«Υπήρξαν πολλές στιγμές που είχα ενοχές ως μαμά. Ενοχές ότι δεν πρόσφερα αρκετά στα παιδιά μου ή ότι δεν έκανα σωστές επιλογές όσον αφορά το μεγάλωμά τους. Αλλά, όταν προσπαθώ να διαχωρίσω και να καταλάβω τι ενοχή νιώθω για το κάθε μου παιδί, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι έδωσα παραπάνω ευθύνες στη μεγάλη μου κόρη, όσον αφορά το μικρότερο. Aυτό όχι μόνο προκάλεσε απογοήτευση όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως είχα προγραμματίσει, αλλά οδήγησε και σε προβλήματα αυτοπεποίθησης και απογοήτευσης από την πλευρά της κόρης μου, όταν αναπόφευκτα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες που είχα από εκείνη.
Όταν γεννήθηκε το δεύτερο παιδί, η κόρη μου ανέλαβε, σχεδόν αυτόματα τον ρόλο της μεγάλης αδερφής. Ήταν υπέροχο να τους βλέπω μαζί γιατί ήταν πολύ καλή μαζί του, σε βαθμό που ένιωθα τόσο άνετα, ώστε να της επιτρέπω να με βοηθάει. Με βοηθούσε δίνοντάς μου καθαρές πάνες, όταν τον άλλαζα. Με βοηθούσε όταν εκείνος έκλαιγε και η κόρη μου έσπευδε να πάει στην κούνια του. Με βοηθούσε όταν τον έκανα μπάνιο. Καθώς ο γιος μου μεγάλωνε και άρχισε να κάνει περισσότερα πράγματα, άρχισα να λέω στην κόρη μου να τον προσέχει να μην πέσει από την αλλαξιέρα, ή να τον κρατάει απασχολημένο όταν μαγείρευα για να μην χτυπήσει. Το δεχόταν με ευκολία και της άρεσε ο ρόλος της ‘’μικρής μαμάς’’, μέχρι που μια μέρα συνειδητοποίησα ότι πολλά από αυτά που της ζητούσα να κάνει και μου φαίνονταν αθώα, ξεπερνούσαν τις δυνατότητες ενός τετράχρονου.
Σύντομα παρατήρησα ότι η απογοήτευση που ένιωθε όταν της ζητούσα να κρατήσει τον μικρό ήσυχο και εκείνος έκλαιγε ή όταν έβαζε έναν μαρκαδόρο στο στόμα του, ήταν το λιγότερο… άδικη. Έπρεπε να νιώθω απογοητευμένη με τον εαυτό μου και όχι με εκείνη. Τα μικρά παιδιά τσιρίζουν, βάζουν πράγματα στο στόμα τους, είτε η μητέρα τους τα επιβλέπει, είτε όχι. Ήταν άδικο να επιφορτίζω την κόρη μου με αυτή την ευθύνη. Είναι δικό μου παιδί, άρα δική μου ευθύνη και όχι δική της. Και πόσο άσχημα ένιωθε κάθε φορά που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε μια ευθύνη που εγώ της επέβαλλα; Πίστευε ότι συνέχεια έκανε λάθος. Και καθώς, συνειδητοποιούσα ότι απαιτήσεις μου την έκαναν να νιώθει ότι αποτυχαίνει, στενοχωριόμουν ολοένα και περισσότερο.
Όταν ήταν μικρός, ο γιος μου ήταν ζωηρός: σκαρφάλωνε παντού, εξερευνούσε κάθε γωνιά του σπιτιού και ανοιγόκλεινε κάθε ντουλάπι. Ήταν εξαντλητικό να τρέχω συνεχώς από πίσω του. Δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο καιρό να καταλάβω ότι εφόσον εγώ δεν μπορούσα να τον κάνω καλά και να τον προστατεύω, μπορούσε η μεγάλη μου κόρη. Ήταν αδύνατον!
Όταν της ζήτησα να τον προσέχει όσο ήμουν στο μπάνιο (με την πόρτα ανοιχτή, για παν ενδεχόμενο), ο γιος μου σκαρφάλωσε στον καναπέ, έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του. Και εκεί, στενοχωρήθηκα και για τους δύο. Η κόρη μου αμέσως φώναξε ''συγγνώμη μαμά'' ! Όταν έτρεξα προς το μέρος τους, ήδη τον βοηθούσε να σηκωθεί, αλλά έμοιαζε ηττημένη. Ένιωθε ότι εκείνη έφταιγε που έπεσε (ήταν μια χαρά παρεμπιπτόντως) και ήταν στενοχωρημένη. Ένιωσα θυμό όταν έπεσε για τον ίδιο μου τον εαυτό, επειδήτης ζήτησα να τον προσέχει.
Μπορεί ακόμη να με βοηθήσει με πολλούς τρόπους και της το επιτρέπω γιατί το θέλει. Είναι καλό παιδί και της αρέσει που είναι η μεγάλη αδερφή. Άρχισα να επεξεργάζομαι τι της ζητάω και από τότε δεν νιώθουμε έτσι. Δεν θυμώνω όταν ‘’αποτυχαίνει’’ γιατί πολύ απλά δεν της ζητάω να πάρει τον ρόλο μου, όταν φεύγω απ΄ το δωμάτιο. Γιατί δεν είναι, ούτε πρέπει να είναι δική της ευθύνη. Είναι δική μου. Η μοναδική της ευθύνη είναι απλά να είναι παιδί.»
Πηγή: popsugar.com