«Αγάπη μου,
Δεν θα είναι πάντα έτσι. Οι ζωές μας δεν θα έχουν πάντα τόσο τρέξιμο. Δεν θα καθυστερούμε μια ζωή στα ραντεβού μας κυνηγώντας συνέχεια τον χρόνο. Η ζωή μας δεν θα έχει για πάντα αυτό το μεγαλώνοντας-τρία-μικρά-παιδιά-χάος.
Δεν θα υπάρχει πάντα ένα βουνό από άπλυτα που περιμένουν να πλυθούν το σαββατοκύριακο, γιατί τις καθημερινές δεν προλαβαίνουμε ούτε να το σκεφτούμε.
Δεν θα ξυπνάμε για πάντα στις 2 τα ξημερώματα απ’ το κλάμα του μωρού ή τον εφιάλτη του παιδιού.
Δεν θα χάνουμε συνέχεια τον ειρμό της σκέψης μας, επειδή ξεχάσαμε εντελώς τι θέλαμε να πούμε, διότι στα 5 λεπτά που πέρασαν απ’ την αρχή της κουβέντας μας μεσολάβησαν ερωτήσεις όπως “γιατί τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα κάνουν διαφορετικούς ήχους;” ή “μπορούμε να πάμε στο πάρκο;” ή… τι λέγαμε;;;
Α, ναι. Δεν θα είναι πάντα έτσι.
Δεν θα περνάμε την περισσότερη ώρα του βραδινού ζητώντας απ’ τα παιδιά να φάνε μια μπουκίτσα ακόμα.
Δεν θα είμαστε πάντα τόσο κουρασμένοι που δεν αντέχουμε να ντυθούμε, να βρούμε ένα μαγαζί που μας αρέσει και να πάμε ως εκεί –οι δυο μας, μόνοι μας, για να μιλήσουμε σαν ενήλικες. Δεν θα περνάνε πάντα μήνες ώσπου να καταφέρουμε να ξαναβγούμε.
Δεν θα ξυπνάμε πάντα τα πρωινά νιώθοντας εξαντλημένοι, επειδή έχουμε ξυπνήσει τρεις φορές μέσα στη νύχτα και δουλεύουμε αξημέρωτα.
Δεν θα νιώθουμε πάντα ότι δεν έχουμε αποθέματα ενέργειας ο ένας για τον άλλον, στο τέλος μιας κουραστικής ημέρας, επειδή δεν θα τεστάρεται για πάντα η υπομονή μας καθημερινά ούτε θα ‘μαστε για πάντα αναγκαίοι πνευματικά και σωματικά για τα παιδιά μας.
Δεν θα είναι πάντα έτσι.
Μια μέρα, τα παιδιά μας θα ‘χουν μεγαλώσει. Θα μας χρειάζονται λιγότερο. Θα περνούν λιγότερο χρόνο μαζί μας επειδή θα κάνουν παρέα με τους φίλους τους και θα επιλέγουν πράγματα που δεν θα μας συμπεριλαμβάνουν.
Κι ίσως τότε να έχουμε περισσότερο χρόνο για να προλαβαίνουμε τα πλυντήρια και να είναι ευκολότερο να βγαίνουμε περισσότερο και να έχουμε περισσότερη ενέργεια να μπούμε σε βαθιές συζητήσεις πριν ξαπλώσουμε.
Νομίζω ότι θα τα ‘χουμε όλα αυτά. Και ανυπομονώ να ‘ρθει αυτή η περίοδος που θα ‘χω περισσότερο χρόνο μαζί σου.
Όμως τώρα έχουμε όλο αυτό. Όλη αυτή την ομορφιά. Όλο αυτό το θαύμα. Όλη αυτή την ευτυχία. Κι όλα αυτά τα κρατάμε στα χέρια μας.
Ανησυχώ ότι θα μας λείψει όλη αυτή η τρέλα.
Θα μας λείψουν τα σαββατιάτικα πρωινά με χουζούρι, όταν οι κόρες μας δεν θα θέλουν πια να έρθουν στο κρεβάτι μας.
Θα μας λείψουν οι οικογενειακές αγκαλιές.
Θα μας λείψουν τα παιδιά να χορεύουν χωρίς λόγο στο σαλόνι. Κι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι θα μου λείψει να σε βλέπω να σηκώνεις στον αέρα τα κορίτσια και να κάνετε φιγούρες.
Θα μας λείψουν τα γέλια τους πριν τον ύπνο, όσο διαβάζαμε παρέα παραμύθια και προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τα χιλιάδες πριν-τον-ύπνο-“θέλω” τους.
Θα μας λείψουν οι βόλτες στο πάρκο κι ίσως μας λείψει η φασαρία που έκαναν όταν τρώγαμε.
Θα μας λείψει αυτή η φάση της ζωής μας.
Οπότε, ας προσπαθήσουμε να γελάμε με τις δυσκολίες και να δίνουμε κλεφτά φιλιά τα πρωινά. Ας βάλουμε στα κορίτσια ένα ακόμα επεισόδιο για να ολοκληρώσουμε εκείνη την κουβέντα. Ας συνεχίσουμε να εξερευνούμε τη ζωή μας όλοι μαζί κι ας θυμόμαστε πως, ό,τι και να συμβεί, θα έχουμε ο ένας τον άλλον!
Ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε.
Δεν θα είναι πάντα έτσι, όχι.
Αλλά θα υπάρχει πάντα κάτι. Είμαστε γονείς. Έχουμε υπογράψει συμβόλαιο γι’ αυτό το αιώνιο “κάτι”. Οπότε ας βάλουμε τα δυνατά μας. Μαζί. Τώρα. Γιατί πριν απ’ τα παιδιά ήμασταν οι δυο μας και μετά τα παιδιά, θα είμαστε και πάλι οι δυο μας.
Μια μέρα, θα φύγουν για να γράψουν τις δικές τους ιστορίες κι εγώ θα είμαι εδώ, να γράψω το επόμενο κεφάλαιο της δικής μας ιστορίας μαζί σου.
Σ’ αγαπάω,
Η γυναίκα σου.»
Πηγή: mother.ly