Ποιο ήταν, λοιπόν, το μυστικό τους; Τι διαφορετικό έκαναν από εμάς; Μήπως πολύ απλά εμείς οι ίδιοι και ειδικά οι μαμάδες, θέτουμε πολύ υψηλά τα standards για να γίνουμε τέλειοι; Μήπως οι γονείς μας, ενώ είχαν λιγότερη βοήθεια, είχαν περισσότερη ηρεμία; Η blogger και μαμά Constance Hall, «ανέβασε» ένα σχετικό κείμενο στο λογαριασμό της στο Facebook και μας δίνει ένα μέρος της απάντησης… Με τα σχόλια κάτω από το post της να πλησιάζουν σχεδόν τις 3.000 και τις κοινοποιήσεις να ξεπερνούν τις 14.000, φαίνεται πως οι μοντέρνες μαμάδες μοιράζονται τον ίδιο προβληματισμό: «Πώς τα κατάφερναν πιο εύκολα οι δικοί μας γονείς;»
«Τι συμβαίνει όταν πιέζουμε τις μαμάδες;
Όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, ρώτησα τον πατέρα μου πώς τα έβγαζε πέρα η γιαγιά μου με 11 παιδιά. Μου απάντησε ότι δεν ήταν τόσο πιεσμένη όσο ήμουν εγώ.
Δεν έπρεπε να πάει στην τράπεζα, δεν χρειαζόταν να πάει στο σούπερ μάρκετ καθημερινά, δεν περίμεναν όλοι ότι έπρεπε να έχει άψογη εμφάνιση μετά τη γέννα και ποτέ δεν πίεσε τα παιδιά της να κάνουν ό,τι θεωρείται ότι πρέπει να κάνουν μέχρι τις πρώτες τρεις εβδομάδες της ζωής τους ούτε να έχει το σπίτι πεντακάθαρο.
Απλώς, έμενε σπίτι με τα παιδιά και απολάμβανε τις στιγμές μαζί τους.
Επομένως, πώς τα καταφέρνουμε με όλη την πίεση που μας ασκούν;
Πολλοί από εμάς, δεν χαιρόμαστε τα παιδιά μας. Είμαστε παρόντες στη ζωή τους τον μισό χρόνο απ’ όσο θα μπορούσαμε, λόγω της συνεχούς πίεσης που νιώθουμε να έχουμε τα πάντα τέλεια.
Να πληρώσουμε τους λογαριασμούς, να μαγειρέψουμε υγιεινό φαγητό, αλλά να το καμουφλάρουμε έτσι ώστε να μην φαίνεται ότι είναι υγιεινό για να το φάνε τα παιδιά, να κλείσουμε ραντεβού στον παιδίατρο, να πάμε στο γυμναστήριο (για να προσέξουμε και τον εαυτό μας). Να πλύνουμε! Να σιγουρευτούμε ότι το αυτοκίνητο είναι φουλαρισμένο με βενζίνη, να βάψουμε τα μαλλιά μας για να μην φαίνονται οι άσπρες τρίχες μας. Να ετοιμάσουμε το μεσημεριανό των παιδιών γιατί, αν παραγγείλουμε πάλι απ’ έξω, θα μας κατακρίνουν.
Στο μεταξύ, χάνουμε πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσαμε να περνάμε με τα παιδιά μας, τα μισο- ακούμε και τα απασχολούμε με διάφορες δραστηριότητες. Χθες, σε ένα σεμινάριο κάναμε ένα πείραμα. Χωριστήκαμε σε ζευγάρια και είπαμε μια ιστορία. Στη μέση της αφήγησης, οι σύντροφοί μας μας διέκοψαν. Κοίταξαν μακριά και αδιάφορα, χασμουριόντουσαν, σκέφτονταν κάτι άλλο, απαντούσαν σε ένα mail της δουλειάς ενώ εμείς τους λέγαμε κάτι που πιστεύαμε ότι ήταν ενδιαφέρον.
Και ξέρετε πώς με έκανε να νιώθω αυτό; Βαρετά και ντροπιαστικά γιατί δεν ένιωθα ενδιαφέρουσα σε κανέναν. Ένιωθα ανάξια και ασήμαντη.
Έτσι άραγε νιώθουν και τα παιδιά μας, επειδή έχουμε μια πολυάσχολη ζωή;
Σήμερα ξύπνησα με την επιθυμία να πάρω μια βαθιά ανάσα και να τα αφήσω όλα. Δεν με ένοιαζε για τα καινούρια ρολά που είχα παραγγείλει ούτε να καθαρίσω το σπίτι για να μην νομίζουν ότι είμαι αδιάφορη.
Με νοιάζει, όμως, να περάσω χρόνο με τα παιδιά μου και να μάθω τι σκέφτονται και τι νιώθουν.
Και δεν θα αφήσω ούτε εξωτερικές πιέσεις ούτε το ιδεώδες της "τέλειας μαμάς" να μου το στερήσουν αυτό. »