*Φωτογραφία: badmama.com.ua
Γιατί όσο κι αν υπερ- αγαπάμε τα μικρά μας, το καλοκαίρι περνάμε τόσες πολλές ώρες μαζί που είναι δεδομένο ότι πάντα, κάτι θα προκύψει. Πάντα κάτι θα χαλάσει την ηρεμία και την ξεκούρασή μας, ειδικά αν τα πιτσιρίκια είναι κάτω των 10 ετών. Η Karen Johnson, μια μαμά τριών παιδιών, έχει ήδη περάσει 6 βδομάδες καλοκαιρινών διακοπών μαζί τους και από την ιστορία που μας αφηγείται, καταλαβαίνουμε ότι η καθημερινότητά της είναι μια συνεχής περιπέτεια.
Για τους… άπιστους, όποιος ισχυριστεί ότι το να μένεις με 3 παιδιά, το μεγαλύτερο των οποίων είναι 8 ετών, όλη μέρα στο σπίτι,είναι εύκολο, αρκεί να βάλεις πρόγραμμα/ να οργανωθείς/ να έχεις υπομονή κτλ., ας διαβάσει πρώτα τι έχει να μας πει αυτή η μαμά…
«Πώς περνάτε το καλοκαίρι σας; Θα σας πω πώς περνάω εγώ το δικό μου, περιγράφοντάς σας μία τυπική μέρα με τα παιδιά.
Πράξη πρώτη: Μαγειρεύω στην κουζίνα για να ετοιμάσω το μεσημεριανό τους. Το οκτάχρονο παιδί μου με ρωτάει αν μπορεί να κατέβει να πάρει τα γράμματα. Για να μην χάσει κι εκείνο, το τετράχρονο αδερφάκι του φωνάζει “Κι εγώ!”. Εντάξει. Τα αφήνω να πάνε. Είναι κάτι πολύ απλό.
Το θέμα είναι, ότι τα αγόρια μου μαλώνουν. Όλη μέρα. Κάθε λεπτό που μένουν ξύπνια. Κάποιες φορές, μαλώνουν ακόμα και στα όνειρά τους. Επομένως, ήταν αναμενόμενο ότι θα ξέσπαγε άλλος ένας καυγάς μέχρι το γραμματοκιβώτιο (αν και ακόμα δεν ξέρω όλη την ιστορία). Όσο μαγειρεύω, λοιπόν, η εξάχρονη κόρη μου (η “ρεπόρτερ” της οικογένειας) έρχεται στην κουζίνα, φωνάζοντας “Μαλώνουν στο γραμματοκιβώτιο! Κι έχασαν τα γράμματα- τα πήρε ο αέρας!”.
Παρατάω τη μαγειρική και τρέχω αμέσως έξω. Βλέπω και τα δύο παιδιά να τρέχουν απ’ άκρη σ’ άκρη, προσπαθώντας να μαζέψουν τα γράμματα. Μένουμε σε τέτοια περιοχή που την “πιάνει” ο αέρας όλο τον χρόνο.
Ο τετράχρονος γιος μου φτάνει μέχρι τη γωνία του σπιτιού μας, δίπλα σε έναν μεγάλο δρόμο- τον ξέρω. Θα σκεφτεί να τρέξει αμέσως στον δρόμο για να μαζέψει ένα απ’ τα διαφημιστικά που ήταν στο γραμματοκιβώτιό μας, που το πήρε ο αέρας και που εγώ θα πετάξω στην ανακύκλωση μόλις πάμε σπίτι.
Τον κυνηγάω, τρέχω πίσω του και φωνάζω τ’ όνομά του, ενώ προσπαθώ να μαζέψω και τα γράμματα που βρίσκω στον δρόμο. Τελικά, τον προλαβαίνω, και έτσι ευτυχώς δεν περνάει την επικίνδυνη διασταύρωση. Στο τέλος, πηγαίνουμε όλοι προς το σπίτι, με τα χέρια μας γεμάτα γράμματα.
*Φωτογραφία: salemwebnetwork.com
Αλλά, ο τετράχρονος γιος μου περνάει τη φάση “δεν φοράω παπούτσια”, οπότε περπατάει ξυπόλυτος στο δρόμο προς το σπίτι και ξαφνικά, πέφτει κάτω. Φυσικά, γδέρνει το πόδι του σε μια πέτρα ή στο πεζοδρόμιο (δεν κατάλαβα πού ακριβώς χτύπησε). Γι’ αυτό, όμως, δεν φοράμε τα παπούτσια; Για να μην χτυπήσουμε.
Επομένως, εγώ τώρα προσπαθώ να κουβαλήσω το τετράχρονο, ξυπόλυτο παιδί μου με το ματωμένο πόδι, που εκτός των άλλων, κλαίει, να κρατήσω τον οκτάχρονο γιο μου που επίσης κλαίει γιατί νομίζει ότι θα τιμωρηθεί επειδή έχασε τα γράμματα, και φυσικά, να έχω στα χέρια μου όλα τα γράμματα και φυλλάδια που ήταν στο γραμματοκιβώτιο και που δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσω όταν φτάσουμε σπίτι.
Αφού συμμαζέψαμε όλη την χαρτούρα και δέσαμε το πληγιασμένο πόδι του γιου μου, μας έρχεται ξαφνικά στη μύτη η μυρωδιά του καμένου φαγητού. Τότε, θυμήθηκα τι έκανα πριν όλη αυτή την περιπέτεια.
Έτσι, αποφάσισα να κάνω ό,τι θα έκανε κάθε καλή μαμά: να αφαιρέσω τα καμένα κομμάτια του φαγητού και να σερβίρω το υπόλοιπο στα πιάτα τους. Καλή όρεξη, παιδιά!
Πείτε μου λοιπόν. Πώς είναι το δικό σας καλοκαίρι;»
Πηγή: babble.com