Στην αρχή «πάγωσα». Δεν είχα ιδέα πώς έπρεπε να το διαχειριστώ
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις το παιδί σου τόσο αλλαγμένο μέσα σε τόσο μικρό διάστημα. Πολύ γρήγορα, μου εξομολογήθηκε πως η γιαγιά και ο παππούς, όπως και οι περισσότεροι μεγαλύτεροι άνθρωποι, μιλούσαν όλη μέρα για ασθένειες, κηδείες και μνημόσυνα. Τα περιστατικά διάφορων μορφών καρκίνου που έβλεπαν στην τηλεόραση ή διάβαζαν στο διαδίκτυο ήταν ένα θέμα συζήτησης που την επηρέασε πολύ. Ξαφνικά, άρχισε να ανησυχεί μήπως πάθουμε κι εμείς κάτι τόσο σοβαρό και πεθάνουμε. Αυτό που την τάραξε περισσότερο, όμως, ήταν το γεγονός πως δεν μπορούσε κανείς να της εξηγήσει πώς παθαίνουμε αυτή την ασθένεια και πώς θα προστατευθούμε. Η άγνοια την τσάκιζε.
Η φοβία της την οδηγούσε σε υπερβολικές συμπεριφορές
Η φρίκη που είδα στα μάτια της είχε απόλυτη συνέπεια με τη συμπεριφορά της. Ξαφνικά, φοβόταν να πιει νερό από το πλαστικό μπουκάλι με νερό μήπως κολλήσει τίποτα, δεν ήθελε να φάει το τοστ με κοτόπουλο που είχα μαζί μου μήπως πάθει σαλμονέλα, φοβόταν ακόμα και να καθίσει αναπαυτικά στο κάθισμά της μήπως την έβλαπταν τα μικρόβια του λεωφορείου. Παράλληλα, άρχισε να ελέγχει με αγωνία και τις δικές μου κινήσεις, ρωτόντας με κάθε τόσο εάν αυτό που κάνω ή τρώω θα έχει επιπτώσεις πάνω μου.
Εστίασα στην φοβία της και της εξήγησα πως την κατανοώ και την καταλαβαίνω
Και, ναι. Την καταλάβαινα. Η κόρη μου, παιδί χωρισμένων γονιών με τον μπαμπά και τους παππούδες να ζουν σε άλλες πόλεις, ένιωθε πως ο μόνος άνθρωπος που είχε κοντά της ήταν η μαμά. Κι αν η μαμά πάθαινε τίποτα; Η ανασφάλεια είναι πολύ βαρύ συναίσθημα για όλους – πόσο μάλλον για τα μικρά παιδιά.
Διαφοροποίησα το πρόγραμμά μου ώστε να είμαι περισσότερο μαζί της
Την καταλάβαινα μεν, δεν ήξερα τι να κάνω δε. Ακολούθησα το μητρικό ένστικτο προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Έτσι δεν κάνουν οι ώριμοι άνθρωποι, άλλωστε;
Μία εβδομάδα αργότερα , μπήκα αποφασιστικά στο γραφείο του εργοδότη μου και δήλωσα παραίτηση. Βέβαια, πέρασαν κοντά δύο μήνες μέχρι να αποδεσμευτώ πλήρως, αλλά τουλάχιστον οι ώρες που ξόδευα στη δουλειά ήταν πολύ λιγότερες. Πέρασα αρκετό χρόνο μαζί της και μιλήσαμε όσο δεν έχω μιλήσει με άλλον άνθρωπο. Και πιστέψτε με, μιλάω πολύ…
Έδωσα βάση στη λογική και στην επιστήμη
Η μόνη ασπίδα που μπόρεσα να κρατήσω απέναντι στην φοβία της, ήταν η λογική. Της μίλησα (ξανά και ξανά) για την σημασία και την εξέλιξη των επιστημών, της εξήγησα το λόγο που κάνουμε κάθε Σεπτέμβρη εξετάσεις αίματος, το νόημα των εμβολίων και πού εξυπηρετεί το ετήσιο check up του φθινοπώρου. Της τα έχω ξαναπεί, μα, αυτή τη φορά της μίλησα αλλιώς. Σαν σε ενήλικα, με λόγια απλά και πέρα για πέρα αληθινά.
Συμβουλεύτηκα παιδοψυχολόγο και σύντομα ξεκινήσαμε συνεδρίες
Πάντα είχα εμπιστοσύνη στην επιστήμη και, κατά την ταπεινή μου άποψη, η ψυχολογία είναι επιστήμη και μάλιστα από τις πιο σημαντικές. Η συμμετοχή της παιδοψυχολόγου υπήρξε καταλυτική. Μου εξήγησε πως η συναισθηματική νοημοσύνη της κόρης μου είναι εφάμιλλη ενός ενήλικα, κι αυτό την δυσκολεύει. Αυτό οφείλεται στο πόσο πολύ αλλά και αναλυτικά της μιλούσα πάντα, κάτι που μου συνέστησε να σταματήσω. Τα παιδιά δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με πληροφορίες ή προβλήματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Άλλαξα ριζικά τη ζωή μου
Δύο μήνες μετά, η κόρη μου ήταν και πάλι όπως παλιά. Η φοβία της περιορίστηκε στο ελάχιστο και όλα μοιάζουν με ένα κακό όνειρο που πέρασε γρήγορα. Ωστόσο, το μάθημα που πήρα ήταν σπουδαίο και άλλαξα ριζικά τη ζωή μου.
Αρχικά, παράτησα την παλιά μου δουλειά με τα εξαντλητικά ωράρια και τους παχυλούς μισθούς και κάνω κάτι που αγαπώ πολύ. Πλέον, σπάνια με βλέπει αγχωμένη, εξαντλημένη ή στεναχωρημένη.
Άλλαξα σπίτι και μετακόμισα κοντά σε ανθρώπους που, όλοι μαζί, είμαστε και λειτουργούμε σαν μία μεγάλη οικογένεια. Της πρόσφερα το ασφαλές περιβάλλον που, ο εγωισμός μου να τα κάνω όλα μόνη μου μήπως με πουν αδύναμη, δεν με άφηνε να της το παρέχω. Τελικά το παραδέχτηκα: όχι, δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Και έκτοτε, καταφέρνω πολλά περισσότερα.
Σταμάτησαν να με ενδιαφέρουν τα λεφτά. Όσο αδιανόητο κι αν ακούγεται, ισχύει. Ζω με πολύ λιγότερα χρήματα, τόσα που συχνά αναρωτιέμαι εάν θα με φτάσουν να καλύψω τις υποχρεώσεις μου, όμως, ειλικρινά δεν με νοιάζει. Είμαι κοντά στην κόρη μου κι αυτό με υπερκαλύπτει.
Δεν την φορτώνω με πληροφορίες και προβλήματα που δεν είναι δικά της. Κάποτε το έκανα. Ήμασταν οι δυο μας, βλέπετε, και έκανα το τραγικό λάθος να μοιράζομαι μαζί της πληροφορίες που δεν έπρεπε. Άργησα, αλλά το κατάλαβα. Την αφήνω, πλέον, ήσυχη να ζήσει την παιδικότητά της και, μεταξύ μας, έχω αρχίσει να γίνομαι κι εγώ πάλι παιδί!