*Φωτογραφία: america.aljazeera.com
«Πριν 2 μέρες, ξεχώριζα τα βρώμικα ρούχα από τη ντουλάπα μου όταν εντελώς ξαφνικά ένα πλακάκι έπεσε πάνω μου. Την ώρα, λοιπόν, που σκεφτόμουν ότι θα έβαζα ένα ακόμα από τα αμέτρητα πλυντήρια, το ταβάνι άρχισε να πέφτει πάνω μου. Η πρώτη μου σκέψη, τότε, ήταν να φωνάξω τον άντρα μου για να το φτιάξει.
Και ήρθε. Αμέσως.
Είμαι η πρώτη που παραπονιέται για το αόρατο άγχος των γυναικών και τις δουλειές που έχουν να κάνουν. Είναι εξωφρενικό το πόσο “τρέχω” με τόσες δουλειές, μου «ρουφάει» κάθε δύναμη και με εξαντλεί τόσο πολύ που μπορεί ακόμα και να μην φαίνεται, να μην γίνεται αντιληπτό. Όμως, έχω κουραστεί με το να παραπονιέμαι για το “φορτίο” που κουβαλάω και για το πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν οι άντρες θυμούνταν να αγοράσουν χαρτί για την τουαλέτα, να κανονίσουν τα ραντεβού στον γιατρό και να δουν αν τα παιδιά χρειάζονται καινούρια ρούχα.
Η αλήθεια είναι, ότι και ο άντρας μου έχει το δικό του αόρατο “φορτίο” και ότι εγώ δεν το συνειδητοποιώ κάποιες φορές. Παρά τη γκρίνια μου, ότι είμαι το μόνο άτομο που αλλάζει το χαρτί τουαλέτας ή που ξέρει πού βρίσκεται το καθετί, είμαι ένοχη για το ότι δεν “θυμάμαι” τις δουλειές που κάνει ο άντρας μου.
Κυρίως επειδή το αόρατο “φορτίο” του άντρα μου δεν αφορά τα παιδιά.
Εκείνος από μόνος του φροντίζει τον κήπο, κάνει τις επισκευές στο σπίτι, βάζει βενζίνη στα αυτοκίνητα, μου αλλάζει τα λάστιχα στο αμάξι όποτε χρειαστεί και σκοτώνει τις αράχνες. Και αν πρόκειται να προχωρήσουμε μπροστά όπως αρμόζει σε έναν γάμο στην εποχή μας, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δω τι πραγματικά καταφέρνουμε μαζί, σαν ομάδα αντί να παραπονιέμαι για το ποιος δεν κάνει καλή δουλειά.
Αναφέρομαι στο παράδειγμα με το ταβάνι. Μπορούσα να το φτιάξω εγώ; Όχι. Περίμενα από τον άντρα μου να το επισκευάσει; Ναι. Έφυγα απ’ το δωμάτιο χαρούμενη για να βάλω πλυντήριο και τον άφησα μόνο του να κάνει τη δουλειά του, που στο μυαλό μου, δεν ήταν δική μου υποχρέωση; Ναι.
Είναι ένα τόσο απλό παράδειγμα, που όμως δείχνει πόσο εύκολα περιμένω από εκείνον να φροντίσει για όσα εγώ είμαι άσχετη, όπως κι εκείνος μάλλον σκέφτεται για μένα και την χαώδη λίστα με τα πράγματα των παιδιών που πρέπει να αγοράσουμε για το σχολείο.
Το θέμα είναι ότι είμαστε παντρεμένοι εδώ και περίπου 10 χρόνια και αυτό το διάστημα, ο άντρας μου κι εγώ, μαθαίνουμε πώς πρέπει να είναι η ιδανική σχέση αγάπης και στοργής για εμάς (ξέρω ότι είναι διαφορετική για κάθε ζευγάρι). Έχουμε κάνει τα πάντα: εγώ δούλευα με πλήρη απασχόληση όσο εκείνος πρόσεχε το μωρό, μετά δούλευα με part-time από το σπίτι και τώρα δουλεύουμε και οι δυο full-time. Μέσα απ’ αυτές τις αλλαγές, ο τρόπος που διαχωρίζουμε τους ρόλους μας, έχει επίσης αλλάξει.
Ναι, υπήρχαν φορές που θεώρησα αυτούς τους ρόλους δεδομένους-εγώ, αρχηγός του σπιτιού και της ζωής μας, να δίνω εντολές κι εκείνος υπακούει- δεν ήταν εύκολο ούτε δίκαιο για κανέναν. Αλλά το να μιλάμε για τις ανάγκες μας, να είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς για το σωματικό και πνευματικό “φορτίο” που κουβαλάμε και να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μας από το να κρατάμε το σπίτι καθαρό, έχει αλλάξει πολλά για μένα.
Το “φορτίο” που έχει ο καθένας μας μπορεί να φαίνεται εντελώς διαφορετικό, αλλά όταν το σκέφτομαι, πιστεύω ότι δεν έχω πρόβλημα να θυμάμαι πότε πρέπει να αγοράσω καινούρια οδοντόκρεμα ενώ εκείνος έχει αναλάβει να φτιάξει την χαλασμένη κλειδαριά της πόρτας.
Όσο πλησιάζει το φθινόπωρο, με την τρέλα που επικρατεί λόγω της επιστροφής των παιδιών στο σχολείο, με την προετοιμασία των γευμάτων, τα ψώνια που πρέπει να γίνουν και το πρόγραμμα των παιδιών, νιώθω πιο ανακουφισμένη. Γιατί αυτή τη στιγμή, η ζωή μας θα είναι πολυάσχολη και το να μοιράζουμε τις δουλειές που πρέπει να γίνουν, είναι ό,τι πιο λογικό μπορούμε να κάνουμε.
Έτσι, κουνάω τη λευκή σημαία στον άντρα μου, που για πολύ καιρό “δούλευε” αόρατα. Σε ευχαριστώ που κρεμάς τις κορνίζες, που μου φτιάχνεις τα παπούτσια και που “κουβαλάς” τα αποκοιμισμένα παιδιά μας απ’ το αυτοκίνητο στο σπίτι. Είμαι ευγνώμων για τους ρόλους - ορατούς ή αόρατους- που έχεις αναλάβει, ακριβώς όπως ξέρω ότι είσαι εσύ ευγνώμων για 'μένα. (Αυτό είναι το κλειδί για να λειτουργήσει σωστά η οικογένεια, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: το να αναγνωρίζει και να εκτιμά ο ένας τον άλλον).
Έχουμε ακόμα πολύ καιρό μπροστά μας, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα είμαι ευτυχισμένη αν εγώ πλένω τα πιάτα και ξέρω ότι εσύ θα είσαι εκεί να με σώσεις την επόμενη φορά που το ταβάνι θα πέσει στο κεφάλι μου.
Η γυναίκα σου, που βλέπει πόσα κάνεις για εμάς αν και είναι πολύ πιθανό ότι θα συνεχίσει να παραπονιέται για το πόσο κουρασμένη είναι, για να σε πείσει να της κάνεις μασάζ και μέχρι να την πάρει ο ύπνος.»
Πηγή: babble.com