«Έχω πολύ κακή μνήμη. Πρέπει να μου θυμίσουν τι έκανα πέρσι τα Χριστούγεννα, δεν μπορώ να θυμηθώ ονόματα και, ακόμα κι αν μου πουν οι δικοί μου να φέρω κάτι απ’ το σούπερ μάρκετ στην επιστροφή μετά τη δουλειά, το πιθανότερο είναι ότι θα γυρίσω στο σπίτι με άδεια χέρια.
Εκείνη, όμως, την θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά για τη μαία που με βοήθησε να φέρω σ’ αυτόν τον σκληρό και απαιτητικό κόσμο το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωνε μέσα μου.
Ήταν πολύ πιο μικρόσωμη από μένα. Της άρεσε το τρέξιμο. Ήταν αθλητική. Είχε κλείσει τα 30. Ήταν αστεία με τον δικό της τρόπο. Ρεαλίστρια, είχε διαίσθηση, ήταν επίμονη και εγκάρδια. Ήταν ντυμένη στα μπλε και είχε μια ξανθιά κοτσίδα. Τα χέρια της ήταν τα χέρια ενός εργάτη: καθαρά, χωρίς μανό, με κοντά νύχια, έτοιμα για δουλειά.
Στην αίθουσα του τοκετού υπήρχαν φορές που ο χρόνος έμενε ακίνητος και φορές που κυλούσε πολύ γρήγορα, φορές που έχεις μπει σε ένα άλλο σύμπαν. Και οι τρεις μας- εγώ, ο άντρας μου και η μαία- να μιλάμε ανάμεσα στις διαστολές σαν να είμαστε φίλοι- σε μια μπυραρία, σε έναν παράξενο κόσμο. Σε αυτό το μέρος, που είναι τόσο διαφορετικό απ’ τον κόσμο που ξέρουμε, καταλάβαμε ότι μπορούμε να ανοιχτούμε η μία στην άλλη. Δύο άνθρωποι ντυμένοι και μία γυναίκα εντελώς γυμνή με μια τεράστια κοιλιά κι δύο μεγάλα στήθη, να μιλάνε.
Ξάπλωσα γυμνή σε εμβρυική στάση σε ένα στρωματάκι στο πάτωμα του δωματίου και είπα στον άντρα και τη μαία: “Το σκέφτηκα αρκετά καλά”, άρχισα να λέω στον σύζυγό μου από το πάτωμα, “Γιατί να μην έρθουμε πάλι αύριο και να ξαναπροσπαθήσουμε;”
Και το εννοούσα. Νόμιζα ότι ήταν ένας έξυπνος τρόπος να αποφύγω τον πόνο. Απλώς θα τον καθυστερούσα -μέχρι αύριο. Ήταν απολύτως λογικό. Θυμάμαι και τους δύο να με κοιτάνε και να μου λένε ό,τι πρέπει να πεις σε μια γυμνή, έγκυο γυναίκα. Και εκείνη τα κατάφερε.
“Πιστεύω ότι σήμερα θα γεννήσεις.”
Όταν ο πόνος με κυρίευε, θυμάμαι να την ρωτάω: “Πότε θα φύγεις;”
Νόμιζα ότι οι μαίες έρχονταν και έφευγαν, νόμιζα ότι δεν έμεναν δίπλα σου.
“Δεν πάω πουθενά.”, μου απάντησε.
Θυμάμαι να με πηγαίνει στη ντουζιέρα και να μου ρίχνει στην πλάτη ζεστό νερό. Θυμάμαι να μου εξηγεί ήρεμα, ενώ κρατούσε τη λεκάνη, γιατί έκανα εμετό (τελικά είναι συχνό φαινόμενο να κάνεις εμετό πριν τον τοκετό). Μου άρεσε που ήξερε τόσα πράγματα. Η γνώση της με καθησύχαζε. Η γνώση του τι συνέβαινε στο σώμα μου, με βοηθούσε.
Θυμάμαι να μου λέει ότι ήταν πολύ αργά για να με ανακουφίσει απ’ τον πόνο και μετά να μετατρέπεται σε μια γυναίκα που μου έδινε σαφείς οδηγίες και την αμέριστη στήριξή της.
“Μπορείς να το κάνεις. Τα ‘χεις σχεδόν καταφέρει.”
Θυμάμαι να ουρλιάζω τόσο πολύ όταν έσπρωχνα (κάτι πολύ περίεργο, γιατί στις δύο προηγούμενες γέννες μου, ήμουν τόσο ήσυχη που ακόμα και ο γιατρός αλλά και οι νοσοκόμες το σχολίασαν). Θυμάμαι ότι ήρθε δίπλα μου, μάζεψε τα μαλλιά απ’ το πρόσωπό μου και μου είπε με ευγενική και σταθερή φωνή: “Δεν υπάρχει πρόβλημα αν φωνάζεις, αλλά θα πονέσεις τον λαιμό σου. Μπορείς την ενέργεια που καταναλώνεις για να φωνάζεις, να την βάλεις για να σπρώξεις.”
Όταν έσπρωχνα όσο πιο δυνατά μπορούσα, θυμόμουν αυτό που μου είπε και ακολούθησα τις οδηγίες της. Μετέφερα όλη την ενέργειά μου στο σπρώξιμο.
Τη θυμάμαι να μου λέει: “Το μωρό κατεβαίνει. Το κεφάλι του βγαίνει. Το κεφάλι του είναι έξω.”
Τότε, το μωρό βγήκε, η μαία το σκούπισε και το έδωσε αμέσως στον άντρα μου. Εκείνος έβαλε το μωρό στο στήθος μου.
“Είναι κορίτσι”, μου είπε και με φίλησε.
Η μαία μου χαμογέλασε, όλοι μας χαμογελάσαμε και, σε αντίθεση με τις ταινίες, κανείς δεν έκλαψε. Ξαφνικά, όμως, σταματήσαμε και επικράτησε σιωπή.
Όλοι κοιτάξαμε αυτό το θαύμα των 4 κιλών και τα δαχτυλάκια του στα πόδια και τα χέρια.
Πλέον είμαστε 4 στο δωμάτιο. Εγώ, ο άντρας μου, η καινούρια μου κόρη και η μαία που έμεινε μαζί μας και άντεξε: τη συζήτηση, τον πόνο, τον φόβο, τα ουρλιαχτά, τις παραισθήσεις, το ντουζ και την αγνή αγάπη.
Η μαία που στάθηκε δίπλα σε μένα και τον σύζυγό μου, στην πιο προσωπική μας αλλά και την πιο ωμή στιγμή της ζωής μας.
Η μαία που μας καθοδήγησε.
Η μαία που νοιάστηκε για μένα.
Η μαία που ξεγέννησε το μωρό μου με ασφάλεια.
Η μαία που μας βοήθησε να γίνουμε οικογένεια.
Και αφού εγώ έφυγα απ’ το δωμάτιο, θα το ξαναέκανε.
Σ’ ευχαριστώ. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.»
Πηγή: mamamia.com.au