Ενίοτε, οι γονείς πιστεύουν ότι μια απολογία θα μειώσει τα επίπεδα σεβασμού που τρέφουν προς το πρόσωπό τους τα παιδιά. Ωστόσο, ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση του παιδιού που θέλετε να σας αγαπά και να σας σέβεται: εσείς δεν νιώθετε περισσότερη εκτίμηση απέναντι σε κάποιον που ξέρει να αναγνωρίζει τα λάθη του και προσπαθεί να βελτιώσει τα αποτελέσματά τους;
Το να απολογηθεί ένας γονιός στο παιδί του, δεν σημαίνει ότι μειώνεται η αυθεντία και η «εξουσία» σου. Η πικρή αλήθεια ίσως βρίσκεται στο απλό –και όχι και τόσο υψηλό πνευματικά- αντανακλαστικό: είναι δυσάρεστο να απολογείσαι. Όχι μόνο επειδή πρέπει να παραδεχτείς πως έκανες λάθος, αλλά κι επειδή σου θυμίζει το λάθος που έκανες.
Γιατί πρέπει να απολογούμαστε στα παιδιά
Τι μαθαίνει, λοιπόν, ένα παιδί από έναν γονιό που αρνείται να ζητήσει συγγνώμη;
- Το να απολογείσαι σημαίνει ότι έκανες κάτι κακό ή ότι είσαι κακός. Το να απολογείσαι, σημαίνει να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.
- Δεν πειράζει να κάνεις λάθη καταστροφικά για μια σχέση και να μην τα συνειδητοποιείς ή/και να προσπαθείς να τα διορθώσεις.
- Όταν απολογείσαι, χάνεις πόντους απ’ το image σου.
- Οι γονείς θέλουν συνέχεια να ζητάς συγγνώμη, αλλά οι ίδιοι δεν το κάνουν. Οπότε, θα ζητάω συγγνώμη μόνο όταν με αναγκάζουν.
Και τι μαθαίνει ένα παιδί μεγαλώνοντας πλάι σ’ έναν γονιό που ξέρει να ζητάει συγγνώμη;
- Όλοι κάνουμε λάθη κι όλοι πρέπει να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε.
- Καμιά φορά οι άνθρωποι πληγώνουν και στεναχωρούν αυτούς που αγαπούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη παύει.
- Όταν απολογείσαι σε κάποιον, ο «κάποιος» αυτός νιώθει πολύ καλύτερα απέναντί σου.
- Μπορείς να περιμένεις λίγο μέχρι ο θυμός ή η απογοήτευσή σου να καταλαγιάσουν, αλλά μετά πρέπει να βρεις το θάρρος και να απολογηθείς. Είναι ο μόνος τρόπος να μείνουν, τελικά, όλοι ευχαριστημένοι.
Πότε πρέπει να απολογείται κανείς στα παιδιά του και με ποιον τρόπο;
Απολογηθείτε κάθε φορά (ακόμα και με «μικρές» αφορμές), που συμπεριφέρεστε όπως δεν θα θέλατε το παιδί σας να συμπεριφερθεί, ακόμη και για μικρά πράγματα, όπως το να μπείτε στο δωμάτιο του (μεγαλύτερου) παιδιού, χωρίς να χτυπήσετε την πόρτα.
Απολογηθείτε, όταν το παιδί πραγματικά νιώθει «ριγμένο» κι ας σας φαίνεται ασήμαντο. Όταν ξεχνάτε να του αγοράσετε κάτι που του υποσχεθήκατε ή να φτιάξετε το φαγητό που του τάξατε –επειδή είστε άνθρωποι!- πείτε απλά κι ειλικρινά «Με συγχωρείς πολύ, το ξέχασα εντελώς!».
Περιγράψτε το. Για παράδειγμα: «Είχαμε εκνευριστεί όλοι κι ήμασταν νυσταγμένοι. Εσύ φώναζες κι έτσι, άρχισα να φωνάζω κι εγώ. Συγγνώμη, αν σε τρόμαξα. Είχα θυμώσει, αλλά έπρεπε να είμαι πιο ψύχραιμη. Δεν είναι σωστό να φωνάζουμε –ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι μικροί.»
Αντισταθείτε στην παρόρμηση να επιρρίψετε ευθύνες αλλού. Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν την απολογία τους κανονικά και, στη συνέχεια, καταλήγουν να μετατοπίζουν την ευθύνη στα παιδιά («Ναι, φώναξα. Όμως σου άξιζε.»).
«Ας το ξαναπάμε, άλλη μία»: Αν νιώσετε πως η συμπεριφορά σας ήταν η λανθασμένη, αλλά πια είναι απόλυτα καθαρό στο μυαλό σας τι θα ‘πρεπε να έχετε κάνει αλλιώς, τότε μη διστάζετε. Προτείνετέ το.
Δείξτε με τις πράξεις σας, ότι δεν υπάρχει τίποτα άξιο ντροπής. Εστιάστε στη βελτίωση της συμπεριφοράς και των πρακτικών σας, παραδεχτείτε τα λάθη σας και ζητήστε συγγνώμη αποδεικνύοντας ότι έχετε κάθε διάθεση να γίνετε ολοένα και καλύτερος γονιός.
Πηγή: Οι συμβουλές προέρχονται απ’ το Psychology Today