«Οι νοσοκόμες είναι υπέροχες
Στις 29 Ιανουαρίου του 2016 μεταφέρθηκα με καροτσάκι στο νοσοκομείο για καισαρική τομή στις 4.30 το πρωί. Η κατάστασή μου ήταν εκτάκτου ανάγκης. Ήμουν 26 βδομάδων έγκυος σε δίδυμα, είχα πλήρη διαστολή του τραχήλου, έχοντας έντονες συσπάσεις 1 λεπτού απόστασης μεταξύ τους και ο παλμός της καρδιάς των αγοριών μου έπεφτε. Η ζωή των παιδιών μου κινδύνευε και ο χρόνος ήταν πολύτιμος. Έκρυψα τον φόβο μου με τον τρόπο που έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις: κάνοντας ένα αστείο.
“Πάλι καλά που ξύρισα τα πόδια μου χθες το βράδυ.”
Όλοι ψιλογέλασαν . Μέσα όμως είχα πανικοβληθεί και το άγχος με κυρίεψε όταν με ετοίμασαν για την καισαρική. Άρχισα να κλαίω και θυμάμαι να ζητάω τη μαμά μου για να με καθησυχάσει. Κοίταξα τη νοσοκόμα που ήταν δίπλα μου.
“Πες μου ότι θα τα καταφέρω”, της είπα κλαίγοντας.
Τα ευγενικά της μάτια μου χαμογέλασαν πίσω από τη μάσκα και έπιασε το πρόσωπό μου με τα χέρια της.
“Θα τα καταφέρεις.”
Το είπε με αυτοπεποίθηση και αγάπη και μου πρόσφερε στήριξη στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Σιωπηλά, έφερε τα πόδια μου ψηλά, έβαλε το κεφάλι μου πάνω στο στήθος της και με αγκάλιασε. Με κρατούσε ενώ έκλαιγα κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Έμεινε μαζί μου μέχρι που επιτράπηκε στον άντρα μου να μπει μέσα. Δεν ξέρω καν πώς μοιάζει, όμως δεν θα την ξεχάσω ποτέ.»