«Χθες το βράδυ, αφού σηκώθηκε για να πάει στο γιο-γιο, πήγα τον 5χρονο γιο μου πίσω στο κρεβάτι και αποφάσισα να τον κοιμίσω στην αγκαλιά μου. Όταν σταμάτησα, έκατσε πάνω μου, με φίλησε στο μάγουλο και ζήτησε να συνεχίσω.
Παρατήρησα ότι χώραγε στα πόδια και στα χέρια μου σαν γάντι. Το μέγεθός του ταίριαζε ακριβώς. Αλλά, ως μαμά, ξέρω πως όταν κάτι ταιριάζει ακριβώς στα παιδιά μου, σε λίγο καιρό δεν θα τους κάνει πια.
Το μικρότερο παιδί μου σε λίγο δεν θα χωράει στην αγκαλιά μου.
Τον αγκάλιαζα και τον κοίμιζα και έκλαιγα.
Τότε αγκάλιασα και κοίμισα τον 6χρονο γιο μου. Έπρεπε να κάτσει πλάγια για να χωράει στην αγκαλιά μου και προσπαθούσε να βρει πού θ’ ακουμπήσει τα μακριά του χέρια.
Αλλά τον αγκάλιαζα και τον κοίμιζα.
Κι άρχισα να κλαίω περισσότερο.
Την προηγούμενη νύχτα κατάλαβα ότι και οι δυο -ακόμα και ο μεγάλος μου γιος- δεν έχουν μεγαλώσει τόσο ώστε να μην χωράνε καθόλου στην αγκαλιά μου.
Αλλά θα το κάνουν.
Δεν θα ξέρω πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τους βάλω για ύπνο... δεν θα το καταλάβω.
Το 2018 θα κοιμίζω τους γιους μου κάθε μέρα μέχρι να μου ζητήσουν εκείνοι να σταματήσω.
Δεν θέλω να τους σφίξω στην αγκαλιά μου την τελευταία μέρα του 2018 και να καταλάβω ότι είναι πολύ αργά. Δεν θέλω αυτός ο πολύτιμος χρόνος να πάει χαμένος.
Την καινούρια χρονιά, θα σκέφτομαι λιγότερο ότι θέλω τον δικό μου προσωπικό χρόνο κάθε απόγευμα. Θα βλέπω λιγότερη τηλεόραση και θ’ αφήσω τη λίστα με όλα όσα έχω να κάνω, να περιμένει λίγο παραπάνω κάθε βράδυ.
Αυτό τον χρόνο, θα κοιμίζω τα παιδιά στην αγκαλιά μου.»
Πηγή: facebook.com/stayhomemama