Είναι οι γονείς που «μπερδεύουν» την υποστήριξη με την υπερπροστατευτικότητα. Ξεκινάει απλά και αθώα: από το να κάνει η ίδια η μαμά την ξεχασμένη άσκηση της γλώσσας, μέχρι να καλύψει την «κοπάνα» στο λύκειο, για να μην εκτεθεί το παιδί. Εμπλέκονται στη ζωή των παιδιών με τέτοιον τρόπο που τους στερούν τη δυνατότητα να μάθουν να είναι υπεύθυνα και να παίρνουν αποφάσεις για τα ίδια.
Οι παλιές έλεγαν «Δεν θα είμαι για πάντα η πατερίτσα σου. Πρέπει να σταθείς στα δικά σου πόδια» και είχαν δίκιο γιατί τα υπερπροστατευτικά ένστικτα συνεπάγονται από αρνητικές επιπτώσεις.
Γιατί αυτή η συμπεριφορά βλάπτει τα παιδιά;
Δεν αποκτούν αυτοπεποίθηση
Για να μπορέσουν τα παιδιά να χτίσουν την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση τους, πρέπει να μάθουν από μικρή ηλικία να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Όταν ο γονιός προσπαθεί με κάθε τρόπο να διευκολύνει την καθημερινότητα, να το απαλλάξει από άγχη και υποχρεώσεις, το μόνο που καταφέρνει είναι να σταθεί εμπόδιο. Αυτού του είδους η «φροντίδα» καταλήγει να περνάει το μήνυμα «Δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Θα το κάνω εγώ.», με αποτέλεσμα το παιδί να μην ανακαλύψει ποτέ τις ικανότητές του, να φοβάται να παίρνει αποφάσεις για όσα το αφορούν και αργότερα ως ενήλικας να θεωρεί τον εαυτό του ανεπαρκή. Ποιος δεν χαίρεται όταν κατορθώνει κάτι δύσκολο; Γιατί να στερήσουμε από τα μικρά μας την ευκαιρία να δοκιμαστούν και να πιστέψουν στον εαυτό τους;
Δεν μαθαίνουν να διαχειρίζονται και να βρίσκουν λύσεις για τα προβλήματά τους
Το παιδί που βιώνει την αποτυχία, μαθαίνει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που αυτή επιφέρει και αναγκάζεται να βρει τρόπους-λύσεις, έτσι ώστε να μην ξαναβρεθεί σε αυτήν τη θέση. Δοκιμάζει το μυαλό και τις αντοχές του, αναπτύσσοντας λογικούς και συναισθηματικούς μηχανισμούς, ώστε να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Κανένας γονιός δεν αντέχει να βλέπει το παιδί του να ταλαιπωρείται, όμως, με το να εξαφανίζουμε το πρόβλημα πριν καν αυτό εμφανιστεί, μεγαλώνουμε άβουλα και συναισθηματικά αδύναμα παιδιά. Ξέρουμε πόσο απαιτητική είναι η κοινωνία, δεν χρειάζεται να αναθρέφουμε φυγόπονους ενήλικες που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.
Δεν γίνονται ανεξάρτητα
Όταν ένα παιδί γνωρίζει ότι για οτιδήποτε συμβεί στη ζωή του θα έχει μια μαμά και έναν μπαμπά, να «τρέχει» από πίσω του και να διορθώνει τα λάθη του, γιατί να καταβάλλει οποιοδήποτε ίχνος προσπάθειας για να επιλύσει τα προβλήματά του; Με το να διεκπεραιώνετε όλες τις υποχρεώσεις και να αποκρούετε όλους τους κινδύνους, «σκοτώνετε» την αυτονομία του παιδιού σας. Η σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι δεν είμαστε αιωνόβιοι. Κάποια στιγμή θα φύγουμε. Τι θα αφήσουμε πίσω μας; Οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά να στηρίζονται στις δικές τους δυνατότητες και όχι στις δικές μας.
Γίνονται αντιδραστικά
Αυτή η εμμονή των γονιών να καλύπτουν κάθε ανάγκη του παιδιού τους θα γυρίσει κάποια στιγμή μπούμερανγκ. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς μεγαλώνουν καταπιεσμένα παιδιά, που μόλις συνειδητοποιήσουν πόσο αποπνιχτική είναι η φροντίδα τους, θα αντιδράσουν και μάλιστα, άσχημα. Θα ξεσπάσουν και πιθανόν να πάρουν λάθος αποφάσεις για το μέλλον τους. Δεν πρέπει να τους στερούμε την ελευθερία των επιλογών τους, ακόμα κι αν αυτές κρύβουν πίσω τους την αποτυχία.
Ζουν σε ένα ροζ σύννεφο και προσγειώνονται…απότομα
Σκεφτείτε πόσο δυστυχισμένα, ανασφαλή και φοβισμένα θα νιώσουν όταν καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι ρόδινη. Θα βρεθούν σε μια σκληρή κοινωνία με μοναδικό τους όπλο το… αδύναμο πνεύμα τους. Πώς περιμένουμε από τα παιδιά μας να ανταποκριθούν στις δυσκολίες της ζωής, όταν δεν έχουν σκληραγωγηθεί; Καλό θα ήταν να σταματήσουμε να στρώνουμε τον δρόμο τους με ροδοπέταλα, για να μην νιώσουν ποτέ μα ποτέ αποτυχημένα, από δικό μας λάθος.
Μια σκέψη
Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Ίσως, είναι η πιο απαιτητική ευθύνη που θα κληθείς να αναλάβεις. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από «πρέπει» και «δεν πρέπει» ψυχολόγων και παιδαγωγών. Είναι λογικό να μας έχουν κουράσει οι ορολογίες και η συνεχής πίεση του να ανταποκριθούμε σωστά στον ρόλο μας. Στην τελική, όμως, θα πράξουμε όπως εμείς κρίνουμε σωστά για το παιδί μας. Ωστόσο αυτό που πρέπει πάντα να καθοδηγεί την σκέψη και τις πράξεις μας είναι ότι μεγαλώνουμε αυριανούς ενήλικες. Θα μεγαλώσουν και αύριο μεθαύριο θα είναι κύριοι του εαυτούς τους. Οφείλουμε να τους δώσουμε τα κατάλληλα εφόδια για να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση και το σθένος να ζήσουν σε μια κοινωνία και όχι απλώς να επιβιώσουν.