«Όταν ήμουν 19 χρονών, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Για την πλειοψηφία των γυναικών αυτής της ηλικίας, αυτό θα ήταν κάτι τρομακτικό. Είχα μόλις ολοκληρώσει το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο, δεν ήξερα πώς να πληρώσω έναν λογαριασμό ή να κάνω φορολογική δήλωση – για την ακρίβεια, μετά βίας μπορούσα να βάλω ένα πλυντήριο χωρίς να κάνω τα άσπρα μου ροζ ή να συρρικνώσω ένα πουλόβερ. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να είμαι υπεύθυνη για μια ζωή, για ένα παιδί, για έναν άλλο άνθρωπο.
Εκείνη την πρώτη εβδομάδα αφού το έμαθα, ζύγισα τις επιλογές μου. Ζήτησα βοήθεια για οικογενειακό σχεδιασμό από ειδικούς και μέτρησα κάθε απόφαση που θα μπορούσε να παρθεί. Μίλησα με δύο απ’ τις πιο στενές μου φίλες και ζήτησα την συμβουλή τους. Μετά από πολλά δάκρυα, έσπασα και μίλησα στους γονείς μου, οι οποίοι ήταν απογοητευμένοι αλλά υποστηρικτικοί για όποια απόφαση κι αν έπαιρνα. Και προσευχήθηκα… Θεέ μου, πόσο προσευχήθηκα! Εκείνες τις δύο πρώτες εβδομάδες ή μιλούσα στον Θεό ή έκλαιγα πίσω από κλειστές πόρτες.
Αποφάσισα ότι είχα δημιουργήσει αυτή τη ζωή που μεγάλωνε μέσα μου και, παρά το ότι είμαι υπέρ του δικαιώματος της επιλογής, ήξερα ότι ήθελα να κρατήσω το μωρό μου. Το ένιωθα βαθιά μέσα μου – η καρδιά μου είχε μιλήσει. Ήμουν γαλήνια με την απόφασή μου και ετοιμαζόμουν να ριχτώ με τα μούτρα στον ενθουσιασμό της εγκυμοσύνης!
Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν ότι τα τελευταία 5 χρόνια ήμουν σε μια σχέση κακοποιητική σωματικά και συναισθηματικά με τον άνθρωπο που ήταν ο… βιολογικός υπεύθυνος για τη δημιουργία αυτού του παιδιού. Ήξερα απ’ τη στιγμή που αποφάσισα ότι θα κρατούσα το παιδί, ότι θα το έκανα μόνη μου. Ήταν η μόνη επιλογή για ‘μένα… για ‘μας.
Αυτό το αγόρι (αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τον όρο “άντρας” ή “πατέρας” γι’ αυτόν τον άνθρωπο) είχε περάσει χρόνια -όλη την περίοδο που ήμασταν στο σχολείο- να με απατάει, να με μειώνει, να μου λέει ψέματα και να με στείλει στα επείγοντα με σπασμένη μύτη. Έχοντας ακόμη δύο παιδιά τα οποία φυσικά δεν σκόπευε να φροντίσει, ήξερα ότι χρειαζόταν να λύσω τα μάγια που μου είχε κάνει και να χωρίσω μ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Ήμουν δυνατή, αλλά είχα κι απίστευτη στήριξη απ’ το σπίτι μου και ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την εγκυμοσύνη μου με την ελάχιστη δυνατή επαφή μ’ αυτόν. Δεν ήταν παρών στη γέννηση της κόρης μου ούτε πήρε το όνομά του. Ήξερα ότι έχω τη δύναμη κι ότι έχω τους σωστούς ανθρώπους γύρω μου, για να καταφέρω να τα βγάλω πέρα χωρίς εκείνον.
Στις πιο δύσκολες ώρες μου, αμφισβητούσα κάθε απόφαση που είχα πάρει και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να γίνει μια ακόμα στατιστική. Μια ανύπαντρη, μόνη μητέρα που ζούσε με τους γονείς της. Τον μίσησα για τον πόνο που μου προκάλεσε και για την απουσία του. Κι όσο περισσότερο τον μισούσα, τόσο περισσότερο μισούσα και τον εαυτό μου που άφησα αυτή την τοξικότητα να με περιβάλλει και να με ελέγξει για όλα τα χρόνια πριν την εγκυμοσύνη μου.
Αλλά με τη σιγουριά για την απόφασή μου και τη βοήθεια των γονιών μου, κατάφερα να βγω ζωντανή. Στάθηκα στα πόδια μου και ξεκίνησα να φροντίζω το μωρό και τον εαυτό μου όσο ποτέ πριν. Ήταν μια επίπονη περίοδος, αλλά τα κατάφερα.
Τώρα, σχεδόν 10 χρόνια μετά την ανακάλυψη ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί, μπορώ να κάνω μια ανασκόπηση σ’ αυτή τη δεκαετία. Ξέρω ότι πήρα τη σωστή απόφαση και ότι είμαι κάτι πολύ περισσότερο από μια στατιστική. Τρία χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου, η αδερφή ψυχή μου μπήκε στη ζωή μου και με ευχαρίστηση ανέλαβε τον ρόλο του πατέρα της. Έχουμε από τότε καλωσορίσει δύο ακόμη παιδιά στον κόσμο κι έχουμε φτιάξει μια οικογένεια με αγάπη και εμπιστοσύνη. Κατάφερα ν’ αφήσω πίσω μου κάθε μίσος για τον άνθρωπο που με κακοποιούσε και να συνειδητοποιήσω ότι η απόφαση να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου στη αρχή, ήταν η αρχή για μια υπέροχη ζωή – για ‘μένα, για την κόρη μου και για την οικογένειά μου.
Ο χαρακτήρας μας φαίνεται στις δυσκολίες, όταν πρέπει να κάνεις υπομονή, ν’ ακούσεις την καρδιά σου και να μην τα παρατήσεις ό,τι κι αν γίνει. Το να αποφασίσω να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ.»
Πηγή: scarymommy.com