Ξέρετε πώς ένιωσα πραγματικά; Ανακούφιση. Όχι, δεν είμαι άκαρδη. Ένιωσα ανακούφιση, καταρχάς γιατί το παιδί μου είπε ανοιχτά αυτό που ένιωθε. Αντί να το κρατήσει μέσα της και να ξεσπάσει την απογοήτευση και τον θυμό της με άλλους τρόπους (και ενάντια στην αδερφή της), μάζεψε όλο το κουράγιο της, έπνιξε τον εγωισμό της με παχιά δάκρυα και έβγαλε από μέσα της αυτό που τόσο καιρό την τυραννούσε. Έγινε, έτσι, ένας καθρέφτης για εμένα, για να δω πώς φαίνομαι τον τελευταίο καιρό στα μάτια της. Κατά δεύτερον, ένιωσα ανακούφιση γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να της πω όλα αυτά που ίσως, έπειτα από το «σοκ» του ερχομού της αδερφής της είχε ξεχάσει…
Την πήρα, λοιπόν, στην αγκαλιά μου και αφού τη διαβεβαίωσα, ότι είχε δίκιο να νιώθει πως δεν της δίνω πια τόση σημασία, της θύμισα τα χρόνια που περάσαμε οι δύο μας, μόνο εκείνη κι εγώ. Τις ατελείωτες ώρες που την κρατούσα στην αγκαλιά μου, τις ώρες που περάσαμε να της διαβάζω, τους ύπνους μας αγκαλιά και τα μαθήματα βρεφικής κολύμβησης που κάναμε μαζί. Της θύμισα πόσο άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου, πώς με έμαθε να είμαι μαμά, πώς έγινε εκείνη η ζωή μου.
Της είπα πράγματα που της έχω ξαναπεί, τα οποία φυσικά δεν θυμόταν. Πώς την παρατηρώ πολλές φορές τα βράδια όταν κοιμάται, με την ελαφρά σηκωμένη μυτούλα της και τα τέλεια σχηματισμένα χειλάκια της, και η καρδιά μου σφίγγεται από συγκίνηση. Πόσο ευλογημένη νιώθω απλά και μόνο επειδή υπάρχει, επειδή είναι στο διπλανό δωμάτιο και κοιμάται.
Της είπα για τις ατελείωτες μέρες και νύχτες αγωνίας, πριν ακόμα γεννηθεί, για το αν θα είναι γερή (επειδή γεννήθηκε με πολύ χαμηλό βάρος), και αφού γεννήθηκε, για το πόσο θα θήλαζα και αν θα χόρταινε και αν κοιμόταν αρκετά και πόσο υπέφερε με τους κολικούς ή με τα πρώτα της δοντάκια….
Της εξομολογήθηκα, ότι -μπορεί να μην το καταλαβαίνει- αλλά πολλές φορές μου κόβεται η ανάσα, όταν την κοιτάζω στην προπόνηση της ρυθμικής, ή στην θεατρική παράσταση του σχολείου, ή όταν κάνει συγκεντρωμένη τις ασκήσεις της και όταν χορεύει και τραγουδά ανέμελα και σκέφτομαι πόσο γρήγορα μεγάλωσε, πώς γίνεται σιγά-σιγά κοπέλα, παρόλο που ακόμα κοιμάται σαν μωρό…
Της υποσχέθηκα να μη σταματήσω να της χτενίζω τα ολόισια μαλλιά της, όσο εκείνη το θέλει τουλάχιστον, για να χαζεύω το πανέμορφο πρόσωπό της.
Της μίλησα για τους φόβους μου, για το πόσο ανησυχώ πολλές φορές αν κάνω σωστά τη «δουλειά» μου ως μαμά, γιατί και για εμένα πρώτη φορά είναι και σίγουρα θα κάνω λάθη, και πόσο τυχερή είμαι που έχω εκείνη να μου τα υποδεικνύει και να με βοηθάει να γίνομαι καλύτερη.
Και για τον μεγαλύτερο φόβο μου στη ζωή –μην την χάσω.
Της είπα πόσο περήφανη με έχει κάνει τους τελευταίους μήνες, με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον ερχομό της αδερφής της. Πόσο καλή είναι μαζί της και πόσο με βοηθάει, παρόλο που ξέρω, ότι πολλές φορές ενοχλείται από την παρουσία του μωρού στο σπίτι και από το πόσο πολύ με αποσπά.
Της είπα, τελικά, ότι προσπαθώ να δώσω στην αδερφή της, όσο έδωσα και σ’εκείνη –αυτό δεν είναι το δίκαιο; Όμως, καθώς εκείνη ως μωρό με είχε όλη δική της, πάντα η αδερφή της θα παίρνει κάτι λιγότερο. Της είπα, ότι λυπάμαι ειλικρινά, αν κάποιες φορές νιώθει παραμελημένη και ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να επανορθώσω.
Και της υποσχέθηκα, ότι είμαι και θα είμαι πάντα εδώ. Ακόμα κι όταν εκείνη δεν το καταλαβαίνει. Ακόμα κι όταν εκείνη παίζει και μου ρίχνει κλεφτές ματιές καθώς χαϊδολογάω το μωρό. Εγώ είμαι εδώ για εκείνη. Και δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι.