«Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν όταν γεννήθηκε το μωρό μου ήταν αν αναπνέει και αν είναι καλά. Ο τοκετός κράτησε 12 ώρες και ήταν εξαντλητικός. Προσπαθούσα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι κλαίγοντας από τον πόνο όταν μια νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο και με ρώτησε “θα θηλάσεις;” Και έβαλε το μωρό μου στο στήθος μου.
Ένας γιατρός μπήκε στο δωμάτιό μου και με ρώτησε “πόσες φορές έχει θηλάσει σήμερα;” ενώ σκούπιζα τα δάκρυα από τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να κάνω το μωρό μου να θηλάσει. Η γιατρός δεν παρατήρησε ότι έκλαιγα και μου είπε ότι θα επέστρεφε για να με βοηθήσει. Αλλά δεν το έκανε.
Γνώρισα κι άλλες νέες μαμάδες. Όλες οι ερωτήσεις που κάναμε η μία στην άλλη αφορούσαν τα μωρά μας. Πώς κοιμούνται, αν θηλάζουν εύκολα κ.ο.κ. [...]
Με ρώτησαν μια φορά όσο ήμουν έγκυος, αλλά αφού γέννησα, δεν με ξαναρώτησαν. Ακόμα κι εγώ δεν τόλμησα να ρωτήσω τον εαυτό μου.
Αλλά αν με ρωτούσαν πώς είμαι, θα ήξεραν ότι προσπαθώ πάρα πολύ. Αν με ρωτούσαν τι κάνω, θα ήξεραν ότι φοβάμαι. Αν με ρωτούσαν αν είμαι καλά, θα ήξεραν ότι δεν είμαι.
Θα μπορούσα να μιλήσω αλλά δεν είναι τόσο εύκολο. Έχεις έναν ακόμα ρόλο τώρα. Είσαι μητέρα. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να αηδιάσεις όταν δεις τα πρώτα κακά του μωρού σου, πόσο μάλλον να παραπονεθείς γιατί νομίζεις δεν τα καταφέρνεις. Πολλοί θα σου πουν ότι είσαι τυχερή που έχεις το μωράκι σου και ότι πρέπει να είσαι ευγνώμων γιατί ο καιρός περνάει γρήγορα και δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα. Ποια παραδέχεται πως κάποιες φορές, όταν ακούς ένα μωρό να κλαίει είναι σαν τρυπούν βελόνες το κεφάλι σου; Και τότε, νιώθεις πολύ μόνη.
Τώρα με ακούς με προσοχή. Δεν είμαστε απλώς ένα σώμα. Δεν είμαστε απλώς ένα όχημα. Δεν είμαστε απλώς γυναίκες που έχουμε επιτελέσει τον σημαντικότερο σκοπό στη ζωή μας. Δεν είμαστε απλώς μαμάδες. Είμαστε εκείνες οι γυναίκες στο βάθος που κάνουν τα πάντα. Είμαστε ο συναισθηματικός βράχος, είμαστε η γλυκιά καληνύχτα που λέμε στα παιδιά, είμαστε ολόκληρος ο κόσμος για εκείνα. Αν νομίζεις ότι δεν τα καταφέρνεις, δεν είσαι χαρούμενη; Κανείς δεν μπορεί να είναι.
Τι έχω μάθει, λοιπόν, έπειτα από 3 παιδιά ακόμα και χωρίς να με ρωτήσει κανείς πώς είμαι; Να λέω “δεν είμαι καλά και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό”.
Νοιαζόμαστε λιγότερο για τον εαυτό μας. Η πρώτη ερώτηση που μας κάνουν μετά τη γέννα είναι αν πήγαν όλα καλά. Θα έπρεπε όμως κι εμείς να ρωτάμε συχνά τον εαυτό μας “είμαι καλά;”. Γιατί αν το κάνουμε εμείς αυτό, θα αφήσουμε και τους υπόλοιπους να το κάνουν. Όταν ένα μωρό γεννιέται, γεννιέται μαζί του και μια μητέρα. Γι’ αυτό, να μας ρωτάτε συχνά “είναι όλα καλά;”. Μπορεί να σας πούμε ότι είμαστε μια χαρά, μπορεί και όχι. Αλλά μην σταματάτε να ρωτάτε, ακόμα και όταν τα παιδιά μεγαλώσουν.»
Πηγή: thestir.cafemom.com