«Κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο και αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες εδώ.
Η κοιλιά σου, μαλακή και αφράτη από τα σημάδια της γέννας, πιέζεται στον πάγκο μπροστά στο νεροχύτη της κουζίνας.
Από κάτω σου, τα πιάτα σχηματίζουν σωρό μυρίζοντας γάλα και μουλιασμένα δημητριακά, ξεχασμένα απ’ το πρωινό. Τα πιάτα του μεσημεριανού έχουν υπολείμματα από κέτσαπ και κοτόπουλο που το παιδί σου ζήτησε και μετά αρνήθηκε.
Ο ήχος απ’ το πλυντήριο σε συνεφέρει απ’ την ονειροπόλησή σου κι αναστενάζεις.
Η μπουγάδα δεν τελειώνει ποτέ.
Το σπίτι δεν είναι ποτέ ήσυχο.
Μετά βίας μπορείς ν’ ακούσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πάνω απ’ τη φασαρία των απογευματινών ειδήσεων, των παιδιών που γκρινιάζουν για τα μαθήματα και του σκυλιού που δεν φεύγει ποτέ από δίπλα σου.
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και τρίβεις τον αυχένα σου, προσπαθώντας να μειώσεις κάπως το σφίξιμο ανάμεσα στους ώμους σου που, με κάποιο τρόπο, έχει γίνει μόνιμο.
Το πάτωμα είναι πάντοτε βρώμικο.
Το χαλί είναι μόνιμα καλυμμένο με ένα στρώμα τριχών απ’ τον σκύλο.
Πλησιάζοντας τα πλυμένα για να τα διπλώσεις, νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν.
Υπομένεις ήσυχα τη μοναξιά και την απομόνωση που νιώθεις, περνώντας τις ημέρες σου με ανθρώπους ύψους ενός μέτρου –είναι δυσκολότερο απ’ όσο νόμιζες. Πολύ δυσκολότερο.
Κοιτάζεις τη λίστα με όσα έχεις να κάνεις. Ποτέ δεν καταφέρνεις να τα κάνεις όλα, γιατί το να «σύρεις» στο supermarket ένα νήπιο δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Το ψυγείο είναι μονίμως άδειο.
Η λεκάνη έχει συνέχεια πιτσιλιές από ούρα, επειδή τα μικρά παιδιά που δεν ξέρουν να στοχεύουν, δεν νοιάζονται για το ποιος θα καθαρίσει τον χαμό.
Κουβαλάς μέχρι τον επάνω όροφο το καλάθι με τα διπλωμένα και κοιτάς φευγαλέα τα δωμάτια των παιδιών. Υπήρχε μια περίοδος που όλα ήταν τακτοποιημένα και καθαρά, το κάθε πράγμα στη θέση του. Δεν είναι έτσι πια.
Κοιτάζεις τους ανοιχτόχρωμους τοίχους και σκεπάσματα με τους χαρακτήρες από καρτούν που σκεπάζουν τα μωρά σου τα βράδια και συνειδητοποιείς ότι η ώρα του ύπνου πλησιάζει. Ξανά. Το μπάνιο έχει γίνει μια νυχτερινή μάχη που τείνεις να σιχαθείς.
Ξεφεύγεις απ’ τον εκνευρισμό σου, όταν βλέπεις ότι η κόρη σου άφησε την βρεγμένη πετσέτα της στο πάτωμα. Πάλι.
Αναρωτιέσαι πότε έχασες τον έλεγχο.
Οι σκέψεις σου διακόπτονται όταν ακούς το τηλέφωνο να χτυπάει. Διασχίζοντας το δωμάτιο για να το σηκώσεις, το μάτι σου πέφτει πάνω στη στοίβα με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν και στο σημειωμένο με χρωματάκια ημερολόγιο, που αποκαλύπτει το υπερφορτωμένο πρόγραμμα της οικογένειας.
Προσπαθείς να μην αφήσεις ελεύθερα τα δάκρυά σου όταν ακούς τον άντρα σου να λέει ότι θ’ αργήσει. Πάλι. Ένα επαγγελματικό δείπνο απ’ ό,τι φαίνεται είναι υψηλότερη προτεραιότητα από μια σύζυγο που χρειάζεται τον σύντροφό της να επέμβει έστω για λίγο.
Κατευθύνεσαι αθόρυβα στο ψυγείο και ξεκινάς την καθημερινή ρουτίνα της λήψης παραγγελιών για το βραδινό, για τα παιδιά που είναι δύσκολα στο φαγητό και επικριτικά για κάθε τι που τους σερβίρεις.
Λύνεις διαφωνίες όσο κόβεις κρεμμύδια, βοηθάς να βρεθούν χαμένα αντικείμενα όσο βράζεις νερό για τα μακαρόνια. Φιλάς γρατζουνισμένα γόνατα όσο στρώνεις το τραπέζι και ταΐζεις τον σκύλο που ζητιάνευε ψίχουλα στα πόδια σου.
Πάντα κάτι υπάρχει.
Το χάος δεν αναβάλλεται ποτέ.
Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος να διαβάσεις ένα βιβλίο, να απολαύσεις ένα ποτήρι λευκό κρασί ή απλώς να αράξεις σε μια πολυθρόνα στον ήλιο.
Σου λείπει η παλιά σου ζωή –η ζωή πριν τα παιδιά και τις ραγάδες και τα δίδακτρα για το σχολείο. Νοσταλγείς τις ημέρες που τα οικονομικά δεν ήταν τόσο σφιχτά και τα βράδια δεν σας έβρισκαν και τους δυο να ροχαλίζετε στον καναπέ.
Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος (και ενέργεια) για σεξ.
Δεν υπάρχει χρόνος για τους δυο σας.
Όσο το φως του δειλινού χρωματίζει τον ουρανό, κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρο. Η μαλακή κοιλιά σου ακουμπάει τον πάγκο. Πάλι.
Τα πιάτα του βραδινού μουλιάζουν και υπολείμματα από μακαρόνια επιπλέουν στη σαπουνάδα.
Κοιτάζεις τον εαυτό σου στο παράθυρο και μοιράζεσαι ένα σιωπηλό λεπτό με τον μόνο άνθρωπο που καταλαβαίνει πόσο κουρασμένη είσαι αυτές τις μέρες.
Τα μάτια αυτά σε κοιτάζουν και ικετεύουν για μια απάντηση, για ένα σημάδι ότι όλα θα πάνε καλά. Ένα σημάδι ότι μπορείς να επιβιώσεις αυτό το ταξίδι.
Την κοιτάζεις και της λες ότι δεν πειράζει που νιώθει έτσι.
Της λες να είναι καλή με τον εαυτό της.
Την κοιτάζεις βαθιά στα μάτια και της θυμίζεις ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί.
Της λες ότι υπάρχει αγάπη στο σπίτι της κι ότι τα παιδιά της είναι ζεστά, ασφαλή και ευτυχισμένα.
Της λες ότι κι αυτό θα περάσει. Αλλά δεν το λες για να την καθησυχάσεις.
Απλά της υπενθυμίζεις ότι θα έρθει το διάλειμμα που περιμένει.
Της λες ότι θα ξεκουραστεί ξανά. Κάποια στιγμή.
Και της λες ότι κάνει καλή δουλειά. Ακόμη κι αν κανείς άλλος δεν το λέει δυνατά.
Χαμογελάει μ’ ένα κουρασμένο χαμόγελο, βυθίζει τα χέρια της στο ζεστό σαπουνόνερο και ξεκινάει αργά να πλένει τα πιάτα.
Πάντα υπάρχει το αύριο.»
Πηγή: scarymommy.com