Τα λόγια της μπορεί να σας φανούν πικρά ή υπερβολικά. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε διαβάζοντας την κατάθεσή της, ότι πρόκειται για λόγια ενός ανθρώπου απογοητευμένου και «κακοποιημένου» από τέτοιους γονείς, που προσπαθεί να αρθρώσει φωνή αλλαγής. Όχι καταγγελίας.
«Έφυγα νωρίτερα απ’ τη δουλειά σήμερα έπειτα από ένα περιστατικό μ’ έναν γονιό, που με κατέστησε συναισθηματικά ανίκανη να συνεχίσω. Έχω ήδη κάνει την επιλογή να εγκαταλείψω τη διδασκαλία στο τέλος αυτής της χρονιάς και, σήμερα, νιώθω ότι δεν μπορώ να φτάσω ούτε ως εκεί. Οι γονείς έχουν γίνει τόσο ασεβείς και τα παιδιά τους ακόμα χειρότερα. Η διεύθυνση κάνει τα πάντα για να είναι οι γονείς χαρούμενοι, γεγονός που μου απαγορεύει να κάνω τη δουλειά για την οποία έχω προσληφθεί… να διδάσκω.
Επισυνάπτω φωτογραφίες της τάξης μου απ’ τις τελευταίες δύο ημέρες. Έτσι είναι η τάξη στο τέλος κάθε μέρας. Σημειώστε ότι πολλά απ’ τα αντικείμενα που καταστράφηκαν απ’ τους μαθητές μου ανήκουν σε ‘μένα ή αγοράστηκαν από εμένα, γιατί δεν έχω budget απ’ το σχολείο! Βαρέθηκα την έλλειψη σεβασμού απέναντι στη σχολική και προσωπική μου ιδιοκτησία και χαράζω επιτέλους μια κόκκινη γραμμή απέναντι στις χιλιάδες συμπεριφορές που έως τώρα ανέχτηκα. Δυστυχώς, μία μητέρα σήμερα θεώρησε ότι είναι λάθος μου που κατέστησα υπεύθυνο τον γιο της για τέτοια συμπεριφορά και αποφάσισε να μου το πει με τον πιο αγενή τρόπο μπροστά στο παιδί.
Ενημερωτικά σημειώματα έχουν ήδη σταλεί αυτήν την εβδομάδα. Οι περισσότεροι απ’ τους μαθητές μου και οι γονείς τους δεν έδειξαν να νοιάζονται καθόλου για όλα αυτά τους προηγούμενους τρεις μήνες, παρά την εβδομαδιαία ενημέρωση, τα mails και τις προσπάθειες για τηλεφωνική επικοινωνία. Τώρα, όμως, επειδή ήμουν αυστηρή, πιθανότατα θα περάσω αυτήν και την επόμενη εβδομάδα απαντώντας σε e-mails και τηλέφωνα θυμωμένων γονιών, που απαιτούν να μάθουν γιατί είμαι αυστηρή. Ο διευθυντής μου θα απαιτήσει εξηγήσεις, παρά το ότι έχω κάνει πρακτικά ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου. Κι η συμπεριφορά των μαθητών μου θα χειροτερεύσει. Το περιμένω αυτό, γιατί έτσι γίνεται στο τέλος κάθε τριμήνου.
Δεν ξέρω κανένα άλλο επάγγελμα όπου οι άνθρωποι δίνουν τόσα απ’ την καρδιά και την ψυχή τους στη δουλειά τους, στερώντας χρόνο κι όχι μόνο απ’ τις οικογένειές τους, με τόσο προσβλητικά χαμηλή αμοιβή. Οι δάσκαλοι είναι απ’ τους πιο ευγενικούς και δοτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει κι όμως δεν τους δείχνουν σεβασμό. Οι περισσότεροι γονείς προλαβαίνουν να περάσουν 1,2,3 ώρες με τα παιδιά τους μέσα στη μέρα, εμείς όμως είμαστε δίπλα τους για 8. Ζητάμε πολλά, επειδή θέλουμε λίγο σεβασμό και μια πολιτισμένη συζήτηση;
Ήταν όνειρό μου από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να διδάσκω και τώρα ραγίζει η καρδιά μου, που ένιωσα τέτοια απογοήτευση σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό ακούω πάνω-κάτω κι απ’ τους άλλους δασκάλους. Θα υπάρξει κρίση στον τομέα των εκπαιδευτικών όπου να ’ναι, εκτός κι αν η κακοποίησή τους σταματήσει.
Οι άνθρωποι πρέπει ν’ αρχίσουν να φέρονται διαφορετικά στα παιδιά τους. Δεν είναι δίκαιο για κανέναν και ειδικά για τα ίδια τα παιδιά που μαθαίνουν ότι το να φέρονται έτσι είναι εντάξει. Δεν τα βοηθάμε κακομαθαίνοντάς τα να έχουν μια χαρούμενη κι επιτυχημένη ζωή.
Πολλοί θα πουν ότι δεν πρέπει να ποστάρω τέτοια πράγματα στα social media. Ότι θα ‘πρεπε να είμαι πιο θετική. Όμως δεν με νοιάζει πια. Κάθε πάθος που έτρεφα γι’ αυτή τη δουλειά έχει ξεριζωθεί από μέσα μου.
Αυτό πρέπει να σταματήσει.
------------------
Ενημέρωση:
Σας ευχαριστώ όλους για τα λόγια συμπαράστασης. Νιώθω κάπως σοκαρισμένη με τη διάσταση που πήρε όλο αυτό και την προσοχή που τράβηξα. Είναι κάτι που δεν μπορούσα με τίποτα να προβλέψω και που μου πήρε μέρες να συνηθίσω.
Δεν είχα καμία πρόθεση να γίνω εκπρόσωπος κανενός. Δεν είμαι ιδιαίτερα ικανή για κάτι τέτοιο και, σίγουρα, δεν είμαι η καλύτερη δασκάλα του κόσμου. Προφανώς, όμως, τα λόγια μου, λόγια απελπισίας εκείνης της ημέρας, έθιξαν την ευαίσθητη χορδή αρκετών.
[…]
Αν γύριζα τον χρόνο πίσω ίσως έλεγα κάποια πράγματα διαφορετικά. Ας πούμε, θα είχα αναφέρει ότι έχω πολλούς καταπληκτικούς, εργατικούς και γεμάτους σεβασμό μαθητές που έρχονται γεμάτοι όρεξη κάθε μέρα στο σχολείο δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτούς κι ελπίζω ότι δεν τους προσέβαλα. Όμως θυμώνω και για εκείνους. Επειδή οι πράξεις κάποιων υποσκάπτουν και τη δική τους εκπαιδευτική τους εμπειρία.
Νομίζω ότι αυτό το ποστ είχε αυτήν την απήχηση επειδή μιλάει για τρία πολύ σημαντικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία:
Πρώτον: το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται αναμόρφωση. Είναι λάθος και ανεπαρκές για τα παιδιά μας.
Δεύτερον: χρειάζεται να αυξήσουμε τον πήχη της υπευθυνότητας που αξιώνουμε απ’ τα παιδιά μας σε όλους τους τομείς.
Τρίτον: πρέπει ως κοινωνία να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον με τρόπους και σεβασμό. Το μίσος κι οι βρισιές είναι μόνο κατηφόρα. Κανείς δεν κερδίζει, όταν η ευγένεια πεθαίνει.
Είμαι μια γυναίκα με πίστη κι έχω σκεφτεί πολύ αυτήν την εβδομάδα πάνω στο καλό που μπορώ να προσφέρω σ’ αυτόν τον κόσμο, λόγω αυτής της εμπειρίας μου. Αποφάσισα ν’ αρχίσω να γράφω για τα συναισθήματά μου πάνω σ’ όλα τα παραπάνω κι ελπίζω ότι κάποιοι από εσάς θα με συντροφεύσουν σ’ αυτό. Αν όλοι δουλέψουμε μαζί, μπορούμε να κάνουμε τις αλλαγές που χρειάζονται για τη συλλογική μας επιτυχία.»
*Το κείμενο προέρχεται απ’ το Facebook page της Julie Marburger