*Φωτογραφία: melissabraunstein.files.wordpress.com
«Ένα βράδυ ήμουν στην κουζίνα μου και ετοίμαζα το δείπνο ενώ τραγουδούσα ένα ξεσηκωτικό τραγούδι που άκουγα στο ραδιόφωνο. Λίγα λεπτά αργότερα βλέπω τη κόρη μου να με κοιτάει. ”Τι συμβαίνει;”, τη ρώτησα με χαρά. “Μαμά, γιατί χορεύεις έτσι;”. Κι έτσι απλά, η πεποίθησή μου ότι είμαι δίπλα στα παιδιά μου, εξαφανίστηκε. Σ’ ευχαριστώ αγαπημένη μου κόρη!
[…]
Άρχισα να σκέφτομαι τη δική μου μητέρα και πόσο διαφορετικές ήταν οι ζωές μας. Γι’ αρχή, δεν έχω δει ποτέ τη μητέρα μου να χορεύει. Η πιο “μοντέρνα” μουσική που ξέρει είναι ο Michael Jackson. Δεν της άρεσε η μουσική και τα ρούχα που άρεσαν σ’ εμένα και σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησε να είναι cool. Δε νομίζω να ήξερε καν τι σημαίνει η λέξη αυτή.
Πιστεύω ότι η μητέρα μου είχε τον τρόπο της με τα παιδιά της (τόσο όσον αφορά τις φορές που δενόταν μαζί μας όσο και τις άλλες φορές, που δεν κατάφερνε να μας πλησιάσει). Δεν χρειαζόταν καν να αποφασίσει αν έπρεπε να είναι περισσότερο γονιός παρά φίλος. Ο ρόλος της ως μητέρα είχε λίγο- πολύ καθοριστεί από τη γενιά της.
Αυτή η εποχή των γονιών και η γενιά των παιδιών- από την οποία απέχω 1,5 γενιά- είναι πιο δύσκολο να την κουμαντάρεις ενώ προσπαθείς να είσαι η cool μαμά. Ο… ελέφαντας στο δωμάτιο, φυσικά, είναι η τεχνολογία. Με πολλούς τρόπους, το ίντερνετ έχει λειτουργήσει θετικά. Είναι κάτι που η μαμά μου δεν είχε και που έχει κάνει πολύ πιο εύκολο για εμένα να “συγχρονιστώ” με τις ζωές των παιδιών μου. Με βοηθά να είμαι δίπλα στα παιδιά μου με έναν τρόπο που οι γονείς μου παλιότερα δεν μπορούσαν να το κάνουν, αλλά ταυτόχρονα τους δημιουργούνται ένα σωρό προσδοκίες.
Μου προκαλεί δέος το πώς το μωρό μου ξέρει ενστικτωδώς να χρησιμοποιήσει το smartphone. Η κόρη μου μπορεί να παίζει παιχνίδια ενώ εγώ την κοιτάω μπερδεμένη.
Νιώθω πιεσμένη γιατί πρέπει να ξέρω τι αρέσει στα παιδιά μου και προσπαθώ να “μπω” στη ζωή της κόρης μου με έναν τρόπο που η μαμά μου δεν προσπάθησε ποτέ. Το να νιώθεις έτσι είναι πολύ δύσκολο.
Στην προσπάθειά μου να είμαι “cool” μαμά, εκφράζω τα συναισθήματά μου πολύ περισσότερο απ’ ότι οι γονείς μου. Μιλάω στην κόρη μου για το σώμα και τα συναισθήματά της. Είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσω τα ταμπού της γενιάς μου – την έννοια της συναίνεσης, της σεξουαλικότητας, του άγνωστου κινδύνου, την σωματική και την ψυχολογική βία. Είναι κάποια δύσκολα θέματα για τα οποία μιλάω μαζί της και θέλω να σιγουρευτώ ότι είμαι δίπλα της κάθε στιγμή. Αντίθετα, πιστεύω ότι ποτέ δεν έχω αναφέρει τη λέξη “σεξ” στη μητέρα μου.
*Φωτογραφία: s3.r29static.com
Κι ας μην ξεχνάμε το φαγητό. Η εμπειρία του φαγητού είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μου ταυτότητας. Τότε γίνομαι η cool μαμά, η μαμά που θέλει να δώσει τα πάντα στα παιδιά της κι αυτό περιλαμβάνει το φαγητό και να γνωρίζουν καινούριους πολιτισμούς μέσω του φαγητού.
Πολλές ευτυχισμένες αναμνήσεις στη ζωή μου περιστρέφονται γύρω από το φαγητό. Αλλά όσο μεγάλωνα, το φαγητό παρέμενε φαγητό. Δεν ήταν τίποτα τρομερό και τρώγαμε τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. […]
Κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια για εμάς και τα παιδιά μου κάνουν ένα γευστικό ταξίδι.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειές μου- την θετική εικόνα που προσπαθώ να τους προωθήσω για το σώμα, το φαγητό, τη μουσική- στα μάτια των παιδιών μου δεν θα είμαι η cool μαμά. Αλλά δεν πειράζει- ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Είναι καιρός να δεχτώ το ότι είμαι μαμά, αλλά είμαι επίσης κι εκείνο το 20χρονο κορίτσι που του άρεσε να κάνει βόλτες μαζί με την κολλητή της. Αν θέλω να χορέψω μπροστά στην κόρη μου όπως μου βγαίνει, θα το κάνω.
Ξέρω ότι ποτέ δεν θα γίνω η cool μαμά αλλά θα μάθω να αποδέχομαι ποια είμαι, κάτι που θα με “ανεβάσει” στα μάτια των παιδιών μου.»
Πηγή: thekitchn.com