«”Γιατί δεν κλείνεις επιτέλους την πόρτα του μπάνιου;, με ρωτάει ο άντρας μου ενώ είμαι στο μπάνιο. Του απαντάω εκνευρισμένη ότι δεν την κλείνω γιατί όλοι με θυμούνται την ώρα που πάω στην τουαλέτα.
Αυτή τη φορά, αντί να μουρμουρήσω κάτι και να χτυπήσω δυνατά την πόρτα, κοιτάω τον σύζυγό μου για ένα λεπτό και αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια γιατί δεν το κάνω.
Πρέπει να το σκεφτώ για λίγο γιατί πλέον δεν έχω δικαιολογία. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει- δεν είναι πια ούτε μωρά ούτε πολύ μικρά όπως ήταν κάποτε. Η μικρότερη κόρη μου είναι 4 ετών και πλέον δεν βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό της. Ούτε υπάρχει το ενδεχόμενο να βάλει φωτιά στο σπίτι μας όσο είμαι στο μπάνιο!
Και πάλι, τώρα που το σκέφτομαι (και το σκέφτομαι συχνά) η αποτυχία μου να κλείνω την πόρτα του μπάνιου οφείλεται εν τέλει αλλού. Αυτή η στιγμή αντιπροσωπεύει όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής μου ως μια μητέρα 4 παιδιών που δεν δουλεύει και τα οποία για κάποια περίοδο ήταν όλα κάτω των 6 ετών.
Αυτή η στιγμή αντιπροσωπεύει την… επιβίωσή μου. Αυτή η στιγμή συμπυκνώνει όλες εκείνες τις τακτικές που εφάρμοσα τα 10 χρόνια της μητρότητας όταν ήμουν υπεύθυνη για τις ζωές 4 πολύ μικρών παιδιών και έμαθα κάτι πολύ σημαντικό: όταν η μαμά είναι στο μπάνιο, θα συμβούν πολύ κακά πράγματα.
Ξεκίνησα το ταξίδι στη μητρότητα με μεγάλη αισιοδοξία, πιστεύοντας ότι οι μέρες μου θα κυλούσαν φυσιολογικά, αλλά όλο αυτό άλλαζε όταν ήμουν μόνη στο σπίτι με το μωρό μου και έπρεπε να μπω στο ντους. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Υπήρχε ένας άνθρωπος που έκανε κουμάντο στη ζωή μου πλέον- και ζύγιζε μόλις 4 κιλά. Ξεκάθαρα, η καλύτερη λύση για να κάνω ντους εκείνη τη μέρα ήταν να αφήσω ανοιχτή την πόρτα έτσι ώστε να έχω οπτική επαφή με την κόρη μου, για παν ενδεχόμενο.
Και κάπως έτσι άρχισε. Αποφάσισα ότι θα ήταν πιο εύκολο να αφήνω πάντα ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου. Την πρώτη φορά που μπήκα στο μπάνιο, εκείνη άρχισε να κλαίει. Αλλά όταν άφησα ανοιχτή την πόρτα κι εκείνη μπορούσε να με δει, ήταν μια χαρά.
Φυσικά, για να κάνω μπάνιο, έπρεπε να αφήσω ανοιχτή την πόρτα γιατί… τι θα γινόταν αν κάποιος έμπαινε σπίτι και προσπαθούσε να την απαγάγει ή αν ξαφνικά εκείνη δεν μπορούσε να αναπνεύσει ή αν η ενδοεπικοινωνία χαλούσε;
Ακόμα κι αν εγώ καθόμουν στη λεκάνη, εκείνη με χρειαζόταν και ο ήχος της φωνής μου ήταν το μόνο που την ηρεμούσε. Μπορεί να γελάτε αλλά είμαι σίγουρη ότι αν είστε μητέρα, το ‘χετε κάνει κι εσείς.
Και τότε, εκεί που νόμιζα πως τα πράγματα δεν θα χειροτέρευαν, έκανα κι άλλο παιδί και έπειτα από 1,5 χρόνο έκανα και το τρίτο. Τότε είχα δύο επιλογές: είτε να μην ξαναπάω στην τουαλέτα, είτε να αφήνω την πόρτα ανοιχτή έτσι ώστε να σιγουρευτώ ότι το 2χρονο παιδί μου δεν θα πάθαινε τίποτα.
*Φωτογραφία: babble.com
Μια φορά μάλιστα βρέθηκα παγιδευμένη στο μπάνιο και με τα 3 μου παιδιά γιατί στους δύσκολους καιρούς, εφαρμόζεις απελπισμένα μέτρα.
Από τη στιγμή που είχα 3 παιδιά κάτω των 4 ετών, έβαλα ένα καλάθι με παιχνίδια στο μπάνιο έτσι ώστε να έχουν και εκείνα κάτι να απασχολούνται όσο ήμασταν μέσα. Χωρίς υπερβολή, προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους να κάνω τον χώρο πιο ευχάριστο για τα παιδιά. Μπορεί και να τους άρεσε περισσότερο, σκέφτηκα.
Δυστυχώς κάνω αυτές τις σκέψεις έτσι ώστε να μπορέσω να καταφέρω κάτι απλό: να πάω τουαλέτα. Ήταν πολύ πιο εύκολο να έχω οπτική επαφή με τα παιδιά μου γιατί ήξερα ότι κανείς δεν θα προσπαθούσε να τρέξει, να σκαρφαλώσει στον πάγκο της κουζίνας ή να ζωγραφίσει τους τοίχους.
Με το τέταρτο παιδί είχα πια αποδεχτεί αυτή την πραγματικότητα. Θήλαζα το μωρό, έδινα το κολατσιό στον αδερφό του, απαντούσα στις ερωτήσεις των μεγαλύτερων παιδιών και απλώς παραδόθηκα σε μια μεγάλη αλήθεια της μητρότητας: τα παιδιά σε χρειάζονται περισσότερο τη στιγμή που κλείνεις την πόρτα του μπάνιου.
Γι’ αυτό, αγαπημένε μου σύζυγε, δεν την κλείνω ποτέ πια. Ίσως οι παλιές συνήθειες δεν πεθαίνουν εύκολα. Ίσως δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι πλέον τα παιδιά μας δεν με χρειάζονται όσο παλιά…»
Πηγή: babble.com