Το κομμάτι της διάδρασης και της ενεργούς συμμετοχής των παιδιών ως αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της ιστορίας ήταν στα δεδομένα μου ως τώρα σε όλες τις παιδικές μου παραστάσεις. Αποτελεί για μένα, προϋπόθεση και στόχος για τη μετάδοση μηνυμάτων και θετικών αξιών ζωής στα παιδιά. Το βίωμα είναι η πιο μεταδοτική μορφή μάθησης. Και τα παιδιά δεν έχουν τόσο ανάγκη να δουν, όσο να ζήσουν.
Η αρχική ιδέα της συγκεκριμένης παράστασης αφορούσε τη δημιουργία ενός έργου που θα μιλούσε για την ευκαιρία να δούμε πίσω από το προφανές μιας δυσλειτουργικής κατάστασης, με στόχο να μετακινηθούμε. Επιθυμούσα τα παιδιά να κινητοποιηθούν στο ρόλο του βοηθού σε αυτή τη διαδικασία. Ο πρώτος ρόλος που εμπνεύστηκα και εκπροσωπούσε απόλυτα αυτή την ιδέα ήταν η Μάγισσα Γκριμάτσα με την Αστεία Φάτσα, που κρύβει μέσα στην καρδούλα της ένα αστραφτερό διαμαντάκι.
Αναλάβετε την σύλληψη-συγγραφή του σεναρίου, τον ρόλο του σκηνοθέτη και σας συναντάμε και ως ηθοποιό. Πώς όλοι αυτοί οι ρόλοι επηρεάζουν την υποκριτική σας;
Είμαι τυχερή που μία από τις αγαπημένες μου δασκάλες μου έμαθε ένα μυστικό... Να ταξιδεύεις από «έξω» «μέσα» κι από «μέσα» «έξω». Όταν προσπαθείς δηλαδή να έχεις την επίγνωση και το νοιάξιμο του πώς νιώθει ο άλλος – ηθοποιός και ρόλος – και να βλέπεις και απέξω τη σχέση και το πλαίσιο, τότε τις στιγμές που είσαι «μέσα» η υποκριτική σου αποκτάει μέγεθος. Αυτή είναι τουλάχιστον η πρόθεσή μου…
Ποια μηνύματα προσπαθείτε να περάσετε στους μικρούς θεατρόφιλους μέσα από αυτήν την παράσταση;
Να αποδέχονται τον εαυτό τους «όπως είναι» γιατί όλοι είμαστε μοναδικοί και αξιαγάπητοι. Να έχουν αυτοεκτίμηση… έτσι ώστε να μην ντρέπονται για τους φόβους ή τις αδυναμίες τους και να προχωρούν με πίστη στις δυνατότητές τους. Έτσι ώστε να μην ταράζονται ολόκληροι από πιθανές αρνητικές – ως προς τους ίδιους – συμπεριφορές, ούτε και να πέφτουν στην παγίδα να τις «δαιμονοποιούν» ψάχνοντας τον ένοχο. Να τις κατανοούν. Έτσι να μπορούν με το φως τους να φωτίζουν και τους άλλους.
Ποιο σημείο της ιστορίας πιστεύετε ότι είναι τραβάει το ενδιαφέρον των παιδιών περισσότερο;
Υπάρχουν αμέτρητες ξεσηκωτικές και έντονα συγκινητικές στιγμές στη ροή της ιστορίας και σε όλη την παράσταση παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον και διάθεση να συμμετέχουν ενεργά, οπότε δε μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μία. Πάντως, όταν μου δίνεται η ευκαιρία και ρωτάω κάποιο παιδί «τι σου άρεσε πιο πολύ», δεν παίρνω την ίδια απάντηση. Άλλωστε, όπως λέμε και στην παράσταση, είναι όλα τους ΜΟ-ΝΑ-ΔΙ-ΚΑ. Κάποιο διαφορετικό κλικ και για διαφορετικό λόγο γίνεται στην ψυχούλα του καθενός και ταυτίζεται ή ενεργοποιείται.
Πέρα από τον παιδικό χαρακτήρα του έργου, πιστεύετε ότι έχει να περάσει μηνύματα και στους γονείς; Τόσο από παιδαγωγικής άποψής, όσο και ανθρωπιστικής.
Απόλυτα. Εμείς οι μεγάλοι είμαστε που πολλές φορές δυσκολευόμαστε στο πώς να διαχειριστούμε κάποια πράγματα, που ενδεχομένως δυσκολευτήκαμε και ως παιδιά και που ένα παιδί με την ευθύτητα του μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με τέτοιες αλήθειες. Το έργο μιλάει για έναν ενήλικα που πληγώθηκε ανεπανόρθωτα όταν ήταν παιδί, όταν δηλαδή ήταν εκτεθειμένος και ανοιχτός. Πώς τα ξεκλειδώνεις αυτά και τι τα κάνεις μετά;
Πολλές φορές, πάνω στη σκηνή, έχω συναντήσει δακρυσμένα βλέμματα και χαμόγελα συγκίνησης μεγάλων που μου ψιθυρίζουν «ξέρω για τι πράγμα μιλάς» και φροντίζω να τους απαντάω κι εγώ με τον δικό μου τρόπο… Γι’ αυτή τη συνάντηση είμαστε εκεί. Γι’ αυτό το “μαζί”. Και όπως λέει και η μάγισσα Γκριμάτσα στο τραγούδι της, «το “μαζί, αυτό είναι που μας δυναμώνει».