*Φωτογραφία: s-i.huffpost.com
«Δεν πρόκειται να χρυσώσω το χάπι σε κανέναν. Δυσκολεύτηκα, πολύ με τον 2 ετών γιο μου που δεν με άκουγε. Είμαι από τις μητέρες που ψάχνουν στο ίντερνετ για το “πώς να κάνετε τα παιδιά να σας ακούσουν” και “πώς να κρατάτε θετική στάση απέναντι στα παιδιά για να γίνουν δυναμικά” αλλά και τα δύο αυτά με "έκαψαν."
Αλήθεια! Και γι’αυτό άλλαξα πορεία και ξεκίνησα να ψάχνω “γιατί οι γονείς φωνάζουν…”
Και αυτό ήταν το σοκαριστικό…
Ήμουν νοσοκόμα επί οκτώ χρόνια και σε όλα τα χρόνια της καριέρας μου αντιμετώπιζα κρίσιμες καταστάσεις.Ήμουν συνεχώς σε εγρήγορση, έδινα τις πρώτες βοήθειες και ταυτόχρονα χορηγούσα φάρμακα και χειριζόμουν τα ιατρικά μηχανήματα, χωρίς να χύσω ούτε μια στάλα ιδρώτα!
Και ξαφνικά είχα ένα δίχρονο παιδί που δεν με άκουγε.
Τότε ήταν που έμαθα κάτι πολύ ουσιαστικό. Το να μεγαλώνεις ένα πεισματάρικο παιδί ήταν πολύ πιο δύσκολο από οποιαδήποτε μέρα στο νοσοκομείο.
Τα δίχρονα παιδιά είναι "δύσκολα."
Για να είμαστε ξεκάθαροι, όταν δεν ακούει ένα δίχρονο δεν είναι επειδή τα δίχρονα είναι έτσι. Το να μεγαλώνεις και να μαθαίνεις ένα δίχρονο παιδί είναι δύσκολο γιατί σε αυτή την ηλικία βιώνει την μεγαλύτερη πνευματική του ανάπτυξη.
Από την γέννηση μέχρι τα 3 έτη, ο εγκέφαλος του παιδιού παράγει 700 καινούριες νευρωνικές συνδέσεις κάθε δευτερόλεπτο.
Με 700 καινούριες νευρωνικές συνδέσεις το δευτερόλεπτο, είναι να απορεί κανείς γιατί προσπαθούμε να μάθουμε τα μικρά να μας ακούσουν και όλοι οι γονείς κάνουν ό,τι μπορούν για να τα βγάλουν πέρα.
Συνήθιζα να μπαίνω σε παράλογες διαφωνίες με το δίχρονο παιδί μου και πήγαινε κάπως έτσι…
Εκείνος: Θέλω τοστ.
Εγώ: Βέβαια αγάπη μου (έδινα το τοστ).
Εκείνος: Δεν θέλω τοστ (το’ριχνε στο πάτωμα).
Εγώ: Γιατί το έκανες αυτό. Δεν σου άρεσε;
Και εκεί ήταν που έκανα λάθος.
Έκανα λογικές ερωτήσεις, έχοντας στο μυαλό μου ότι το παιδί μου έχει λογικές σκέψεις, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχε.
Όταν ένα παιδί δεν σε ακούει, δεν ευθύνεται το ίδιο αλλά το ότι λειτουργεί κατά 90% με το συναισθηματικό κομμάτι του εγκεφάλου και όχι με το λογικό. Αυτό σημαίνει ότι έχει επιπόλαιες και αλόγιστες σκέψεις, οι οποίες ελέγχονται από το συναίσθημα- όλη την μέρα.
Και είναι φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς τις 700 καινούριες νευρωνικές συνδέσεις το δευτερόλεπτο.
Αντί να κάνετε ερωτήσεις στο παιδί μπείτε στη θέση του εκείνη τη στιγμή. Αλήθεια σας λέω, μην τους κάνετε ερωτήσεις. Τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν γιατί νιώθουν έτσι όπως νιώθουν, απλά βιώνουν το συναίσθημα και το εκφράζουν.
Γι’αυτό και όταν τα ρωτάμε “Τι συμβαίνει;” “Γιατί το έκανες αυτό;” ή “γιατί κλαις;” απαντούν με κλάματα, σιωπή, επαναλαμβάνονται και φωνάζουν.
Δεν ξέρουν πώς να απαντήσουν γιατί οι πράξεις τους βασίζονται στο συναίσθημα και όχι στη λογική.
Δεν ξέρει γιατί δεν θέλει πια το τοστ.
Δεν ξέρει γιατί δεν του αρέσει.
Το μόνο που ξέρει είναι ότι υπάρχει μια παρόρμηση που τον καθοδηγεί να πει "όχι" στο τοστ.
*Φωτογραφία: cdn3-www.momtastic.com
Όσο παράλογα και επιπόλαια και αν φέρεται το παιδί, κατανοήστε τι σκέφτεται, τι κάνει και τι νιώθει. Κρατήστε την ψυχραιμία σας. Αγκαλιάστε το. Δεχτείτε τα συναισθήματά του.
“Δεν θέλεις τοστ… Το καταλαβαίνω”
Και περιμένετε. Αυτό αποκαλείται από τους δασκάλου η “ώρα του περίμενε” και από μένα η “μεγάλη γονική παύση”. Είναι μια παύση 3-7 δευτερολέπτων ή και παραπάνω καθώς το παιδί επεξεργάζεται την κατάσταση.
Και εκεί είναι που συμβαίνει κάτι μαγικό.
Σταμάτησα να διαφωνώ μαζί του για το τοστ και έφτιαξα μια κούπα καφέ. Κάθε φορά που μου έλεγε κάτι, κατανοούσα τι σκεφτόταν και με ηρεμία του εξηγούσα τα δικά μου όρια.
“Δεν θέλεις λοιπόν το τοστ. Εντάξει. Μπορείς να το φας για πρωινό ή αργότερα.”
Και μετά έπινα καφέ.
Έεπιτα από 7 λεπτά είχε αποφασίσει ότι θα έτρωγε το τοστ. Ήταν θαύμα! Όχι μόνο γλύτωσα τον χαζοκαυγά για ένα τοστ αλλά το έφαγε κιόλας!
Αν δυσκολεύεστε με το δίχρονο παιδί σας επειδή δεν σας ακούει να θυμάστε το εξής: 700 νέες νευρωνικές συνδέσεις το δευτερόλεπτο! Αποφύγετε ερωτήσεις και προτιμήστε την κατανόηση. Γιατί το μόνο που θέλει το παιδί από σας είναι να καταλάβετε ότι δεν θέλει το τοστ τη δεδομένη στιγμή.»