύω ότι δεν είναι ο μόνος. Οι μαμάδες συνήθως το “έχουν” περισσότερο γιατί η μεγάλη αλλαγή για εκείνες έρχεται όταν βλέπουν εκείνη τη μπλε γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Αργότερα, το συνειδητοποιούν και οι μπαμπάδες.
*Φωτογραφία: static.vix.com
Ο δικός μου άντρας το συνειδητοποίησε πρόσφατα. Με την κούνια που έχουμε ήδη στήσει, με τη τσάντα του νοσοκομείου και τις πάνες να αρχίζουν να γεμίζουν το σπίτι μας, η άφιξη της κόρης μας μοιάζει πιο αληθινή από ποτέ. Δεν εκπλήσσομαι που έχει αγχωθεί τόσο πολύ. Τον έχω δει ήδη πόσο προστατευτικός είναι με τα ανίψια του και ξέρω ότι έτσι θα είναι και σαν μπαμπάς.
Το άγχος του δεν με ενοχλεί ούτε με κάνει να φοβάμαι. Ξέρω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό όταν περιμένεις να γεννηθεί το πρώτο σου παιδί. Πάνω απ’ όλα όμως ξέρει πως έχω τα πάντα υπό έλεγχο. Ενώ εγώ μπορεί απλώς να ακολουθώ το ένστικτό μου και να μπω αμέσως στον ρόλο της μητρότητας, ο... συγκυβερνήτης του αεροσκάφους που θα γίνει για πρώτη φορά μπαμπάς μπορεί να με φωνάζει ή να με παίρνει τηλέφωνο κάθε φορά που νιώθει ανασφάλεια ή που ακούει το παιδί να ρουθουνίζει. Αλλά δεν πειράζει!
Θέλω να πιστεύω ότι θα βρούμε τις ισορροπίες μας και ότι θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, όσο δύσκολο κι αν είναι να το πετύχουμε.»
Πηγή: Thestircafemom.com