«Το πρώτο μας παιδί δεν κοιμόταν ποτέ πάνω από 2 ώρες σερί. Κοιμόταν μόνο αν κάποιος ξάπλωνε δίπλα του και τον αγκάλιαζε με το ένα χέρι. Ένιωθα σαν ζόμπι τις περισσότερες μέρες και η ζωή περνούσε από μπροστά μου χωρίς να είμαι βέβαιος πού ήμουν και τι έκανα. Η γυναίκα μου κι εγώ ήμαστε τότε όχι πολύ πάνω από 20 χρονών. Σπούδαζα και παράλληλα δούλευα ως barman, ενώ η Μελ είχε δουλειά πλήρους απασχόλησης. Επομένως, δεν περίσσευε πολύς χρόνος για ύπνο.
Παραπονέθηκα στη μεγάλη μου αδερφή για την κατάσταση κι εκείνη μου έδωσε την εξής συμβουλή:
“Ας’ τον απλά να κλάψει. Θα είναι δύσκολο για μερικές μέρες, αλλά όλα τα δικά μας παιδιά κοιμούνταν όλη νύχτα σερί μετά από ένα τρίμηνο. Δουλεύει. Το υπόσχομαι.”
Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα γι’ αυτή τη μέθοδο, αλλά δεν θα ήταν η τελευταία. Δεν μου άρεσε η ιδέα καθόλου. Ωστόσο, δεν είχα κοιμηθεί για περισσότερες από 2 ώρες συνεχόμενα για μήνες, ήμουν κουρασμένος και απελπισμένος κι έτοιμος να δοκιμάσω τα πάντα.
Πρότεινα στη γυναίκα μου να αφήσουμε τον γιο μας να κλάψει για να κοιμηθεί. Στεκόταν στην κουζίνα του μικρού μας διαμερίσματος, κρατώντας τον στην αγκαλιά της. Τον κράτησε πιο σφιχτά, σαν να ήθελα να του κάνω κακό, με πλησίασε και με μάτια που πετούσαν σπίθες, μου είπε “Όχι. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στο μωρό μου. Λυπάμαι.”
Τότε δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που την ανησυχούσε τόσο πολύ. Όλοι έλεγαν ότι είναι ασφαλές –άνθρωποι που εμπιστευόμουν. Λογομαχούσαμε για εβδομάδες. Τελικά, επέμεινα και η Μελ είπε “Θέλω να ξέρεις, ότι το βρίσκω πραγματικά κακό. Δεν μ’ αρέσει καθόλου η ιδέα και πιστεύω ότι θα το μετανιώσεις”.
Κανονικά, δεν θα αγνοούσα τις παρατηρήσεις της. Αλλά δεν είχα κοιμηθεί για μήνες.
Το πρώτο βράδυ εκείνη κοιμήθηκε στο δωμάτιό μας φορώντας ακουστικά κι εγώ στο σαλόνι. Ο μικρός ξύπνησε πολλές φορές μέσα στη νύχτα. Ακολουθώντας τους κανόνες της μεθόδου, τον παρηγόρησα, αλλά δεν τον κράτησα ούτε μία φορά. Το έκανα αυτό για τρία βράδια. Ποτέ δεν είχα νιώσει εντονότερο σφίξιμο στο στήθος μου. Η καρδιά μου πονούσε για τον γιο μου. Κάθε φορά που έκλαιγε, ένιωθα το σαγόνι μου να σφίγγεται. Ήθελα να κλάψω κι εγώ μαζί του. Μετά από 8 χρόνια, μπορώ να πω, ότι αυτό ήταν ό,τι πιο στρεσογόνο έχω κάνει ως γονιός.
Όπως αναμενόταν, ο γιος μου ξεκίνησε να κοιμάται σερί… για έναν μήνα. Μετά αρρώστησε με γρίπη και έπρεπε και πάλι να τον κρατάμε αγκαλιά. Με κάποιο τρόπο, ό,τι είχα κάνει είχε ξεγίνει και καταλήξαμε και πάλι να μην κοιμόμαστε.
Ένα βράδυ, γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ο μικρός δεν κοιμόταν κι ήμαστε στο σαλόνι. Είπα “Έχω κουραστεί πάρα πολύ. Θέλω να τον βάλω πάλι σε πρόγραμμα ύπνου, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ”.
Η Μελ, κρατούσε τον μικρό που είχε αρχίσει να νυστάζει, στην αγκαλιά της και είπε “Είμαι κι εγώ κουρασμένη. Καταλαβαίνω. Αλλά δεν θέλω να το ξανακάνουμε αυτό”.
Ξαφνικά, ήμουν αντιμέτωπος μ’ ένα δίλημμα. Μπορούσα είτε να τον αφήσω να κλάψει ξανά και να παλέψω με τα συναισθήματα που θα έφερνε αυτό ή να υποφέρω τους επόμενους μήνες και να ελπίζω ότι θα μπει από μόνος του σε πρόγραμμα.
Θυμήθηκα εκείνον τον κόμπο στον λαιμό και αποφάσισα ότι δεν άξιζε τον κόπο. Το να ζω άυπνος ήταν λιγότερο επώδυνο απ’ το να αγνοώ το κλάμα του παιδιού μου.
Εξέπνευσα και της είπα: “Δεν μπορώ να το ξανακάνω”.
Εκείνη τη δεδομένη στιγμή, μου είχε φανεί ότι το κλάμα ήταν ένας τρόπος να κάνεις το παιδί να μπει σε πρόγραμμα και να “σκληραγωγηθεί” κι αναρωτιόμουν αν αυτό με καθιστά υπερβολικά επιεική. Τώρα που αναπολώ αυτές τις σκέψεις, μου φαίνονται εντελώς χαζές. Τότε, ο γιος μου ήταν μικρότερος από ενός έτους. Λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις τον πρώτο χρόνο σχετικά με την πειθαρχία των παιδιών. Κυρίως πρέπει να φροντίζεις, να αγαπάς και να αγκαλιάζεις το παιδί όταν το χρειάζεται.
Λίγους μήνες αργότερα, ο γιος μας μεγάλωσε και έμαθε να κοιμάται μια χαρά.
Δεν λέω ότι οι γονείς που επιλέγουν αυτή τη μέθοδο για τα παιδιά τους είναι λάθος. Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι όταν ακούω άλλους γονείς να λένε “Το μωρό θα κοιμόταν όλη τη νύχτα, αν το άφηνες να κλάψει” σκέφτομαι “Ίσως έχεις δίκιο, αλλά το θέμα είναι ότι εγώ απλά δεν μπορώ να το κάνω". Δεν μπορώ να είμαι τόσο σκληρός. Το προσπάθησα μια φορά και ανακάλυψα ότι δεν κάνει για ‘μένα. Οπότε, εγώ, θα υποφέρω αυτούς τους έξτρα μήνες αϋπνίας μέχρι η κόρη μας να μάθει.
Ο γιος μας είναι τώρα 7 ετών και έχουμε 2 ακόμη κόρες, 5 χρονών και 6 μηνών. Με τις δύο μικρές, η μέθοδος αυτή δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Εκείνες τις μέρες που υποτίθεται ότι μάθαινα στον γιο μου πώς να κοιμάται, ήμουν εγώ που έμαθα ένα πολύ σημαντικό μάθημα.»
Πηγή: huffingtonpost.com