*Φωτογραφία: southeast-2.amazonaws.com
«Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι είχα κατάθλιψη»
Meg, 49 ετών
«Στο μυαλό μου, μια γυναίκα με κατάθλιψη δεν σηκώνεται απ’ το κρεβάτι, δεν μπορεί να δουλέψει και δεν έχει δύναμη να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της μητρότητας. Εγώ δεν έχω τίποτα απ’ αυτά κι όμως εδώ και 4 χρόνια έχω διαγνωστεί με κατάθλιψη.
Επί 19 χρόνια δούλευα στις δημόσιες σχέσεις. Ο σύζυγός μου είναι καταπληκτικός, το ίδιο και ο γιος μου και έχω εξαιρετικούς φίλους. [...]
Πριν 4 χρόνια, βρήκα μια απαιτητική δουλειά με πολλή πίεση. Τότε εμφανίστηκε η κατάθλιψη. Άρχισα να κλαίω καθημερινά, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και έχανα βάρος. Μία φωνή μέσα στο μυαλό μου μου έλεγε ότι δεν αξίζω και ότι δεν ήξερα τι έκανα με τη δουλειά μου. Έγινα ανασφαλής. Κατάλαβα ότι χρειαζόμουν βοήθεια όταν άρχισα να κλαίω πηγαίνοντας να πάρω τον γιο μου απ’ το σχολείο και συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να με δει έτσι.
Αφού συναντήθηκα με πολλούς ψυχολόγους, βρήκα ποιος με έκανε να νιώθω άνετα. Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει μεγάλη πρόοδο. Άρχισα να νιώθω καλύτερα και να εκτιμώ όσα έχω στη ζωή μου. Αλλά συνέχισα να έχω αρνητικές σκέψεις και να ξεσπάω σε κλάματα ξαφνικά χωρίς λόγο. Ο ψυχοθεραπευτής μου πρότεινε αντικαταθλιπτικά αλλά εγώ ήμουν διστακτική.
Εκείνη η φωνή συνέχιζε να μου λέει ότι δεν άξιζα, ότι δεν ήξερα τι έκανα, ότι είχα παχύνει.
Σε μια συνεδρία ανέφερα ότι θα ήθελα να αρχίζω τη μέρα μου με ένα ποτήρι κρασί για να φτιάξει η διάθεσή μου. Ο ψυχολόγος μου μου είπε ότι αυτόν τον ρόλο έπαιζαν τα αντικαταθλιπτικά και τότε άρχισα να σκέφτομαι ότι τα απέφευγα χωρίς λόγο. Η σοβαρής μορφής κατάθλιψη είναι σαν οποιαδήποτε άλλη ασθένεια που πρέπει να πάρεις αγωγή για να μην επιδεινωθεί το πρόβλημα. Αν είχες διαβήτη, θα έπαιρνες τα φάρμακά σου για να μην πέσεις σε κώμα- η κατάθλιψη δεν διαφέρει και πολύ.
Τώρα παίρνω αντικαταθλιπτικά και χάπια κατά του άγχους και ακόμα βλέπω τον ψυχοθεραπευτή μου. Πηγαίνω συχνά για τρέξιμο ή στο γυμναστήριο. Έχω πάρει κάποια κιλά λόγω της αγωγής αλλά τα χάπια δεν έχουν επηρεάσει τα συναισθήματά μου. Νιώθω ότι με αγαπούν και είμαι χαρούμενη- απλώς δεν κάνω αυτές τις σκέψεις που με βασάνιζαν και δεν κλαίω όλη την ώρα. Ακόμα κι όταν έχω μια κακή μέρα, αντί να νιώσω ότι η ζωή μου καταστρέφεται, καταλαβαίνω ότι είναι κάτι παροδικό, ότι όλοι περνάνε κάτι παρόμοιο και ότι θα γίνω καλά.»
«Κατάφερα να ελέγξω την κατάθλιψη χωρίς αγωγή»
-Shelby, 31 ετών
«Δεν θυμάμαι να μην έχω κατάθλιψη, αν και κανείς δεν την αποκαλεί έτσι όταν είσαι παιδί. Ήμουν ένα θυμωμένο και κυκλοθυμικό κορίτσι. Στα 11, οι γονείς μου με πήγαν στον ψυχολόγο, που αγαπούσα γιατί ένιωθα ότι με άκουγε και ότι σεβόταν τα συναισθήματά μου, σε αντίθεση με την οικογένειά μου.
Δεν είχα πολλούς φίλους ή ενδιαφέροντα και δεν μπορούσα να κοιμηθώ εύκολα. Υποτιμούσα τον εαυτό μου. Στα 15 άρχισα ν’ ακολουθώ συγκεκριμένη αγωγή και έπειτα από κάποιες δοκιμές, είδα ποια χάπια με βοήθησαν. Ένιωθα πιο χαρούμενη και συμμετείχα σε δραστηριότητες στο σχολείο. Τα χρόνια στο πανεπιστήμιο κύλησαν ομαλά. Αλλά όταν αποφοίτησα και άρχισα να δουλεύω, αποφάσισα να δω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τα χάπια. Τα έπαιρνα για 8 χρόνια, η κατάθλιψη δεν έφευγε και δεν ήθελα να τα συνεχίσω εφ όρου ζωής. [...] Ο ψυχίατρός μου συμφώνησε ν’ αρχίσω να τα κόβω σταδιακά.
Τα τελευταία 7 χρόνια έχω προσπαθήσει να ελέγξω τα συμπτώματά μου. Προσέχω τον εαυτό μου και προσπαθώ να μην υποτιμάω τις δυνάμεις μου. Δεν νιώθω θλίψη- νιώθω περισσότερο ηττημένη. Κάποιες φορές όντως πιστεύω ότι δεν κάνω τίποτα σωστό. [...]
Αυτές τις μέρες, θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν πειράζει αν δεν κάνω όλα όσα υπολόγιζα. Το τρέξιμο επίσης βοηθάει: τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα τρέχω 14 χιλιόμετρα. Δεν θέλω να σπάσω κανένα ρεκόρ αλλά αυτός ο χρόνος που περνάω με τον εαυτό μου με ηρεμεί. Έμαθα κάποια χρήσιμα κόλπα από όλα αυτά τα χρόνια θεραπείας: προσπαθώ να δω μια κατάσταση που με έχει επηρεάσει αρνητικά ως παρατηρητής και όχι ως κάποιος που εμπλέκεται συναισθηματικά σ’ αυτήν. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν έχω κακό χαρακτήρα. Το να διαπιστώνω αν τα συναισθήματά μου είναι ρεαλιστικά ή ένα δημιούργημα του μυαλού μου με βοηθά να τα αντιμετωπίσω. Και αν ένιωθα ότι ήθελα βοήθεια, έκλεινα ραντεβού για συνεδρία.
Είμαι τυχερή που έχω αυτή τη ζωή: μ’ αρέσει η δουλειά μου, μ’ αρέσει να περνάω χρόνο με τον σύζυγο και τους φίλους μου. Ξέρω ότι δεν χρειάζεται να κάνω τα πάντα τέλεια- είμαι περήφανη για τον τρόπο που διαχειρίζομαι την κατάστασή μου.»
«Η κατάθλιψη σχεδόν με σκότωσε»
-Ana, 36
Η μητέρα και η γιαγιά μου, που με μεγάλωσαν, ήταν δυναμικές γυναίκες και από μικρή ηλικία, πήρα το μήνυμα πως αν έχεις κατάθλιψη, και ειδικά αν παίρνεις χάπια για να την αντιμετωπίσεις, είσαι αδύναμος. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, στο σχολείο και στο σπίτι. Ονειρευόμουν ότι θα δούλευα σε κάποιο περιοδικό. Αφού τέλειωσα και το μεταπτυχιακό μου, τα κατάφερα. Έγινα βοηθός συντάκτη σε μεγάλο περιοδικό στα 24. Ξαφνικά άρχισα να νιώθω ότι δεν αξίζω. Δεν ήμουν το ίδιο καλή, έξυπνη ή όμορφη όσο οι κοπέλες που δουλεύαμε μαζί. Σε όλους τους υπόλοιπους, η ζωή μου έμοιαζε τέλεια.
Στη δουλειά μου όμως δεν τα πήγαινα καλά γιατί δεν με «γέμιζε». Παράλληλα, ξεκίνησα μια σχέση με έναν άντρα που φαινόταν τέλειος αλλά ο δεσμός μας δεν με έκανε χαρούμενη. [...]
Άρχισα να περιορίζω το φαγητό μου γιατί αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να ελέγξω. Έχανα βάρος και έγινα πολύ λεπτή. [...] Οι δικοί μου ανησύχησαν και έτσι ξεκίνησα να παρακολουθώ ένα πρόγραμμα για διατροφικές διαταραχές. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, κατάλαβα ότι η ανορεξία ήταν ο τρόπος μου να καταπολεμήσω την κατάθλιψη.
Αφού μετακομίσαμε με το αγόρι μου σε άλλη πόλη, η κατάθλιψη έγινε πιο έντονη. Έχασα κι άλλα κιλά κι επηρεάστηκε η υγεία μου. Νόμιζα ότι θα πέθαινα αλλά δεν μπορούσα ν’ αλλάξω τη ζωή μου. [...] Ο ψυχοθεραπευτής μου μου είπε ότι έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο και να αρχίσω αγωγή. Ακολούθησα τη συμβουλή του και αμέσως ένιωσα καλύτερα.
Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι πλέον μπορούσα να έχω και πάλι συναισθήματα. Που μάλιστα μπορούσα να διαχειριστώ την ώρα της θεραπείας. [...] Έχω μάθει να δέχομαι τον εαυτό μου όταν είμαι χαρούμενη, όταν θυμώνω, όταν δεν είμαι στα καλύτερά μου και όταν “Πετά”.
Έγινα αρκετά δυνατή. Πήρα βάρος, χώρισα από μία σχέση που δεν μου έκανε καλό, γύρισα πίσω στην πόλη μου και βρήκα μια δουλειά που μ’ αρέσει. [...]
Δεν το αρνούμαι ότι η κατάθλιψη κάποιες φορές ακόμα με απειλεί. Όταν συμβαίνει αυτό, ακολουθώ τη συμβουλή του ψυχοθεραπευτή μου και δίνω στον εαυτό μου την άδεια να περάσω καλά- να βγω με φίλους, να διαβάσω ένα βιβλίο, να κάνω γιόγκα- και η κακή διάθεσή μου φεύγει. Αν χρειαστεί να παίρνω αγωγή για την υπόλοιπη ζωή μου για να παραμείνω όπως είμαι τώρα, θα το κάνω με ευχαρίστηση- ήδη έχασα μια ολόκληρη δεκαετία. Το ότι παίρνω χάπια σημαίνει ότι είμαι έξυπνη και λογική και ότι έχω μάθει πώς να φροντίζω τον εαυτό μου.»
Πηγή: goodhousekeeping.com