«Είδα μια φίλη μου τις προάλλες. Χαιρετηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, γέλασε και μου είπε “δεν πιστεύω ότι σε βλέπω έξω χωρίς μακιγιάζ. Πώς έχεις αλλάξει;”
Γέλασα γιατί είχε δίκιο. Στην προηγούμενη ζωή μου, ήμουν εκείνη η γυναίκα που ντυνόταν με βάση τη μόδα. Ήμουν η γυναίκα που ποτέ δεν έβγαινε έξω χωρίς μακιγιάζ ή απεριποίητα μαλλιά και που φόραγε τακούνια. Ήμουν εκείνη η γυναίκα που ποτέ δεν κυκλοφορούσε χωρίς κοσμήματα και κραγιόν και πούδρα. Ήμουν η γυναίκα στην πιο θηλυκή εκδοχή της. Και τώρα…
Τώρα, η ιστορία είναι διαφορετική.
“Ναι, όταν έκανα και το τρίτο παιδί μου, άφησα τον εαυτό μου”, είπα από μέσα μου σαν να ήταν ένας αυτόματος μηχανισμός άμυνας.
Μιλάγαμε για λίγο ακόμα, δεν είπαμε κάτι σημαντικό. Αγκαλιαστήκαμε, υποσχεθήκαμε να βγούμε σύντομα για φαγητό ενώ ξέραμε ότι δεν θα το κάναμε και χωρίσαμε.
Αλλά συνέχισα να σκέφτομαι τα λόγια μου, τα σκεφτόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα: “άφησα τον εαυτό μου”. Ήξερα ότι δεν έχω πλέον την ίδια εμφάνιση που είχα παλιά αλλά όντως άφησα τον εαυτό μου; Πέντε κιλά παραπάνω και ένας ατημέλητος κότσος μάλλον μου έλεγαν “ναι”, αλλά η καρδιά μου μου έλεγε “¨όχι, δεν άφησες τον εαυτό σου”.
Έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση τώρα. Είμαι πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν κλαίω ούτε ξεσπάω τόσο συχνά. Δεν δίνω πια σημασία αν μάθω ότι κάποιος δεν με συμπαθεί ούτε με πειράζει αν ξέρω ότι δεν με κάλεσαν κάπου.
Σίγουρα ο εαυτός μου μ’ αρέσει πολύ περισσότερο τώρα απ’ ότι πριν. Δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω σ’ εκείνη τη γυναίκα με τα περιποιημένα μαλλιά και τα στενά παντελόνια.
Γιατί συνηθίζουμε να λέμε αυτή τη φράση; Γιατί συνεχίζουμε να την χρησιμοποιούμε για τις μαμάδες και στις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που δεν θέλουν πια να μοιάζουν σε μοντέλα ή άλλες γνωστές γυναίκες της showbiz;
Αν το σκεφτούμε, εκείνες δεν έχουν αφήσει καθόλου τον εαυτό τους. Μπορεί με τον τρόπο αυτόν να ανακάλυψαν, να αγάπησαν τον εαυτό τους και να συνειδητοποίησαν ότι το ποιοι είναι ως άνθρωποι δεν έχει να κάνει με τις ψεύτικες βλεφαρίδες, το μακιγιάζ και τα ρούχα. Μπορεί να κατάλαβαν ότι το σημαντικό είναι η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό.
Μπορεί να κατάλαβαν ότι δεν τους νοιάζει η εξωτερική εμφάνιση, ότι απογυμνώθηκαν για να αποκαλύψουν εκείνη τη γυναίκα που έκρυβαν μέσα τους- τη γυναίκα που αγαπάει την οικογένειά της με όλη της την ψυχή, που δίνει τα πάντα στα παιδιά της, που αγαπάει τον σύζυγό της, που δεν σταματάει να προσπαθεί παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Ο κόσμος δεν θα έπρεπε να την κρίνει. Ο κόσμος δεν θα έπρεπε ν’ ανησυχεί για εκείνη. Ο κόσμος θα έπρεπε να την χειροκροτήσει και να την θαυμάσει. Ο κόσμος θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμά της.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που νιώθεις ότι σε παίρνει από κάτω γιατί η εμφάνισή σου είναι διαφορετική, ότι δεν ντύνεσαι όπως ντυνόσουν δύο, πέντε ή δέκα χρόνια πριν, ελπίζω να θυμάσαι αυτό:
Δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Σταμάτα να το λες αυτό. Είναι υποτιμητικό και παράλογο. Δεν έχεις αφήσει τον εαυτό σου, έχεις αφήσει απλώς πίσω σου την ανάγκη να δείχνεις τέλεια συνέχεια.
Έχεις αφήσει τα πράγματα που δεν είναι σημαντικά και τα αντικατέστησες με άλλα. Έχεις αφήσει πράγματα που δεν διαρκούν πολύ για πράγματα που θα κρατήσουν γενιές ολόκληρες.
Βάλε μακιγιάζ όποτε θες, φτιάξε τα μαλλιά και όταν βρεις χρόνο, να κακομάθεις τον εαυτό σου. Φρόντισε τον εαυτό σου, φόρεσε ρούχα που θα σε κάνουν να νιώσεις όμορφα και μην αισθανθείς άσχημα γι’ αυτό ούτε λεπτό- απλώς να ξέρεις πως τίποτα από αυτά τα πράγματα δεν σε καθορίζουν σαν άνθρωπο. Όχι πια. Δεν είναι εσύ. Είναι πράγματα και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο.
Είσαι πολλά περισσότερα από ένα όμορφο πρόσωπο.
Είσαι μαμά. Είσαι σύζυγος. Είσαι αδερφή. Είσαι μαχήτρια. Είσαι κόρη. Είσαι μαθήτρια. Είσαι δασκάλα. Σου αρέσει να δίνεις, να προσφέρεις, να ονειρεύεσαι.
Είσαι εσύ κι αυτό δεν μπορεί να στο στερήσει κανείς.»
Πηγές: facebook.com/Amy Weatherly, babble.com