Ερώτηση:
Καλημέρα σας. Έχω ένα αγοράκι 18 μηνών, το οποίο είναι ένα πρόσχαρο, κοινωνικό παιδί, πηγαίνει στο βρεφονηπιακό σταθμό χωρίς πρόβλημα και γενικά δεν έχουμε παρατηρήσει ή δεν μας έχουν αναφέρει κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς. Περνάει βέβαια τη φάση που διεκδικεί και φωνάζει (δεν μιλάει ακόμα) και μερικές φορές χτυπάει με τα χεράκια του έμενα ή τον μπαμπά του αλλά διαβάζω ότι κάτι τέτοιο είναι σύνηθες στην ηλικία του και παροδικό. Με ανησυχεί, όμως, η πρόσφατη αντίδρασή του, όταν μερικές φορές διαφωνούμε με τον μπαμπά του και υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας, όχι όμως προς αυτόν. Στριγγλίζει με όλη του τη δύναμη, σαν να θέλει να μας κάνει να σταματήσουμε. Έχει τύχει να είναι μπροστά το παιδί σε καβγάδες με τον σύζυγό μου όπου, ειδικά αυτός, φωνάζει έντονα. Υπάρχει περίπτωση αυτή του η αντίδραση να οφείλεται στις φωνές μας ή γενικά στο ότι παρίσταται, δυστυχώς, σε κάποιους καβγάδες μας όπου υπάρχει ένταση; Είναι κάτι σοβαρό για την ψυχοσύνθεσή του; Γίνεται να «διορθώσουμε» αυτό που έχει προηγηθεί με καλύτερη διαχείριση της συμπεριφοράς μας στο μέλλον; Με προβληματίζει η διαπίστωση πως στο σπίτι του συζύγου μου οι φωνές ήταν συχνές, δεν θα ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει έτσι. Το έχουμε συζητήσει, δέχεται τις επισημάνσεις μου αλλά την κρίσιμη στιγμή, οι φωνές είναι η πρώτη του αντίδραση... Με απασχολούν πολύ οι επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς μας στο παιδί. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.Απάντηση:
*Φωτογραφία: bustle.com
Αγαπητή αναγνώστρια,
Ο ερχομός ενός παιδιού είναι μια συγκλονιστική εμπειρία για το νέο ζευγάρι, καθώς αλλάζει η ζωή τους σε πολλά επίπεδα. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές που γίνονται, ερωτήματα και αναθεωρήσεις των προηγούμενων γνώριμων τρόπων και στάσεων είναι καλοδεχούμενες, αφού καθένας από το ζευγάρι πρέπει να σκεφτεί πώς θα μπει στον ρόλο του, ως γονέας πια.
Τα ερωτήματά σας, λοιπόν, είναι υπέροχα! Ήδη βάζετε τον εαυτό σας αλλά και τον σύντροφό σας σε διαδικασία προβληματισμού και ενδεχομένως αμφισβήτησης του μέχρι τώρα τρόπου επικοινωνίας ή διαφωνίας. Η όποια αλλαγή αποφασίσετε, δεν θα είναι ωφέλιμη μόνο για το παιδί σας, αλλά για όλους.
Είναι αναμενόμενο ένα παιδί να δυσκολεύεται σε μια στιγμή έντασης. Τα παιδιά έχουν πολλή αγωνία για τους γονείς τους και τη μεταξύ τους σχέση. Λειτουργείτε σαν πρότυπα, σαν φωτεινά παραδείγματα για να μάθει πώς να αντιδρά στη δυσκολία. Αν του μαθαίνετε με φωνή, θα φωνάξει κι εκείνος. Στόχος σας, λοιπόν, είναι να κάνετε κάτι καλό για όλους σας. Οι φωνές σίγουρα δεν σας συμφέρουν. Μιλήστε διαφορετικά και αποφασίστε με ποιο νέο τρόπο θα προχωρήσετε, συμφωνώντας ότι θα βοηθάει ο ένας τον άλλο όταν νιώθετε ότι υπάρχουν στιγμές που το «χάνετε».
Έτσι, και εσείς θα έχετε αντικαταστήσει τον τρόπο επικοινωνίας σας με έναν λειτουργικό, και ο γιος σας θα ησυχάσει, αφού θα βλέπει ότι συνεργάζεστε και συνεννοείστε καλά!
Σας ευχαριστώ.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.