Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν αναιρούν το γεγονός ότι εμείς και οι γονείς μας ανήκουμε σε εντελώς διαφορετικές γενιές, με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και παιδαγωγικές μεθόδους. Όπως επίσης, δεν αναιρούν το γεγονός, ότι όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει έχει καμιά φορά την τάση να ισχυροποιεί μέσα του τις απόψεις του, αγνοώντας διαφορετικές οπτικές. Έτσι, συχνά οι γονείς μας συμπεριφέρονται στα παιδιά μας σαν να είναι δικά τους παιδιά, ξεχνώντας/ αδιαφορώντας/ υποτιμώντας τους δικούς μας κανόνες.
Αγαπητές γιαγιάδες/ Αγαπητές παππούδες,
ξέρουμε ότι στο επίκεντρο της σκέψης σας βρίσκεται πάντα η υπέρμετρη αγάπη για τα εγγόνια σας. Επειδή, όμως, τώρα είναι η δική μας σειρά να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας όπως νομίζουμε καλύτερα, μπορείτε να μας επιτρέψετε να θέσουμε εμείς τους κανόνες; Μπορείτε, παρακαλούμε, να σταματήσετε να κάνετε τα παρακάτω (γιατί μας δυσκολεύετε κάπως τη ζωή);
«Να σου τηγανίσω λίγες πατατούλες;»
Κάτι το κατοχικό σύνδρομο, κάτι η ανάγκη για περιποίηση και φροντίδα, οι γονείς μας έχουν την τάση να μεταφράζουν το «σ’αγαπάω» σε «να σου φτιάξω κάτι να φας;». Θέλουμε γιαγιάδες-σούπερ μαγείρισσες που εκτελούν με μεράκι πεντανόστιμες, παραδοσιακές συνταγές, αλλά θέλουμε η διατροφή των παιδιών μας να διέπεται από κάποιους κανόνες. Τα γλυκά είναι απαγορευτικά στα νήπια (και δεν το λέμε από «υστερία», αλλά επειδή ευτυχώς η γνώση πια κυκλοφορεί), τα σνακ τύπου πατατάκια έχουν μηδενική διατροφική αξία, τα παιδιά δεν θέλουμε να σηκώνονται απ’ το τραπέζι πριν τελειώσουν το φαγητό τους και -παρακαλούμε, ακούστε μας!- δεν είναι καθόλου σωστό ούτε βολικό να προτείνετε τηγανιτές πατάτες, κεφτέδες και παγωτό κάθε φορά που το παιδί αρνείται να φάει κάτι υγιεινό!
Τηλεμαραθώνιοι και οθόνες-νταντάδες
Δεν είναι λίγοι οι μεγάλοι άνθρωποι που έχουν την τηλεόραση για συντροφιά. Είναι, όμως, ιδιαίτερα σημαντικό να επισημάνουμε ότι ο παιδικός εγκέφαλος υπερλειτουργεί, «ρουφάει» ερεθίσματα και αναπτύσσεται διαρκώς. Σ’ αυτήν την τόσο δημιουργική και ευαίσθητη φάση της ανάπτυξης των παιδιών μας, δεν είναι, λοιπόν, λογικό να μην θέλουμε να αποχαυνώνονται μπροστά απ’ την τηλεόραση;
Η γιαγιά και ο παππούς μπορεί να μην έχουν ούτε τις αντοχές ούτε την όρεξη ούτε τη δυνατότητα για δημιουργικό παιχνίδι ή επιτραπέζια. Κατανοητό. Ένα cd με παιδικά τραγουδάκια, ένα παζλ, λίγη βοήθεια στη μαγειρική ή ένα παραμύθι, μπορούν να αντικαταστήσουν τις ώρες μπροστά απ’ την τηλεόραση. Θα κάνει καλό και στους δύο!
«Εγώ το επιτρέπω»
Ακόμη κι αν οι κανόνες των γονιών φαίνονται ακατανόητοι, υπερβολικοί ή δυσλειτουργικοί στα μάτια των παππούδων, πρέπει τουλάχιστον στοιχειωδώς να ακολουθούνται. Μπορεί το εμπόδιο ανάμεσα στη γιαγιά και την πειθαρχία να είναι η αδυναμία και η αγάπη της, αλλά και η παντελής έλλειψη διάθεσής της να γίνεται η «κακιά» της ιστορίας (ειδικά όταν βλέπει τα παιδιά σπάνια). Όλα αυτά είναι φυσικά κι ανθρώπινα, ωστόσο τα όρια είναι απαραίτητα και οι κανόνες για να είναι αποτελεσματικοί, πρέπει να είναι συνεπείς.
(Εμφανείς) αδυναμίες…
Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες φροντίζουν να μοιράζουν την προσοχή τους και αποφεύγουν με κάθε τρόπο να δείχνουν προτίμηση σε κάποιο απ’ τα παιδιά. Το ίδιο, όμως, δεν συμβαίνει πάντα με τους παππούδες. Ιδίως όταν στην οικογένεια προστίθεται ένα νέο μέλος, οι γιαγιάδες ξετρελαμένες απ’ τα τροφαντά μαγουλάκια, το αθώο βλέμμα και το γλυκό χαμόγελο των μωρών, ρέπουν προς την… άδικη μοιρασιά της αγάπης τους. Αγαπητοί μας γονείς, καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι ένα μωρό μπορεί να σου κλέψει την καρδιά και ξέρουμε ότι όταν ερωτεύεται κανείς, δεν βλέπει μπροστά του τίποτα άλλο απ’ το αντικείμενο του πόθου του. Σκεφτείτε όμως τα μεγαλύτερα παιδιά που «εκθρονίζονται» και νιώθουν ότι χάνουν το μερίδιό τους στην αγάπη σας από το καινούριο τους αδερφάκι –αυτή η συμπεριφορά δεν ωφελεί ούτε την ψυχολογία τους, ούτε τη σχέση τους με το μωρό.