«Αγαπημένε μου σύζυγε, κάποια μέρα θα έχουμε έναν άδειο καναπέ.
Ξέρεις. Τον άδειο καναπέ. Τον καναπέ που βλέπω στα περιοδικά με έπιπλα.
Ναι. Τον άσπρο καναπέ. Κάποια μέρα θα μαζέψουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε και θα πάρουμε έναν καινούριο καναπέ.
Και θα είναι καθαρός. Δεν θα είναι λερωμένος με χυμό, δεν θα έχει κουκούτσια από μήλα ανάμεσα στα μαξιλάρια και δεν θα μυρίζει γάλα. Δεν θα έχει κάνει γούβα στα μπράτσα, στα οποία τα παιδιά σκαρφάλωναν για να προσγειωθούν στο πάτωμα και τα μαξιλάρια δεν θα έχουν βαθούλωμα γιατί πάταγαν πάνω τους. Δεν θα πρέπει να καθαρίζουμε τους λεκέδες και να ρίχνουμε σόδα αν κάποιο απ’ τα παιδιά δεν έχει προλάβει να πάει μέχρι την τουαλέτα.
Αγαπημένε μου σύζυγε, κάποια μέρα θα έχουμε έναν άσπρο καναπέ.
Όταν έρχονται καλεσμένοι, δεν θα χρειάζεται να βγάζουμε όλα τα παιχνίδια από πάνω του. Τα μαξιλάρια θα είναι πάντα στη θέση τους και τα ριχτάρια θα είναι διπλωμένα και θα τα έχουμε στο πλάι, δεν θα τα απλώνουμε για να κρύβουν τους λεκέδες πάνω στο ύφασμα. Δεν θα καθόμαστε πάνω σε μικροσκοπικά αυτοκίνητα ούτε θα μας τσιμπάνε τα χέρια της Μπάρμπι. Θα καθόμαστε, κάνοντας παρέα ο ένας στον άλλον και απολαμβάνοντας την άνεση του καναπέ μας.
Αλλά, αγαπημένε μου σύζυγε, κάποια μέρα θα έχουμε έναν άσπρο καναπέ.
Όταν καθόμαστε μαζί τα απογεύματα, θα μπορούμε να γλιστράμε τα δάχτυλά μας πάνω στο πανέμορφο, καθαρό ύφασμα, για το οποίο κάναμε οικονομίες και ονειρευόμαστε χρόνια να αποκτήσουμε. Θα μας λείψουν οι λεκέδες, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι τα παιδιά μας δεν θα είναι μικρά πια. Τα μπράτσα του καναπέ θα είναι σταθερά και τα μαξιλάρια φουντωτά. Σίγουρα θα είναι τόσο άνετα όσο νομίζουμε. Θα νιώθουμε μια τσιμπιά όταν θυμόμαστε τα παιδιά μας να πηδάνε από τον καναπέ σε κάποια χρόνια. Να κάνουν τους υπερήρωες ή να υποκρίνονται ότι συμμετέχουν σε διάφορες περιπέτειες. Νομίζω ότι κάποια μέρα θα μας λείψει ο παλιός, φθαρμένος καναπές μας.
Και αγαπημένε μου σύζυγε, κάποια μέρα θα έχουμε έναν άσπρο καναπέ.
Όταν έρχονται οι καλεσμένοι τα πάντα θα είναι στη θέση τους. Ο καναπές μας θα μοιάζει με εκείνους των περιοδικών και θα έχει εκείνα τα όμορφα μαξιλάρια! Δεν θα ντρεπόμαστε για τους λεκέδες και τις βρωμιές αλλά και πάλι θα μας λείπουν όλα αυτά που μας θύμιζαν ότι αυτά τα μικρά πλασματάκια έπαιζαν εδώ. Δεν θα ακούμε το γέλιο τους όταν τρέχουν στους διαδρόμους και παίρνουν φόρα για να φτάσουν τρέχοντας στον παλιό μας καναπέ. Δεν θα μας διακόπτουν τα “Σ’ αγαπάω, μαμά” ή οι αγκαλιές σε μια βροχερή μέρα. Ναι, θα είμαστε άνετα στον άσπρο καναπέ μας, αλλά θα είμαστε μόνοι μας.
Γι’ αυτό σήμερα, αγαπημένε μου σύζυγε, ας “ζήσουμε” τον παλιό, φθαρμένο μας καναπέ. Ας συνεχίσουμε να τρίβουμε τους λεκέδες και να βάζουμε στη θέση τους τις κουβέρτες. Ας συνεχίσουμε να αγκαλιάζουμε τα μωρά μας και να τα βλέπουμε να ζούνε τις περιπέτειές τους στο σαλόνι μας. Αγαπημένε μου σύζυγε, ας χαρούμε τις μέρες με τον παλιό, φθαρμένο μας καναπέ. Ναι, κάποια μέρα θα πάρουμε έναν άσπρο καναπέ. Αλλά σήμερα, θέλω να χαρώ αυτόν που έχουμε… για τα μικρά πλασματάκια που έχουμε.»
Πηγή: babble.com