«Όταν γίνεσαι μαμά για πρώτη φορά και αγκαλιάζεις το παιδί σου, νιώθεις μια πληρότητα. Δεν πιστεύεις ότι θα αγαπήσεις άλλον άνθρωπο τόσο πολύ, μέχρι τη στιγμή που έρχεται το δεύτερο παιδί. Παρόλα αυτά ενδόμυχα πιστεύεις ότι με το πρώτο σου μοιράζεσαι έναν δυνατό δεσμό και ίσως, ότι θα του έχεις αδυναμία. Στην τελική είναι το πρώτο σου παιδί.
Η καθημερινότητά σου όμως αλλάζει δραματικά, ειδικά αν έχεις ένα νεογέννητο και ένα παιδί 4 ετών. Οι ανάγκες του καθενός είναι τελείως διαφορετικές και ένα 4χρονο συμπεριφέρεται ακριβώς όπως ένα 4χρονο. Θα τρέξει, θα παίξει, θα τσιρίξει και θα θελήσει να τραβήξει την προσοχή σου. Πόσο μάλλον όταν βλέπει ότι στην καρδιά σου υπάρχει μια ακόμα θέση για το αδερφάκι του. Αναγκαστικά θα αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στο μικρότερο. Έτσι, ακόμα κι αν δεν το θες, δημιουργείται μια απόσταση με το πρώτο.
Θυμάμαι ότι και εγώ ένιωθα έτσι όταν γεννήθηκε ο αδερφός μου. Για οποιαδήποτε ζημιά έφταιγα εγώ. Ακόμη κι αν μου έπαιρνε τα παιχνίδια μου ή μου τραβούσε τα μαλλιά, εγώ ήμουν η μεγαλύτερη και αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να φερθώ πιο ώριμα. Με πείραζε πολύ όταν ήμουν μικρή και παρόλο που μεγάλωσα και με τον αδερφό μου πλέον έχουμε πολύ καλές σχέσεις θυμήθηκα όλη αυτήν την «αδικία» όταν γεννήθηκε ο γιος μου.
Φυσικά αγαπώ και τα δύο μου παιδιά το ίδιο ανιδιοτελώς. Αυτό, όμως, που δεν περίμενα με τίποτα είναι ότι το άγχος και την κούραση μου, θα τα περνούσα στην κόρη μου. Για κάποιο παράλογο λόγο θεωρείς ξαφνικά, ότι το 4χρονο θα αρχίσει να συμπεριφέρεται με την ωριμότητα ενός ενήλικα. Θα βάλει μόνο του τα παπούτσια του, θα ψάξει μόνο του το παιχνίδι του, θα παίξει μόνο του…Της φώναζα αρκετά τον πρώτο καιρό. Η έλλειψη ύπνου μου δημιουργούσε περισσότερα νεύρα τα οποία δεν μπορούσα να συγκρατήσω.
Άκουγα τον γιο μου να κλαίει και αμέσως σκεφτόμουν ότι η κόρη μου ήταν η αιτία του κλάματος. Θα τον πείραζε επίτηδες ή θα τον ξύπναγε. Και τις περισσότερες φορές αυτό έκανε. Εκνευριζόμουν πολύ μαζί της και όταν θήλαζα και «κολλούσε» πάνω μου, ένιωθα ότι πνιγόμουν. Ήθελα να θηλάσω με την ησυχία μου.
Ώσπου μια ημέρα που η κόρη μου τσίριζε και έκλαιγε, αντί να της φωνάξω, την ρώτησα ήρεμα τί ήταν αυτό που την ενοχλούσε και πώς μπορούσα να την βοηθήσω. Τότε μου είπε απλά ‘’μαμά μου λείπεις, θέλω αγκαλιά’’.
Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα νιώσει ποτέ τύψεις. Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος και προσπάθησα να σκεφτώ ποια ήταν η τελευταία φορά που πέρασα λίγο χρόνο μαζί της. Από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και ευθυνόμουν εγώ για αυτό.
Ένιωσα ότι είχα αποτύχει σαν μητέρα και δεν ήθελα ποτέ η κόρη μου να νιώσει ότι έχουμε απομακρυνθεί. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την κράτησα σφιχτά. Άκουσα το επίμονο κλάμα του μωρού και την κόρη μου να μου λέει να πάω δίπλα του. Δεν το έκανα. Τον άφησα να κλάψει λίγο παραπάνω. Εκείνη την στιγμή αγκάλιαζα την κόρη μου.
Έπειτα από αυτό το περιστατικό, άλλαξε τόσο η δική μου συμπεριφορά όσο και της κόρης μου. Άφησα τον σύζυγο μου να με βοηθάει περισσότερο, έτσι ώστε να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί της. Εκείνη ηρέμησε και πραγματικά ανέλαβε τον ρόλο της μεγάλης αδερφής. Άρχισε να φροντίζει τον αδερφό της, σταμάτησε να τον πειράζει και έκανε φιλότιμες προσπάθειες να παίξουν μαζί-όσο μπορούν. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι εμείς οι δύο είμαστε πάλι κοντά.
Γκρέμισα τον αόρατο τοίχο που μας χώριζε. Φυσικά και θα της φωνάξω αν κάνει κάτι λάθος. Ωστόσο το κάνω μόνο όταν μου δώσει αφορμή. Την μεγαλώνω για να γίνει μια γυναίκα με αυτοπεποίθηση που θα μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Και, κακά τα ψέματα, τα πρωτότοκα το μαθαίνουν πιο εύκολα. Υπήρξα και εγώ…»
Πηγή: scarymommy.com