Κ., 30 ετών, χωρίς παιδιά
«Συχνά πολλές γυναίκες με ρωτούν αδιάκριτα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό ‘’Ακόμα να κάνεις παιδιά;’’ ή ‘’Δεν θέλεις ακόμα παιδιά;’’. Η απάντησή μου περιορίζεται σε ένα μετρημένο χαμόγελο ή ένα ανεπαίσθητο νεύμα.
‘’Μην περιμένεις πολύ γιατί ο χρόνος περνάει και μετά δεν θα έχεις αντοχές’’ συνεχίζουν λέγοντας και φεύγουν ικανοποιημένες που μπόρεσαν να αφήσουν το δικό τους απόσταγμα σοφίας.
Στην αρχή χαμογελώ… Έπειτα από λίγο, όμως, με πιάνουν τα κλάματα και δεν μπορώ να σταματήσω. Κλαίω γιατί έχω μείνει έγκυος 4 φορές. Κλαίω γιατί και τις 4, έχασα τα μωρά μου. Κλαίω, γιατί προσπαθώ από τα 27 μου, χωρίς καμία επιτυχία. Οι δύο αδερφές μου έχουν παιδιά, τα οποία λατρεύω και είμαι η αγαπημένη τους θεία. Ωστόσο δεν μπορώ να τα αποκαλέσω δικά μου. Με πιάνει απόγνωση γιατί δεν μπορώ να δώσω στον άνθρωπό μου κάτι τόσο πολύτιμο.
Και μετά ακούω για γυναίκες που είτε δεν θέλουν να κάνουν παιδιά, είτε επιλέγουν να κάνουν έκτρωση. Τότε είναι που νιώθω πως θα τρελαθώ, αλλά δεν τις κρίνω. Γιατί ξέρω ότι κάθε γυναίκα κουβαλάει μέσα της το δικό της φορτίο και μόνο εκείνη γνωρίζει τις συνέπειες των πράξεων της και τι αντίκτυπο έχουν οι επιλογές της στην ψυχή της.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί κάποιες με κρίνουν ενώ δεν ξέρουν τίποτα για μένα. Δεν ξέρουν πόσο προσπαθώ. Δεν ξέρουν πόσο θέλω να γίνω μαμά. Δεν ξέρουν πόσο με πονούν τα λόγια τους…»
Α., 35 ετών, μητέρα 5 παιδιών
«Μια μαμά φωνάζει στην παιδική χαρά: ‘’Έχεις πέντε παιδιά; Μα καλά, πώς αντέχεις;’’. Μια άλλη, αναφωνεί στο σουπερμάρκετ ‘’Δεν πιστεύω να κάνεις και άλλο!’’. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν το έχω συνηθίσει. Όταν διάφορες μαμάδες και άγνωστες γυναίκες μαθαίνουν πόσα παιδιά έχω, με κοιτούν με λύπηση.
Δεν νιώθω όμως ότι αξίζω τέτοια συμπεριφορά. Νιώθω ευλογημένη. Χαίρομαι που μεγαλώνω τα παιδιά μου. Προφανώς και υπάρχουν στιγμές που νιώθω εξαντλημένη, αλλά έτσι δεν νιώθουν οι περισσότερες μαμάδες;
Δεν είμαι για λύπηση. Μεγάλωσα μόνη μου σε μια οικογένεια με έναν αδιάφορο πατέρα και μια μητέρα που φρόντιζε να λείπει συχνά από το σπίτι. Δεν είχα ούτε αδέρφια, ούτε στενούς συγγενείς. Ήμουν μόνη και πολλές φορές ένιωθα αβοήθητη.
Όταν γνώρισα τον άντρα μου, του είπα ότι ήθελα να δημιουργήσουμε μια μεγάλη οικογένεια και συμφώνησε. Κάθε μέρα είναι γεμάτη αγάπη, γέλια και χαρές. Έχουμε ο ένας τον άλλον και αντιμετωπίζουμε σαν μια γροθιά τις δυσκολίες.
Γι’ αυτό μην με αντιμετωπίζετε σαν μια ανεύθυνη μάνα που απλώς της τυχαίνουν εγκυμοσύνες. Μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου και δίνω όλο μου το είναι για αυτά. Δεν αξίζω την κριτική κανενός.»
Σ., 40 ετών, μητέρα 1 παιδιού
«Στα παιδικά πάρτι, στους σχολικούς διαδρόμους πάντα θα βρεθεί εκείνη η μαμά που θα με ρωτήσει ανασηκώνοντας τα φρύδια γιατί αποφάσισα να κάνω μόνο ένα παιδί. Συνήθως απαντάω ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη με το παιδάκι μου και ότι απλώς δεν έτυχε να κάνω δεύτερο.
‘’Μόνο του θα είναι; Τα αδέρφια είναι πολύ σημαντικά.’’ Όταν ακούω τέτοιους είδους φράσεις, χάνω την υπομονή μου. Απαντάω απότομα, αλλάζω κουβέντα ή στην χειρότερη εξαφανίζομαι σε μια γωνιά.
Βλέπω τα χέρια να τρέμουν από τα νεύρα μου και νιώθω τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Πού να ήξεραν όλες αυτές ότι δεν μπορώ να κάνω δεύτερο παιδί!
Καρκίνος της μήτρας. Ολική αφαίρεση. Χημειοθεραπείες. Πάντα ήθελα δεύτερο παιδί, όμως, δεν πρόλαβα. Ο γιος μου είναι πολύ μικρός για να καταλάβει τι είδους αρρώστια είχε η μαμά του και έτσι ζητάει συνεχώς για ένα αδερφάκι. Δυστυχώς, δεν μπορώ να του το δώσω.
Μην με κρίνετε που δεν έκανα δεύτερο παιδί. Δεν μπορούσα…Αλλά φυσικά, δεν το ξέρετε αυτό!»
Αυτές οι γυναίκες βρίσκονται ανάμεσά μας. Μπορεί να είναι η φίλη, η γειτόνισσα, η αδελφή, η συνάδελφός μας. Το σίγουρο είναι πως οφείλουμε να σεβαστούμε την προσωπική τους ζωή και τις επιλογές τους γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε τι φορτίο κουβαλάει η καθεμιά τους.