Πώς είναι για έναν σκηνοθέτη να ζωντανεύει στη σκηνή μια παιδική παράσταση που βασίζεται σε μια τόσο κλασική ιστορία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; Είναι εύκολο να την εμπλουτίσει με σύγχρονα στοιχεία;
Τα παραμύθια αυτά ονομάζονται κλασσικά, ακριβώς επειδή αντέχουν στο χρόνο . Κι αντέχουν στον χρόνο διότι αυτά που πραγματεύονται, πάντοτε θα διέπουν την ανθρώπινη φύση. Η μικρή γοργόνα είναι ερωτευμένη αλλά δεν μπορεί να εκφράσει με τίποτα τον έρωτά της. Μήπως στην σύγχρονη εποχή όλοι οι άνθρωποι μπορούν να εκφραστούν και να φανερώσουν τα συναισθήματά τους;Ένας μύθος τόσο διαχρονικός, λοιπόν, ταιριάζει σε κάθε εποχή και προσαρμόζεται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη.
Πρόκειται για ένα παιδικό έργο που όμως παρακολουθούν με χαρά και οι γονείς. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει την παράσταση ελκυστική για τους ενήλικες;
Είναι ελκυστική η παράσταση για όλους διότι το θέατρο που πρεσβεύω εγώ και οι ηθοποιοί, δεν μπαίνει σε κατηγορίες, ούτε αφορά συγκεκριμένο κοινό και, τέλος, χρησιμοποιεί ένα μέσο αφήγησης αναγνωρίσιμο σε όλους: το χιούμορ. Οι περισσότερες παιδικές παραστάσεις πολύ συχνά υποτιμούν την νοημοσύνη του παιδιού, προσπαθώντας να το ξεγελάσουν με τραγούδια, πολύχρωμα κουστούμια και σκηνικά. Πρώτο μας μέλημα, λοιπόν, δημιουργώντας την παράσταση της Μικρής Γοργόνας, ήταν να επικεντρωθούμε στην ουσία της ιστορίας, και να την αφηγηθούμε. Το γεγονός αυτό έκανε την πρόθεση μας ουσιαστική και ξεκάθαρη με αποτέλεσμα η Γοργόνα μας να είναι ένα θέαμα προσφιλές σε όλες τις ηλικίες. Ο Τολστόι έλεγε πως αν δημιουργείς ένα έργο αδιαφορώντας για το ποιος θα το δει κι αν θα του αρέσει, είναι σαν να μαγειρεύεις ένα φαγητό και να μη σε νοιάζει αν θα το φάει κανείς.
Οι ηθοποιοί «γεμίζουν» τη σκηνή με τα σώματα, την κίνηση και το τραγούδι τους. Ως σκηνοθέτης, αυτός ήταν ο στόχος σας από την αρχή; Με τον τρόπο αυτό, η παράσταση γίνεται πιο ενδιαφέρουσα για τα παιδιά;
Όπως ανέφερα παραπάνω, τα παιδιά είναι κανονικοί θεατές και όχι μόνο κανονικοί αλλά και αυστηρότατοι. Δεν σου χαρίζονται και δεν προσποιούνται αν δε τους αρέσει αυτό που βλέπουν και βαριούνται. Θα γκρινιάξουν ,θα διαμαρτυρηθούν, η προσοχή τους θα πάει αλλού. Συνεπώς, διηγούμαστε την ιστορία στο μυαλό των παιδιών μπροστά στα μάτια τους. Τα παιδιά -εν αντιθέσει με τους ενήλικες- βάζουν την φαντασία τους να λειτουργεί στο «φουλ» , εισπράττοντας τα απίστευτα ερεθίσματα που τους δίνουν οι ηθοποιοί με τα αφηγηματικά τους μέσα (τα σώματά τους, τον χορό, το τραγούδι και την κίνηση) και έτσι η ιστορία πλάθεται μοναδικά μέσα στα ασύλληπτα δημιουργικά κεφαλάκια τους.
Στο παρελθόν έχετε ασχοληθεί με παραστάσεις για ενήλικες, όπως ο «Βασιλιάς Ιωάννης». Σύμφωνα με την εμπειρία σας, λοιπόν, είναι πιο δύσκολο το παιδικό θέατρο; Θα θέλατε να ασχοληθείτε ξανά μ’ αυτό;
Εκτός από τον «Βασιλιά Ιωάννη», έχω σκηνοθετήσει και τον «Ηρακλή τον Γενναίο», μια παράσταση που συστήθηκε στο κοινό ως παιδική και στην συνέχεια παίχτηκε κυριολεκτικά μπροστά σε κοινό κάθε ηλικίας. Τα τελευταία 6 χρόνια κάνω θέατρο και με φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς που σημαίνει πως έχω εμπειρία και με εφήβους. Στην προηγούμενη ερώτηση σας επισήμανα την ιδιαιτερότητα των παιδιών τα οποία δεν «χαρίζονται». Αυτό από μόνο του είναι μια πρόκληση για κάποιον δημιουργό - να φτιάχνει έργα όπου τυγχάνουν αποδοχής από ένα τόσο ωμά ειλικρινές κοινό όπως είναι τα παιδιά και σε συνδυασμό με την άπειρη φαντασία τους, το θέατρο μέσα από το πρίσμα των παιδικών ματιών, γίνεται ένα δημιούργημα μοναδικά ατόφιο. Συνεπώς, εννοείται πως θα ήθελα να ξαναασχοληθώ με κάτι τέτοιο.
Η «Μικρή Γοργόνα» προτείνεται και από το Υπουργείο Παιδείας. Τι έχουν να κερδίσουν οι μαθητές βλέποντάς την; Ποια είναι τα σημαντικότερα μηνύματα που τους περνάει;
Η αγάπη έχει τέτοια συμπαντική δύναμη, που δεν γνωρίζει είδος, φύλο, ράτσα, ηλικία, χρώμα, πολίτευμα και θρησκεία. Είναι η μόνη «θρησκεία» που πρέπει να καταλάβει ένα παιδί πως πρέπει να έχει στη ζωή του και μ' αυτή να πορεύεται στις πράξεις του.
Θα μπαίνατε στη διαδικασία να διασκευάσετε ξανά μια κλασική ιστορία ή παραμύθι; Αν ναι, ποια θα ήταν αυτή;
Φέτος με τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιώς θα αφηγηθούμε την ιστορία του Δον Κιχώτη, άρα οι κλασσικοί μύθοι είναι κάτι που με αφορά και τους επιδιώκω συνεχώς. Όσο για το μέλλον, ίσως κάποτε κάνω κάποια Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων»...