«Έχω να ομολογήσω κάτι, και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη: δεν αντέχω τα παιδιά της καλύτερής μου φίλης!
Με την Κέιτ είμαστε φίλες από παλιά. Κάποτε μοιραζόμασταν το ίδιο διαμέρισμα και κάναμε μαζί τα πάντα. μαζί στα όμορφα, μαζί στα άσχημα, μαζί στα ταξίδια, μαζί στις δουλειές, μαζί και στους γάμους μας. Η μία πάντρεψε την άλλη και, όταν πήρα διαζύγιο, η Κέιτ ήταν και πάλι πλάι μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη και την αγαπώ πολύ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα παραμείνουμε φίλες μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!
Η Κέιτ έχει δύο αγοράκια: τον Τζακ και τον Γουίλι, πέντε και έξι χρονών αντίστοιχα. Είναι αντιπαθητικά και μάλλον δεν συμπαθούν κανέναν.
Η Κέιτ κι εγώ, έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, κάτι που είναι καλό. Δεν νομίζω πως ο δικός μου τρόπος είναι καλύτερος από τον δικό της. Ο χαλαρός τρόπος της Κέιτ θα μπορούσε να λειτουργήσει άψογα σε ήρεμα παιδιά. Ο Τζακ και ο Γουίλι, όμως, μοιάζουν να είναι μονίμως θυμωμένοι και δεν υπολογίζουν καθόλου τη μητέρα τους.
Όταν παίζουν με τα δικά μου παιδιά, κάποιο από τα βλαστάρια μου καταλήγει με καρούμπαλο από κάποιο σκληρό αντικείμενο που του έχουν πετάξει στο κεφάλι, και μάλιστα μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά. Το αποτέλεσμα είναι να κλαίνε και να φωνάζουν όλα μαζί, ενώ δεν λείπουν τα τσιμπήματα και τα… σπρωξίματα μεταξύ τους. Με λίγα λόγια, όταν τα παιδιά μου και τα παιδιά της συνυπάρχουν, είναι σκέτος πονοκέφαλος!
Μπορεί η Κέιτ να επαναλαμβάνει στα αγόρια της πως «δεν πρέπει να φερόμαστε άσχημα στους άλλους», αλλά το κάνει με τόσο παθητικό τρόπο που μοιάζει περισσότερο με μία διατύπωση, παρά με απαράβατο κανόνα.
Κάθε φορά που επιστρέφουμε σπίτι έπειτα από μία τέτοια επίσκεψη, τα παιδιά μου εξιστορούν όλα τα βασανιστήρια που πέρασαν από τον Τζακ και τον Γουίλι.
Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο για να συμβιβάσω, λίγο, τις καταστάσεις αλλά η υπομονή μου τείνει να εξαντληθεί. Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να βάζω τα παιδιά μου σε μία τέτοια διαδικασία, μόνο και μόνο επειδή η καλύτερή μου φίλη δεν μπορεί να πειθαρχήσει τα δικά της!
Και για να είμαι ειλικρινής, οφείλω να ομολογήσω πως δεν συμπαθώ τα παιδιά της φίλης μου και δεν θέλω να συναναστρέφονται τα δικά μου.
Έτσι, πήρα την απόφαση να μην την επισκεπτόμαστε πια. Συνεχίζω να βλέπω την Κέιτ μόνη μου με κάθε ευκαιρία και της επισημαίνω συνέχεια πόσο πολύ απολαμβάνω να βρισκόμαστε οι δυο μας όπως παλιά. Μέχρι στιγμής, όλο αυτό λειτουργεί καλά και μιλάμε αρκετά οι δυο μας. Μου λέει ιστορίες για το πόσο υπέροχα είναι τα αγόρια της και για το πόσο άδικοι είναι οι άλλοι γονείς του σχολείου που συμβουλεύουν τα παιδιά τους να μην παίζουν μαζί τους.
Τότε εγώ χαμογελώ, κουνάω το κεφάλι και κάνω όλα όσα πρέπει να κάνει μία καλή φίλη. Εξάλλου, πώς θα μπορούσα να της πω ότι τα παιδιά της είναι διαβολάκια; Και γιατί να το έκανα, άλλωστε;
Είμαι σίγουρη πως η Κέιτ και ο σύζυγός της κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους και πιθανότατα, όταν μεγαλώσουν, θα γίνουν δυο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι. Απλά, δεν θέλω να είναι γύρω μου μέχρι τότε..
Συνεπώς, θα εξακολουθήσω να βλέπω την Κέιτ χωρίς τα παιδιά μας και θα προσποιούμαι πως έχω ένα πολυάσχολο πρόγραμμα τα Σαββατοκύριακα, οπότε και συνηθίζαμε να πηγαίνουμε όλοι μαζί για πικ νικ. Νομίζω πως θα χρειαστούν δέκα, ακόμα χρόνια μέχρι τα παιδιά να αυτονομηθούν και να κάνουν το δικό τους πρόγραμμα».
Πηγή: essentialkids.com.au