«Πριν λίγες βδομάδες, μια απ’ τις πιο καλές μου φίλες έχασε την 21 μηνών κόρη της από ξαφνικό θάνατο. Η φίλη μου κι εγώ ζούμε στα δυο άκρα της χώρας, οπότε πήγα να τη δω το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν ράκος –δεν ήξερα τι να πω σ’ εκείνη και στον άντρα της. Πώς θα έβρισκα τις λέξεις για να τους παρηγορήσω; Πώς θα απέφευγα να πω κάτι λάθος κι ανάρμοστο; Ήθελα να βρω τα σωστά λόγια και, μιας και είμαι συγγραφέας, οι λέξεις είναι ένας απ’ τους λίγους τρόπους που ξέρω να εκφράζομαι.
Η απώλειά της, όμως, με είχε τσακίσει. Έχοντας δυο απόλυτα υγιή παιδιά στο σπίτι μου, ένιωθα ότι δεν μπορούσα να νιώσω πραγματικά τον πόνο της. Οπότε, πώς θα μπορούσα να παρηγορήσω κάποιον για μια κατάσταση στην οποία δεν έχω βρεθεί ποτέ; Οπλισμένη με μερικά εδάφια απ’ το Ευαγγέλιο και έναν προβαρισμένο λόγο, μπήκα στο σπίτι της χωρίς να μπορώ ούτε καν να υποψιαστώ τα συγκλονιστικά λόγια που θα λέγονταν μεταξύ μας. Μόνο που τα λόγια αυτά, βγήκαν απ’ το δικό της στόμα.
Εκείνη μίλησε. Σε ‘μένα.
Έτσι ακριβώς. Η φίλη μου, που τότε απέδειξε ότι είναι ένας απ’ τους δυνατότερους ανθρώπους που ξέρω, είπε, ενώ θρηνούσε, κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Ήταν μια φράση τόσο απλή, που όμως άγγιξε την πιο ευαίσθητη χορδή μέσα μου. Όσο ανέφερε τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατο της κόρης της, προσπάθησε να μου περιγράψει την απόλυτη κατάρρευση που ένιωσε κρατώντας στην αγκαλιά της την κορούλα της, λίγα λεπτά μετά τον θάνατό της. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη που μπορεί να ζήσει κάποιος, μου είπε ενώ δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά της: “είσαι μαμά και ξέρεις…”
Είσαι μαμά και ξέρεις…
Αυτή η φράση μου έκοψε την ανάσα –όπως και κάθε αυτοκυριαρχία που προσπαθούσα να διατηρήσω μέχρι εκείνη τη στιγμή. Γιατί ήταν εκείνη τη στιγμή, μ’ αυτή τη φράση, που κατάφερα να αρχίσω να καταλαβαίνω το μέγεθος του πόνου της. Ναι, ήμουν πραγματικά θλιμμένη και πριν απ’ αυτό, μιας και ξέρω καλά ότι ο θάνατος είναι αβάσταχτος για όλους. Παραδέχομαι, όμως, ότι δεν αντιλαμβανόμουν πλήρως τον ρόλο μου ως φίλης και επίσης ως μαμάς. Βλέπετε, προσπαθούσα να βρω στα πιο λάθος μέρη τα κατάλληλα λόγια να της πω, όταν θα ‘πρεπε να ‘χω απλώς ψάξει στον βασικότερο δεσμό μας: τη μητρότητα. Κι ενώ δεν έχω βιώσει τον πόνο που προκαλεί η απώλεια ενός παιδιού, μπορώ πράγματι να κατανοήσω την ευτυχία που κάποτε βίωσε εκείνη κρατώντας στα χέρια της την κόρη της. Να το χάσεις αυτό; Δεν υπάρχουν λόγια.
Εκτός, ίσως, απ’ το “Είμαι μαμά και ξέρω…”.
Το να χάσεις το παιδί σου είναι ο χειρότερός σου εφιάλτης αν είσαι μητέρα – όποια κι αν είσαι κι όπως κι αν έχεις επιλέξει να το μεγαλώσεις. Στις μέρες που ακολούθησαν, προσπάθησα να το θυμάμαι αυτό. Εννοείται πως όλοι έχουμε τον δικό μας τρόπο να αναθρέφουμε τα παιδιά μας, αλλά έχουμε και κάτι κοινό: οι καρδιές μας είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τα παιδιά μας. Αυτό κάνει όλους τους μαμαδο-καυγάδες να μοιάζουν τόσο ανούσιοι…
Είσαι μαμά και ξέρεις…
Έτσι, όταν πήγα με τη μαμά μου, που έχει διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού, για την προγραμματισμένη της ακτινοθεραπεία, κοίταξα μια νέα μητέρα με το γιο της στην αίθουσα αναμονής. Ήταν γύρω στα 3 (αν και είναι δύσκολο να υπολογίσω, γιατί ήταν πολύ μικροκαμωμένος). Φορούσε μια χρωματιστή κάπα Superman και μια νοσοκομειακή μάσκα και καθόταν στην αγκαλιά της μαμάς του. Του είπε κάτι ψιθυριστά. Η καρδιά μου σταμάτησε. Πόνεσα γι’ αυτή τη μαμά. Και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απ’ τα μάτια μου, παρά το ότι δεν την ήξερα ούτε στο ελάχιστο. Παρά το ότι καθόμασταν στο ίδιο δωμάτιο για λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα. Παρά το ότι η δική μου μαμά καθόταν δίπλα μου, έτοιμη να υποβληθεί η ίδια σε ακτινοθεραπεία. “Είναι τρελό”, σκεφτόμουν. “Δεν την ξέρω καν αυτή τη γυναίκα”.
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι είναι κι αυτή μαμά.
Κι αργότερα, όσο περίμενα να πάρω φαγητό από ένα εστιατόριο, μία απ’ τις υπαλλήλους μιλούσε στο τηλέφωνο. Προσπαθούσε να βρει babyssiter για το παιδί της, γιατί θα αργούσε να γυρίσει απ’ τη δουλειά. Ήταν πανικοβλημένη. Ήταν αναστατωμένη. Είχε τρελαθεί. Η καρδιά μου φτερούγισε και δάκρυα έκαναν ξανά την εμφάνισή τους.
Γιατί είμαι μαμά και ξέρω.
Όταν πήγα στο σπίτι της μητέρας μου, συντετριμμένη απ’ την απώλεια της φίλης μου, η μαμά μου προσπάθησε να με παρηγορήσει ρωτώντας με αν είμαι καλά. Εγώ! Εκείνη πάλευε με τον καρκίνο κι εγώ είμαι αυτή που θα έπρεπε να την παρηγορεί! Και τότε κατάλαβα γιατί ανησυχούσε τόσο για ‘μένα.
Γιατί είναι κι αυτή μαμά και ξέρει.
Στο αεροπλάνο ήταν μια νέα μαμά με τον νεογέννητο γιο της αγκαλιά. Ήταν όρθια σχεδόν σε όλη την τετράωρη πτήση, γιατί μόλις δοκίμαζε να καθίσει το μωρό έκλαιγε. Έμοιαζε εξουθενωμένη και αγχωμένη. Κοιτούσε συνέχεια το ρολόι της, αλλά δεν σταματούσε να τον φιλάει.
Είμαι μαμά και ξέρω.
Υπάρχει κάτι, που μας ενώνει όλες. Παρεμβατικές μαμάδες. Χαλαρές μαμάδες. Μαμάδες που θηλάζουν. Μαμάδες που δεν θηλάζουν. Μαμάδες πλούσιες. Μαμάδες φτωχές. Μαμάδες άρρωστων παιδιών. Μαμάδες υγιών παιδιών. Η τρελή, τεράστια αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας.
Κι αυτό είναι που προκαλεί συχνά αρκετό πόνο. Είναι ο λόγος που δακρύζουμε με μελό διαφημίσεις. Είναι ο λόγος που δεν αντέχουμε να βλέπουμε ειδήσεις. Είναι ο λόγος που κλαίμε στο αυτοκίνητο, αφού αφήσουμε τα παιδιά στο σχολείο, την πρώτη τους μέρα. Είναι ο λόγος που οι αλλεργίες μας τρομάζουν. Είναι ο λόγος που η καρδιά μας πονάει όταν ακούμε για μια αποβολή ή για προβλήματα γονιμότητας. Είναι ο λόγος που ξαγρυπνάμε. Είναι ο λόγος που η σκέψη ότι τα παιδιά μας κάποτε θα φύγουν απ’ την κοινή μας φωλιά μας τρομοκρατεί. Είναι ο λόγος που ο θάνατος ενός παιδιού μιας άλλης μαμάς είναι τόσο βαθιά σπαραχτικός…
Είναι επίσης ο λόγος που πρέπει να είμαστε έτοιμες να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε μια μαμά. Όχι μόνο σε μια μαμά που υποφέρει απ’ τον ανείπωτο πόνο του χαμού ενός παιδιού, αλλά και σε μια μαμά που περνάει δύσκολα ή έχει μια πραγματικά κακή μέρα. Ας της δώσουμε μια αγκαλιά κι αν αδυνατούμε να βρούμε τις σωστές λέξεις, μπορούμε να πούμε απλά: “Είμαι μαμά και ξέρω”.
Αλλά αυτό λογικά το ξέρετε ήδη. Αφού είστε μαμάδες κι εσείς.»
Πηγή: Popsugar.com