*Φωτογραφία: workingmother.com
«Σήμερα ήθελα να κάνω ένα διάλειμμα από τη μητρότητα για λίγο.
Ντρέπομαι που το λέω δυνατά γιατί ακούγεται απαίσιο αλλά θα είμαι ειλικρινής, αυτή είναι η αλήθεια.
Σήμερα σκέφτηκα κάτι τέτοιο: “Δεν είμαι καλή σ’ αυτό πια. Δεν μπορώ να το κάνω... Τέλος!”.
Ένιωθα χάλια γιατί ήμουν πραγματικά πολύ κουρασμένη. Δεν αντέχω άλλο με τις αρρώστιες. Δεν αντέχω άλλο με τα νοσοκομεία. Δεν μπορώ άλλο να διαχειριστώ το άγχος που έχω τις τελευταίες εβδομάδες.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό...
Βαρέθηκα να μιλάω και να μην μ’ ακούει κανείς.
Βαρέθηκα να πατάω πάνω στο ίδιο μπουφάν, το ίδιο παιχνίδι ή το παπούτσι, που όσες φορές κι αν τους ζητήσω να μαζέψουν, εκείνα παραμένουν στο ίδιο ακριβώς σημείο, που φυσικά δεν είναι η θέση στην οποία ανήκουν.
Δεν πρόκειται ν’ αγγίξω τα πιάτα στο νεροχύτη ή τα άπλυτα ρούχα γιατί και μόνο που το σκέφτομαι, στο μυαλό μου είναι σαν να “παίζει” ένα χαλασμένο cd. Βαρέθηκα να ακούω τον εαυτό μου να μιλάει και να σκέφτεται όλη αυτήν την τρέλα.
Βαρέθηκα να καθαρίζω βρωμιές που θα ξαναγίνουν. Βαρέθηκα να διπλώνω τα ρούχα και να τα βρίσκω πεταμένα από ‘δω κι από ‘κει έπειτα από λίγα λεπτά. Βαρέθηκα να νιώθω σαν ένα χάμστερ που τρέχει μέσα σε μια ρόδα που σε λίγο θα σπάσει.
“Βαρέθηκα”, είπα στον εαυτό μου σήμερα, ενώ σιγά σιγά το σώμα μου αρρωσταίνει και χάνω τις δυνάμεις μου.
Εύχομαι να μπορούσα να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου για να ‘ρθει να με βοηθήσει και να τα φτιάξει όλα, αλλά δεν μπορώ. Πόσο το εύχομαι αυτό.
Εύχομαι να μπορούσα να έχω ένα μαγικό χάπι που θα έκανε τους πάντες να νιώθουν καλύτερα και να έβαζα την οικογένειά μου σε ένα μέρος, όπου θα μπορούσε να είναι πάντα ασφαλής, αλλά δυστυχώς δεν το έχω βρει ακόμα.
Εύχομαι να μπορούσα να έχω έναν δεύτερο εαυτό έτσι ώστε να μην χρειαζόταν να φτάσω στο σημείο που νομίζω ότι δεν μου ‘χει μείνει τίποτα.
Σήμερα φώναξα όταν βρήκα τη δύναμη να το κάνω.
Σήμερα έχασα την υπομονή μου και πιθανώς να κέρδιζα το βραβείο της χειρότερης μητέρας της χρονιάς.
Σήμερα άφησα την αρνητική μου ενέργεια, την κούραση και την αρρώστια να με νικήσουν.
*Φωτογραφία: parenting.mdpcdn.com
Αλλά σήμερα όσο κρατούσα στην αγκαλιά μου το μωρό μου, ήξερε, τα ήξερε όλα... Το ένιωσε και έζησε αυτή τη μέρα μαζί μου, όλη μέρα, κάθε δύσκολη ώρα.
Αλλά μετά, με μία πρόταση, με θεράπευσε και μου έδειξε πόσο λάθος είχα.
Με κοίταξε και με το μικρό της χεράκι χάιδεψε το πρόσωπό μου, με ειλικρίνεια και αγάπη.
“Σε κάνω χαρούμενη, μανούλα.”
Δεν με ρώτησε, μου το είπε. Μου είπε με μεγάλη βεβαιότητα και με αυτοπεποίθηση, “σε κάνω χαρούμενη, μανούλα”.
Πρέπει να φιλούσα τα χέρια και τα μάγουλά της για ώρα μέχρι που τελικά την πήρε ο ύπνος.
Είναι απίστευτο το πώς αυτές οι τέσσερις λέξεις μου έδειξαν ότι μπορώ να αντέξω τα πάντα τελικά και ότι απλώς χρειάζομαι ένα δίχρονο παιδί να μου το υπενθυμίσει.
Όταν νομίζουμε ότι δεν αντέχουμε, ότι δεν έχει μείνει τίποτε άλλο, κάποιος ή κάτι μας δίνει δύναμη εκεί που δεν το περιμένουμε. Αυτό συμβαίνει όταν γίνεσαι γονιός: αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ξυπνάμε κάθε πρωί.»
Πηγή: babble.com