«Όταν ήμουν παντρεμένη, ο άντρας μου κι εγώ διαφωνούσαμε συχνά για το πώς πρέπει να μεγαλώσουμε τον γιο μας. Ένιωθα βέβαιη, ότι το διαζύγιο ήταν η σωστή απόφαση, για ‘μένα και για το παιδί μου. Όμως τα περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών υποφέρουν με κάποιον τρόπο. Πώς να πάρεις μια απόφαση που, όσο διακριτικά και ρητά κι αν έχει παρθεί, θα τραυματίσει με κάποιο τρόπο το παιδί ή τα παιδιά σου; Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δίνουν καθημερινά αυτήν τη μάχη.
Δεν είμαι εδώ για να πω ότι το διαζύγιο είναι “καλό”. Είμαι εδώ για να πω τη δική μου ιστορία.
Οι μαμάδες είναι πολύ κουρασμένες. Όλοι το ξέρουν αυτό. Όχι ότι οι μπαμπάδες δεν δουλεύουν και δεν βοηθούν, αλλά έχουν γραφτεί πολλά για την αόρατη και όχι-και-τόσο-αόρατη δουλειά που κάνουν οι μαμάδες στο σπίτι. Αν είσαι εργαζόμενη μαμά όπως εγώ, ξέρεις ότι υπάρχει λιγότερος χρόνος και περισσότερες ενοχές όταν προσπαθείς να κάνεις τα πάντα: να αγαπάς, να δίνει, να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να διορθώνεις πράγματα, να πληρώνεις λογαριασμούς, να κάνεις μπάνιο τα παιδιά, να βάλεις πλυντήριο, να φιλήσεις τραυματισμένα ποδαράκια, να διαβάσεις παραμύθια. Μετά απ’ αυτά, μπορείς μετά βίας πέσεις στον καναπέ με τηλεόραση κι ένα ποτήρι κρασί. Το να τσακώνεσαι με κάποιον για το πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα, κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη.
Ήθελα να προσφέρω ένα πρόγραμμα, μια εκπαίδευση και μια ανατροφή που πίστευα ότι ο γιος μου χρειαζόταν, χωρίς να μου λένε ότι είμαι άδικη ή κακιά επειδή “έβαζα” το παιδί να κάνει κάποιες δουλειές ή επειδή επέμενα να κάνει μπάνιο όταν είχαν περάσει μέρες απ’ την τελευταία φορά ή επειδή απαιτούσα να πλένει τα δόντια του ακόμα κι όταν αντιστεκόταν σθεναρά. Είναι δουλειά μου να κάνω το καλύτερο γι’ αυτόν, ακόμη κι αν δεν το επιθυμεί.
Ήμουν πραγματικά πολύ κουρασμένη. Ήμουν θυμωμένη και καμιά φορά έβαζα τις φωνές. Ήξερα ότι έπρεπε να βελτιωθώ και έβλεπα πώς θα ήταν να παίρνω ορισμένες αποφάσεις μόνη μου, χωρίς κανείς να τις επικρίνει και να διαφωνεί.
Και ένα βράδυ, είδα τον γιο μου να καταγράφει τους τσακωμούς μας. Μάθαινε. Μάθαινε πώς να με αντιμετωπίζει, εμένα, τη μητέρα του. Πώς να συμπεριφέρεται στις γυναίκες. Πώς να αντιμετωπίζει τη φίλη ή τη γυναίκα του ή τα παιδιά του. Έβλεπε να μου συμπεριφέρονται σαν πολίτη δεύτερης κατηγορίας που είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο ρόλος μου ως γονιού υπονομευόταν.
Ο πρώην μου δεν είναι κακό παιδί. Τα πηγαίνουμε πολύ καλά πια. Οι απόψεις μας για το τι συνιστά σωστή διαπαιδαγώγηση, όμως, είναι τόσο διαφορετικές, που προκαλούν περισσότερες συγκρούσεις απ’ το επιτρεπτό. Έπρεπε να διδάξω στον γιο μου να με σέβεται και να σέβεται τη μέλλουσα σύντροφό του. Ήταν αποστολή και καθήκον μου.
Είμαι εδώ για να σας πω, έχοντας δει πλέον και την άλλη πλευρά, ότι είχα δίκιο. Εγώ κι ο άντρας μου μοιραζόμαστε την κηδεμονία εντελώς ισότιμα, βδομάδα παρά βδομάδα. Έχω δύο εβδομάδες τον μήνα που δεν είμαι Μανούλα, είμαι απλά εγώ. Όταν ο γιος μου επιστρέφει τις Κυριακές, είμαι πανέτοιμη. Ανανεωμένη, προετοιμασμένη και μπορώ να αντιμετωπίσω οτιδήποτε προκύψει. Δεν φωνάζω. Είμαι πιο υπομονετική, επειδή είμαι πιο οργανωτική και ξεκούραστη.
Σήμερα, που ο γιος μου είχε για δεύτερη στη σειρά μέρα προβλήματα στο σχολείο, δεν φώναξα. Ήμουν ήρεμη, του είπα ότι δεν θα πάμε στην παιδική χαρά και τον ενημέρωσα ότι αν δεν βελτίωνε τη συμπεριφορά του, δεν θα πηγαίναμε διακοπές. Κανείς δεν διαφώνησε, ούτε μου είπε ότι η τιμωρία μου ήταν “κακή” –ούτε καν ο γιος μου.
50% κηδεμονία, σημαίνει και 50% χρόνος με το παιδί -50% από κάθε παιχνίδι, τρέξιμο, γέλιο, αγκαλιά, κλάμα, φαγητό, κουβέντα. Είναι δίκαιο. Δίκαιο και σωστό, στην περίπτωσή μας. Ο μπαμπάς του αξίζει ίσο χρόνο και τη δυνατότητα να θέσει τους δικούς του κανόνες.
Τις Κυριακές, όταν περνάω έξω απ’ το άδειο του δωμάτιο και κανένα αγοράκι δεν είναι εκεί μέσα να διαβάζει το βιβλίο του, ανάμεσα σε κουκλάκια και αφίσες, όταν δεν υπάρχει κανένα κολατσιό να ετοιμάσω και κανείς δεν με ρωτάει ποια είναι τα αγαπημένα μου φαγητά, όταν περνάω έξω απ’ το σχολείο του αλλά δεν υπάρχει λόγος να σταματήσω –αυτή η ζωή κι αυτό το σπίτι ποτέ δεν υπήρξαν πιο ήσυχα κι άδεια. Δεν μπορείς να ξαναγίνεις ο μοναχικός άνθρωπος που ήσουν πριν.
Γεμίζω τον χρόνο μου. Όμως ξέρω πόσο λίγος είναι και πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος με το αγοράκι μου. Το να χάνεις τον μισό απ’ αυτόν τον χρόνο είναι πολύ επώδυνο. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, όταν το σκέφτομαι έντονα. Είμαι ακόμη η μαμά του, όταν εκείνος δεν είναι εδώ.
Ξέρω ότι έγινα καλύτερη μαμά από τότε που πήρα διαζύγιο. Το βλέπω. Το βλέπουν οι φίλοι μου. Το νιώθω στο πόσο υπομονετική μπορώ να γίνω μαζί του, πόσο θέλω να κάνω όλα τα πράγματα που οι άλλοι δεν θέλουν. Περπατάμε μέχρι το βενζινάδικο στο τέλος του δρόμου μια, δυο φορές την εβδομάδα. Έχει ένα μικρό ψυγείο μέσα με κάθε είδους παγωτό. Ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε εκεί χρόνια πριν και ποτέ δεν έπαιρνα τίποτα για τον εαυτό μου, επειδή πάντα ανησυχούσα για τις θερμίδες. “Δεν θέλεις να πάρεις κι εσύ κάτι, μαμά;” με ρωτούσε. “Όχι, δεν θέλω”, έλεγα ψέματα. Ήταν ζήτημα αυτοελέγχου και προσπάθειας να κάνω πράγματα για εκείνον, όχι για ‘μένα.
Τώρα, λέω να πάρω ένα παγωτό.»
Πηγή: cafemom.com