«Υπάρχει πολύς αρνητισμός στο ίντερνετ. Βρίσκω αρκετά posts για άντρες που βαριούνται, για αγνώμονες μπαμπάδες, για συντρόφους που δεν βοηθούν και αμέτρητα αστεία για μπαμπάδες που δεν είναι ικανοί να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι τα αστεία και τα σχόλια για το πόσο ανίκανοι πατεράδες είναι.
Ξέρω ότι υπάρχουν μπαμπάδες εκεί έξω που είναι όντως έτσι. Υπάρχουν όμως και μαμάδες που είναι έτσι. Αλλά, αυτό το post δεν μιλάει γι’ αυτούς.
Αυτό το post είναι για τους άντρες που είναι οι βράχοι μας. Τους άντρες που δίνουν τη ζωή τους για την οικογένειά τους. Τους άντρες που δουλεύουν ακατάπαυστα για να μη μας λείψει τίποτα. Τους άντρες που μένουν σπίτι με τα παιδιά τους. Τους άντρες που παίζουν και αγωνίζονται και γελάνε. Τους άντρες που δίνουν το σωστό παράδειγμα. Τους άντρες που ξέρουν πότε πρέπει να είναι σκληροί και πότε πρέπει να έχουν μια τρυφερή αγκαλιά. Τους άντρες που σε ρωτάνε πώς ήταν η μέρα σου και που θέλουν να μάθουν την αλήθεια. Τους άντρες που μπαίνουν σ’ αυτόν τον τρελό δρόμο που λέγεται “πατρότητα”. Τους άντρες που μας κάνουν να νιώθουμε ότι μας αγαπάνε χωρίς όρια. Τους άντρες με τους οποίους επιλέξαμε να μοιραστούμε τη ζωή μας. Τους άντρες με τους οποίους μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Τους άντρες που κάνουν ό,τι μπορούν για να μεγαλώσουν δυναμικά, ανεξάρτητα παιδιά που νιώθουν ότι τα αγαπούν.
Στο τέλος κάθε μέρας, ο αγώνας που δίνουν οι γονείς είναι πολύ σκληρός και είμαι ευγνώμων που έχω κάποιον στο πλευρό μου που μπορεί να με καταλάβει. Γι’ αυτό, σας ευχαριστούμε μπαμπάδες, που είστε καταπληκτικοί.
Γιατί είστε κάτι πολύ παραπάνω από ικανοί και δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα κάναμε χωρίς εσάς.»
Πηγή: facebook/Alyce Kominetsky - One Word at a Time