Η μητέρα μας είναι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος σταθμός της ζωής μας. Οι αναμνήσεις που χτίσαμε παιδιά, είναι γεμάτες από εκείνη. Μάλιστα, κάποιες χαράχτηκαν τόσο βαθιά, που ούτε κι ο χρόνος δεν μπόρεσε να σβήσει. Αναμνήσεις, όπως…
…την αγκαλιά της. Πάντα εκεί, πάντα ζεστή, με τη δική της μυρωδιά που όσο κι αν ψάξεις, δεν τη βρίσκεις. Η μητρική αγκαλιά είναι το καλύτερο φάρμακο, η τέλεια παρηγοριά, η πιο χνουδωτή κουβέρτα μας. Κι όσες τη ζήσαμε, είμαστε πραγματικά ευλογημένες.
Το αγαπημένο της τραγούδι. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα τραγούδι που το αγαπάμε περισσότερο από τα άλλα. Ακόμα κι αν για λίγο το ξεχάσουμε, στα δύσκολα το ανασύρουμε να μας κρατάει συντροφιά. Το αγαπημένο τραγούδι της μάνας μας, όμως, έχει άλλη αξία και βαρύτητα. Μας είναι τόσο οικείο πια, που το αναγνωρίζουμε από τις πρώτες, κιόλας, νότες! Το αγαπημένο της τραγούδι είναι γραμμένο ανεξίτηλα στις παιδικές μας αναμνήσεις και δε θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Το παιχνίδι μας. Τώρα που είμαι κι εγώ μαμά, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο ήταν για τη μαμά μου να παίζει κάθε απόγευμα μαζί μου. Κι όμως το έκανε! Και είχαμε το «παιχνίδι μας», ένα παζλ που το φτιάχναμε μόνο μαζί, πάντα μαζί, μέχρι που σκίστηκε τελείως. Το παιχνίδι ή τα παιχνίδια που παίζεις με τη μαμά σου, χαράζονται στη μνήμη σου ως τα καλύτερα του κόσμου!
Την πρώτη φορά που δεν «ήταν εκεί». Kι όμως, έρχεται η στιγμή που η μαμά, η μία και μοναδική, αυτή που είναι πάντα δίπλα μας, απουσιάζει! Είναι η στιγμή που είσαι στο σχολείο με τους φίλους σου και σε μαλώνει η δασκάλα. Ο κόσμος σου διαλύεται, τα μάτια σου βουρκώνουν, ντρέπεσαι, δυσκολεύεσαι και το μόνο που θες είναι να τρέξεις στην αγκαλιά της μαμά σου για να κλάψεις. Είναι η πρώτη φορά που η μητέρα σου δεν είναι εκεί. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς, πως κάποιες φορές μπορεί να είσαι μόνη. Κι αυτή η μικρή στιγμή είναι τόσο πολύτιμη, όσο κι εκείνη που συνειδητοποιείς πως η μητέρα σου θα «είναι πάντα εκεί».
Τον πρώτο μας καβγά. Η μαμά μας, η γυναίκα που πάντα μας δικαιολογούσε, πάντα μας στήριζε, που ίσως μας μάλωνε ή και μας φώναζε αλλά δεν είχε σημασία, μας έφτασε στο σημείο να θυμώσουμε και να εκραγούμε! Κάπου στην εφηβεία έγινε ο πρώτος μας καβγάς και δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Ήταν ο πρώτος από πολλούς κι η εποχή που καταλάβαμε πως σύντομα θα ανοίξουμε φτερά για να πετάξουμε. Η φωλιά μας, όμως, η μητρική αγκαλιά, θα είναι πάντα εκεί να περιμένει.
Το φαγητό της. Οι γεύσεις της μαμάς είναι ξεχωριστές. Ακόμα κι όταν προσπαθήσαμε να μαγειρέψουμε τις συνταγές της, ακόμα κι όταν βάλαμε όλη τη μαεστρία μας, ποτέ δεν καταφέραμε να φτιάξουμε τα φασολάκια ή τον μουσακά όπως αυτή. Λες και σε όλα της τα πιάτα να έβαζε ένα μυστικό συστατικό που δεν θα μας αποκάλυπτε ποτέ! Όσο περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνω πως υπήρχε μυστικό συστατικό, κι αυτό ήταν η αγάπη της.
Την πρώτη φορά που ψιθυρίσαμε «καλά τα’ λεγε η μάνα μου». Πλέον ενήλικες, στο σπίτι μας με τα παιδιά μας, άρχισαν να πέφτουνε βροχή όλα τα αποφθέγματα που έλεγε πριν χρόνια η «μανούλα». Για τα παιδιά, για τις δουλειές, για τα ρούχα, για το σύζυγο, για τη ζωή, για όλα. Οι ανησυχίες της έγιναν και δικές μας κι οι λέξεις τις ήρθαν να μας θυμίσουν πως αν και τότε τη θεωρούσαμε υπερήρωα, ήταν κι αυτή μία γυναίκα σαν κι εμάς: ευαίσθητη, ευάλωτη, δυναμική μα τρυφερή, με σύμμαχο το μητρικό της ένστικτο κι ασπίδα της τις παιδικές μας αγκαλιές.
Άραγε εμείς θα καταφέρουμε να φτιάξουμε αναμνήσεις τόσο όμορφες για τα παιδιά μας;