«Έχω λάβει πολλά μηνύματα στο Instagram σχετικά με το πόσο πολύ με βοηθάει ο άντρας μου με τα παιδιά ή για το πόσο ταιριαστό ζευγάρι είμαστε. Η αλήθεια είναι όμως ότι η μητρότητα, επηρέασε πολύ την σχέση μας.
Πραγματικά μπορώ να διαχειριστώ τις υποχρεώσεις μου ως μητέρα. Αυτό που δεν αντέχω όμως είναι οι άδικοι και αθέμιτοι διακανονισμοί που συνήθως ακολουθούν τη γέννηση ενός μωρού.
Από τη στιγμή που γέννησα, φορτώθηκα με νέες ευθύνες και υποχρεώσεις. Κουβαλάω το μωρό παντού μαζί, έχουμε γίνει ένα και πάει όπου πάω. Ζω μοναχικά. Ξυπνάω με το μωρό στις 6 το πρωί και πέφτω για ύπνο στις 8 το βράδυ εξαντλημένη. Γιατί στα μωρά μπορεί να δίνεις ολόκληρο τον εαυτό σου, αλλά αν δεν έχεις βοήθεια, νιώθεις μόνη.
Δεν νιώθω ευτυχισμένη. Τις προάλλες, αφού έβαλα ακόμα ένα πλυντήριο ενώ η μεγαλειότητά του κοιμόταν, το μπάνιο πλημμύρισε από τα νερά του πλυντηρίου. Δεν το ήξερα.Έκανα δουλειές, ακούμπησα το μωρό στην κούνια του, έφτιαξα μερικά αυγά, κι ενώ περπατούσα γλίστρησα στα νερά, έσπασα το πιάτο και χτύπησα στο γόνατο. Δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ήμουν απλώς ξαπλωμένη στο πάτωμα, πλημμυρισμένη από τα νερά του πλυντηρίου να κλαίω γοερά για το πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος της συζύγου και της μητέρας.
Και ναι, είμαι εξαντλημένη. Το βράδυ ξυπνάω συνέχεια για να ταΐσω το μωρό, φροντίζω να θυμάμαι τα πάντα που χρειάζεται το μεγάλο μας παιδί για το σχολείο, πλένω τα ρούχα, ψωνίζω στο super market, χαμογελάω και διατηρώ το σπίτι πεντακάθαρο. Ο άντρας μου τις προάλλες γέλασε και είπε «δεν χρειάζεται να καθαρίσεις για εμάς». Αλλά καθάρισα. Καθάριζα για ώρες.
Αυτό είναι ισότητα;
Κάνετε ένα μωρό και ξαφνικά είστε μόνη σας; Επιτρέπεται μια εργαζόμενη γυναίκα να αμείβεται λιγότερο κι έπειτα να επιστρέφει σπίτι και να πρέπει να κάνει όσα έκαναν οι γυναίκες στη δεκαετία του ’50 μέσα σε λίγες ώρες που περισσεύουν; Να θηλάζει, να μαγειρεύει και να ανταποκρίνεται και στις… συζυγικές υποχρεώσεις της;
Σας ευχαριστώ, λοιπόν, για το επιφανειακό κομπλιμέντο πως είμαστε ένα ταιριαστό ζευγάρι» αλλά η πραγματικότητα είναι πως άλλο είναι να έχουμε ένα μωρό μαζί και διαφορετικό να μοιραζόμαστε τις υποχρεώσεις του μωρού.
Όπου υπάρχει αγάπη βρίσκεται πάντα τρόπος να πάνε όλα καλά και, ευτυχώς, υπάρχει πολλή αγάπη στο γάμο μου. Θα μεγαλώσουμε και θα είμαστε εντάξει.
Κι όπως μου είπε ένα διαζευγμένος φίλος μου τις προάλλες: “νομίζεις πως το να έχεις μία γυναίκα κι ένα μωρό είναι καταθλιπτικό, μέχρι που σε εγκαταλείπουν και τότε καταλαβαίνεις τι πάει να πει πραγματική κατάθλιψη…”».