«Πριν μερικούς μήνες περπατούσαμε ως τουρίστες στα στούντιο της Universal με τον άντρα μου, την αδερφή μου και τον γαμπρό μου. Ήμασταν σε διακοπές, χωρίς τα παιδιά, και περνούσαμε υπέροχα, κάνοντας βόλτες, τρώγοντας junk και γελώντας ασταμάτητα.
Καθώς βολτάραμε, λοιπόν, κάποιος είπε κάτι άσχετο για τον θάνατο. Ανέφερα, λοιπόν, κι εγώ αυτό που μου συμβαίνει καμιά φορά, στα καλά καθούμενα να μου έρχεται από το πουθενά η σκέψη ότι μια μέρα θα πεθάνω. Ξέρετε, αυτή η σκέψη που σε κάνει να πανικοβάλλεσαι και σχεδόν να νιώθεις τον θάνατο να απλώνει το κρύο, αδύναμο χέρι του προς το μέρος σου και εσύ να μη βρίσκεις πουθενά διαφυγή…
Το έχετε νιώσει ποτέ ή είμαι η μόνη;
Πιστεύω δεν είμαι η μόνη.
Περίπου μία φορά την εβδομάδα -άλλοτε πιο συχνά, κι άλλοτε πιο σπάνια- θυμάμαι ότι μία μέρα θα πεθάνω. Και αυτό κάνει την καρδιά μου να χτυπά λίγο πιο γρήγορα. Οδηγώντας με, ίσως, λίγο πιο κοντά στο αναπόφευκτο τέλος; Δεν ξέρω –το σώμα μας παίζει παιχνίδια μερικές φορές.
Μετά θυμάμαι, ότι δεν θα πεθάνω μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι ξέρω και αγαπώ. Ένας κόμπος σχηματίζεται τότε στον λαιμό μου. Η θερμοκρασία μου ανεβαίνει λίγο. Νιώθω άβολα και λίγο νευρικά. Και συνειδητοποιώ ότι όσοι ξέρω κάποτε θα πεθάνουν και η μνήμη μου θα πεθάνει μαζί τους, και ότι θα έρθει η στιγμή που θα είναι σαν να μην έχω υπάρξει ποτέ. Τα νεκροταφεία όλου του κόσμου είναι γεμάτα με τάφους ανθρώπων, τους οποίους κανείς δεν επισκέπτεται πια και κανείς δεν θυμάται, και αυτή είναι η αναπόφευκτη μοίρα όλων μας και όλων όσων έχουμε ποτέ αγαπήσει.
Και μετά παθαίνω έναν μικρό ως μέτριο νευρικό κλονισμό, μέχρι να καταφέρω να βρω κάτι άλλο που θα γεμίσει το μυαλό μου –συνήθως κάποιο τραγούδι της Beyonce. Κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ την Beyonce. Θα ζει για πάντα στην καρδιά και το μυαλό της μάζας των γενεών που θα έρθουν. Η Beyonce είναι τόσο τυχερή.
Δεν έχω κάποια ασθένεια ή κάποιο πρόβλημα που να με κάνει να νιώθω ότι θα πεθάνω σχετικά σύντομα. Τα περισσότερα άτομα στην οικογένειά μου έχουν πλέον γεράσει τόσο που μπορούν να λένε όποια απρέπεια τους έρθει στο κεφάλι χωρίς κανείς να τους κατακρίνει πια, και αυτό είναι κάτι που μου δημιουργεί μια κάποια ανακούφιση. Συχνά, βέβαια, με πιάνει μια υπερδιέγερση στην πιθανότητα να πεθάνω υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Είμαι πολύ ευχάριστος τύπος για όσους κάθονται δίπλα μου στο αεροπλάνο. Με το που επιβιβάζομαι, δένω τη ζώνη μου και δεν τη λύνω μέχρι οι ρόδες να πατήσουν ξανά στη μάνα γη. Ένα ποτό (ή δύο) θα μπορούσε να βοηθήσει, αλλά μετά θα θέλω να πάω στην τουαλέτα και τότε ο παράλογος φόβος μου με οδηγεί στην σκέψη, ότι αν είναι το αεροπλάνο να πέσει ενώ είμαι μέσα, θα πέσει όταν θα είμαι στην τουαλέτα έτσι ώστε να χτυπήσω στο ταβάνι και τα τσίσα μου να πάνε παντού. Ο θάνατος σε αεροπλανικό δυστύχημα με πτώση από τα 35 χιλιάδες πόδια, με τα τσίσα μου σχεδόν να με λούζουν είναι μάλλον ο χειρότερος τρόπος που μπορώ να φανταστώ να αποχαιρετώ τον κόσμο.
Οπότε, στο αεροπλάνο συνήθως δεν πίνω τίποτα.
Ωστόσο, παρόλο που ο θάνατος είναι τρομακτικός, είναι όλα αυτά που συμβαίνουν στη συνέχεια, τα οποία μου προκαλούν την απόλυτη αγωνία. Ή μάλλον, όλα αυτά που δεν συμβαίνουν. Αυτό είναι το σημείο που το λογικό μέρος του εγκεφάλου μου αγκαλιάζει το παράλογο μέρος του εγκεφάλου μου και ουρλιάζουν παρέα. Όταν ο άντρας μου κι εγώ κάναμε τις διαθήκες μας, εκείνος ήταν πολύ άνετος με το όλο θέμα. Είναι έτοιμος να δωρίσει το σώμα του στην επιστήμη και να αφήσει φοιτητές ιατρικής να μάθουν πώς να βγάζουν από μέσα σπλήνες κ.λ.π., γιατί άλλωστε, τι να το κάνει το σώμα του όταν θα τα 'χει τινάξει;
Στο λογικό μυαλό μου, αυτό ακούγεται πολύ σωστό. Είναι ωφέλιμο για τους άλλους, προσφέρει χρήσιμους πόρους και ακούγεται και πολύ cool. Τότε, εμφανίζεται το παράλογο μυαλό μου και αρχίζει να ψιθυρίζει πράγματα, όπως μήπως να δωρίσω απλά τα όργανά μου και να ζητήσω το υπόλοιπο σώμα μου να αποτεφρωθεί; Τότε η οικογένειά μου, θα μπορεί να σκορπίσει τις στάχτες μου κάπου ωραία, όπως σε κάποια ακτή της Χαβάης ή θα με βάλει σε ένα ωραίο, πορσελάνινο δοχείο, πάνω από το τζάκι. Μετά, όμως, το παράλογο μυαλό μου αρχίζει να μιλά πιο δυνατά και ακόμα πιο παράλογα. Η Χαβάη πιθανότατα δεν θα υπάρχει πια, γιατί θα την έχει καταπιεί ο ωκεανός, λόγω της κλιματικής αλλαγής, και φαντάσου τα παιδιά μου να έχουν απαίσιο γούστο και να με βάλουν σε ένα άσχημο δοχείο;
Κάποια μέρα, κανείς δεν θα είναι πια ζωντανός για να επισκεφθεί τις διασκορπισμένες μου στάχτες στη Χαβάη, ενώ το δοχείο μου μπορεί να καταλήξει σε κανένα παζάρι και εγώ να βρεθώ στα σκουπίδια, μαζί με περιττώματα από γάτες και αποφάγια από junk food. Μερικά λεπτά αργότερα, το παράλογο μυαλό μου αρχίζει να ουρλιάζει, ότι πρέπει να ζητήσω να καταψύξουν τον εγκέφαλό μου σε κάποιο ειδικό ψυγείο και να ξοδέψουμε όλες μας τις αποταμιεύσεις στο μεγαλύτερο μαυσωλείο που θα μπορούσαμε ποτέ να αγοράσουμε.
Τότε θα πρέπει να κερδίσω το λαχείο και να συμπληρώσω στη διαθήκη μου, ότι όποιος από τους απογόνους μου θέλει να λάβει μερίδιο της κληρονομιάς του, θα πρέπει να με επισκέπτεται εβδομαδιαίως ο ίδιος, αργότερα τα παιδιά του και τα παιδιά των παιδιών του κ.ο.κ. στον αιώνα των αιώνων. Επίσης, ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ το ενδεχόμενο να μπλέξω σε ένα μεγάλο σεξουαλικό σκάνδαλο με κάποιον επιφανή πολιτικό, ώστε να παραμείνει αθάνατη η κακοφημία μου. Καμία δημοσιότητα δεν είναι κακή δημοσιότητα, αν μπορεί να κρατήσει τη μνήμη σου αθάνατη για πάντα.
Οι διαθήκες έχουν πολύ πλάκα. Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτή την καταθλιπτική διαδικασία.
(Όχι, σοβαρά, καλό είναι να κάνετε μια διαθήκη ή έστω να τακτοποιήσετε τα κληρονομικά σας εγκαίρως.)
Το να φρικάρω για τον θάνατο είναι κάτι που πιθανότατα θα συνεχίσει να μου συμβαίνει, μέχρι πραγματικά να έρθει εκείνη η ώρα. Αυτό, βέβαια, είναι μια λυπηρή συνειδητοποίηση. Αλλά βλέποντας ότι το μυαλό μου δεν λογικεύεται και ότι το λογικό μυαλό μου δεν μπορεί να πει στο παράλογο μυαλό μου να το βουλώσει, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βρίσκω παρηγοριά στη σκέψη ότι αν ζήσω πολλά χρόνια, θα είμαι τουλάχιστον ιδιαιτέρως προετοιμασμένη για εκείνη τη στιγμή.»
Πηγή: scarymommy.com