«Δεν υπάρχουν λέξεις, λόγια, προτάσεις, για να περιγράψουν αυτό που ζω εγώ και η οικογένειά μου.
Σπάω την σιωπή μου, λόγω της έναρξης της σχολικής χρονιάς.
Θέλω να ευχαριστήσω, όλους όσους προσωπικά ή με μηνύματα ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγραψαν κάτι, προσπαθώντας να μας δώσουν δύναμη. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την Εισαγγελία και το τμήμα ανηλίκων της αστυνομίας για τον σεβασμό που μέχρι τώρα έχουν δείξει στην οικογένεια μου. Έχουμε αποφασίσει να βρούμε το κουράγιο και τα ψυχικά αποθέματα, ώστε να αναμένουμε την διαδικασία και τα πορίσματα που θα βγάλει η δικαιοσύνη, μετά θα κάνουμε «ταμείο» για το αν νοιώθουμε δικαιωμένοι ή όχι!
Από όλους ακούμε «κουράγιο», «έχετε κι άλλο παιδί», «είσαστε νέοι και ότι χρειαστείτε είμαστε εδώ», το έχουμε ακούσει, ίσως, πολλές χιλιάδες φορές. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν το έλεγαν απλά για να το πουν, αλλά γιατί το ένοιωθαν πραγματικά. Σε αυτό το «ότι χρειαστείτε» λοιπόν, ήρθε η ώρα, φρονώ, να κάνουμε μια αρχή...
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Κύριε Πρωθυπουργέ, Κύριοι Βουλευτές, αυτό που ζητώ από εσάς, είναι απλά να κάνετε την δουλειά σας. Να νομοθετήσετε και να δημιουργήσετε θεσμούς και δομές. Το τι πρέπει να νομοθετηθεί και το προς ποια κατεύθυνση, δεν είμαι εγώ αυτός που αυτήν την στιγμή θα σας το πει ή ακόμα καλύτερα δεν είμαι εγώ αυτός που έχει την γνώση, υπάρχουν, όμως, επιστήμονες που έχουν την γνώση και μπορείτε να τους συμβουλευτείτε. Η χώρα μας, έχει «χάσει» πάνω από 500.000 νέους τα τελευταία χρόνια, που πήγαν για ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό, δεν έχουμε την δυνατότητα να χάνουμε κι άλλους για κανέναν λόγο…
Κύριοι Δικαστές και από εσάς αυτό που θα ζητήσω, είναι να κάνετε την δουλειά σας. Προς το παρόν το μελανό που μπορώ να δω, είναι ο χρόνος. Υπάρχει πάντα μια αίσθηση αργών ρυθμών. Ξέρετε, για την οικογένεια που έχει χάσει το παιδί της οι ρυθμοί δεν είναι εύκολοι και θα σας ζητούσα (ίσως και με μια δόση υπερβολής), να προσπαθήσετε να μπείτε στην δικιά μας θέση. Ξέρω ότι είναι άκομψο, αλλά, μόνο έτσι, ίσως καταλάβετε, τι νοιώθουμε και βιώνουμε εμείς…
Κύριοι Δημοσιογράφοι και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πολιορκήσατε και εμένα και την οικογένεια μου, μέχρι και σήμερα. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι η δουλειά σας αυτή και ότι προσπαθείτε να δώσετε την είδηση, όμως, πέρα από την είδηση, έχετε καθήκον (κατά την γνώμη μου) να κάνετε και άλλα πράγματα. Δεν είναι μόνο η είδηση και οι σχολιασμοί στα πάνελ. Από εσάς, λοιπόν, ζητώ να βάλετε ένα σποτάκι για τον σχολικό εκφοβισμό και τον εκφοβισμό (bulling) πριν από κάθε δελτίο ειδήσεών σας, για τον Σεπτέμβριο που είναι και ο μήνας έναρξης της σχολικής χρονιάς. Θεωρώ ότι δεν θα έχει κανένα κόστος για εσάς. Επίσης, μέσα στα πλαίσια του ρόλου σας (4η εξουσία) είναι και « ο έλεγχος» του κοινοβουλευτικού έργου, άρα ασκώντας πίεση με δημοσιεύματα ίσως, νομοθετηθούν και θεσμοθετηθούν νόμοι και δομές.
Κύριοι Εκπαιδευτικοί, πορευτήκαμε παράλληλα επί πολλά έτη και πάντα θα έχω απεριόριστο σεβασμό και αγάπη για το λειτούργημα που επιτελείτε. Γνωρίζω τις δυσκολίες, γνωρίζω τα προβλήματα, γνωρίζω και το αξιόμαχο που διέπει τους περισσότερους από εσάς. Από εσάς λοιπόν θα ζητήσω, να δώσετε περισσότερο κομμάτι του εαυτού σας και της προσοχή σας, στο να αποφευχθούν συμβάντα σαν το δικό μας . Ξέρετε, ο Νικόλας μας ήταν άριστος μαθητής, αλλά αυτήν την στιγμή δεν είναι κοντά μας. Η κάλυψη της ύλης λοιπόν, είναι μια δαμόκλειος σπάθη, αλλά πάντα προέχει η ζωή. Έχετε επίσης, έναν σοβαρό ρόλο: το να εμφυσήσετε στα παιδιά αρχές, όπως της ισότητας, του σεβασμού στην διαφορετικότητα, της ελευθερίας της έκφρασης και να εξαλείψετε, αν τυχόν υπάρχουν, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία και ό,τι άλλο...
ΓΟΝΕΙΣ, σας έχω εκπροσωπήσει επί 12 χρόνια σε όλες τις βαθμίδες εκπροσώπησης σε τοπικό επίπεδο. Έχω αφιερώσει πολλές ώρες για τα θέματα που υπήρχαν. Τώρα λοιπόν, θεωρώ ότι έχω το δικαίωμα να ζητώ και εγώ μερικά πραγματάκια από εσάς. Αρχικά σας ζητώ, τελειώνοντας την δουλειά σας σήμερα και γυρνώντας στο σπίτι σας, να πάρετε μια μεγάλη αγκαλιά τα παιδιά σας.
Εγώ λοιπόν, δεν μπορώ να το κάνω αυτό με το μικρό μου παιδί… Δεν μπορώ, γιατί κάποιοι γονείς δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους. Το δεύτερο που σας ζητώ, είναι να μην μεταδίδετε το δηλητήριο του μίσους στα παιδιά σας. Όταν λοιπόν, είστε νευριασμένοι με την γυναίκα σας ή τον γείτονα ή τον όποιον, μην τον βρίζετε και μην τον απαξιώνετε μπροστά στα παιδιά σας, γιατί τα παιδιά σας είναι σφουγγάρια και σαν τέτοια, απλά θα κάνουν στο μέλλον και αυτά το ίδιο. Δεν έχετε το δικαίωμα να μπολιάσετε με μίσος τα παιδιά σας! Αν έχετε ξενοφοβικά αισθήματα, αν έχετε ομοφοβικές τάσεις, αν έχετε θέματα με το χρώμα των ανθρώπων ή με την καταγωγή τους ή με το θρήσκευμα τους ή με οποιαδήποτε διαφορετικότητα του κάθε ζώντα οργανισμού, είναι δικαίωμά σας ,όμως, δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μπολιάσετε με το δικό σας πρόβλημα τα παιδιά σας. Ξέρετε, όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, μα όλοι είμαστε ίσοι και αξίζουμε σεβασμό. Αυτό να εμφυσήσετε στα παιδιά σας.
Αγαπητά μου παιδιά, φυσικά και έχω να ζητήσω και από εσάς κάτι. Σε κάθε σχολείο υπάρχουν παιδιά και κάθε παιδί είναι ένα μικρό θαύμα. Υπάρχουν παιδιά που φορούν γυαλιά, υπάρχουν παιδιά που έχουν σπυράκια, υπάρχουν παιδιά που το χρώμα του δέρματος τους είναι μελαψό, υπάρχουν παιδιά που είναι ψηλά, παιδιά που είναι κοντά, υπάρχουν παιδιά που έχουν διαφορετικό θρήσκευμα, υπάρχουν παιδιά που έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, υπάρχουν παιδιά που είναι εξυπνότερα, παιδιά που είναι περισσότερο εύσωμα, παιδιά που είναι λιγότερο εξωτερικά όμορφα (θα μπορούσα να γράφω για ώρες). ΌΛΑ αυτά τα παιδιά , θα πρέπει να χαίρουν αποδοχής και σεβασμού, γιατί είναι μεν διαφορετικά, αλλά ίσα. Έχουν τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια θέλω, τα ίδια όνειρα και αποζητούν σχεδόν τα ίδια πράγματα.
Αν είσαι στην κατηγορία των παιδιών που νομίζουν ότι αυτά που γράφω είναι λάθος, σε παροτρύνω να ζητήσεις από τους γονείς σου να επισκεφτείς έναν ειδικό. Σου έχουν εμφυσήσει δηλητήριο μίσους και οφείλεις και εσύ, αλλά και οι γονείς σου να το ψάξεις. Αν από την άλλη είσαι από αυτούς που σε κοροϊδεύουν, γελούν σε βάρος σου, σε χτυπούν, σου στέλνουν μηνύματα, σε παίρνουν τηλέφωνα βρίζοντας, προσπαθούν να σε μειώσουν και ό,τι άλλο που δεν μπορώ να φανταστώ Μ Ι Λ Η Σ Ε. Και θα το ξαναγράψω, Μ Ι Λ Η Σ Ε, μόνο έτσι θα αποφύγεις τα χειρότερα. Μ Ι Λ Η Σ Ε, ακόμα και αν δεν είσαι εσύ ο δέκτης όλων των παραπάνω, αλλά είσαι μάρτυρας και βλέπεις να γίνονται δίπλα σου.
Δεν θες να μιλήσεις στους γονείς σου; ΟΚ, μίλησε στους δασκάλους σου. Δεν θες ούτε και σε αυτούς; ΟΚ, υπάρχουν αρμόδιες αρχές. Φοβάσαι, ότι θα σε πουν καρφί; ΟΚ, υπάρχουν τηλεφωνικές γραμμές στήριξης. Υπάρχουν τρόποι και άνθρωποι που σίγουρα θα σε καταλάβουν, φτάνει να... Μ Ι Λ Η Σ Ε Ι Σ.
Το δικό μου παιδί, ο Νικόλας μας, δεν μας είπε ποτέ τίποτα. Αν μας είχε πει, σίγουρα θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και σήμερα θα ήταν κοντά μας. Θεωρώ την επιλογή του αυτή, πέρα για πέρα λανθασμένη. Μην κάνετε λοιπόν το ίδιο λάθος. Η σιωπή δεν έλυσε ποτέ τίποτα και κανένα πρόβλημα, μόνο όταν το βγάλουμε από μέσα μας, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι. Πάντα ήμουν κουραστικός στον λόγο μου, πώς θα μπορούσα να μην γίνω και κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Αυτά λοιπόν σας ζητώ.
Στην ουσία, σας ζητώ να κάνετε την δουλειά σας !!!»