Αφιερώστε, λοιπόν, σήμερα λιγότερο από 30 λεπτά της ζωής σας για να την ακούσετε να περιγράφει τα παιδικά της χρόνια και τα καλοκαίρια της στη Σάμο, τη μεγάλη φιλία της με τη Ζωρζ Σαρρή και τον ρόλο που έπαιξε στη ζωή της. Μάθετε πώς η Διδώ Σωτηρίου, γυναίκα του θείου της, την «έβαλε» στην Αντίσταση και ποια ήταν η πρώτη της αντιστασιακή πράξη ως παιδί.
Ακούστε την να εξηγεί πώς έγραψε το «Καπλάνι της Βιτρίνας», πώς γνώρισε τον Εμπειρίκο, τον Πλωρίτη, τον Χατζηδάκι, αλλά και τον μετέπειτα σύντροφό της, τον Γιώργο Σεβαστίκογλου. Πόσο δύσκολα αλλά και ευτυχισμένα ήταν τα χρόνια της Κατοχής, «γιατί πιστεύαμε σε κάτι -είχαμε ένα όραμα- ότι θα βοηθήσουμε την Ελλάδα να απελευθερωθεί , άσχετα αν δεν μας βγήκε ποτέ αυτό το όραμα…»
Απολαύστε την υπέροχη Άλκη Ζέη:
Στην ομιλία της η Ζέη περιγράφει την 12η Οκτωβρίου –την πραγματική ημέρα της απελευθέρωσης– ως την πιο ευτυχισμένη της ζωής της, αλλά και τον Δεκέμβρη του 1944 ως την χειρότερη εποχή. «Θα ήθελα να μην είχε υπάρξει ούτε στην ιστορία ούτε στη ζωή μου, εκεί κατάλαβα τι θα πει Εμφύλιος. Δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου, όσο φοβήθηκα τότε.», λέει χαρακτηριστικά.
Τέλος, μιλά για τη ζωή της στη Μόσχα, για το γεγονός ότι στον γιο της έκανε baby sitting ο Αντρέι Ταρκόφσκι («Ίσως γι’αυτό έγινε σκηνοθέτης», λέει αστειευόμενη) και πώς εκεί γεννήθηκε το «Καπλάνι της Βιτρίνας», επειδή τα παιδιά της ρωτούσαν για τα παιδικά της χρόνια, αλλά και για τη Χούντα που τους ανάγκασε να φύγουν στο Παρίσι.
Και καταλήγει: «Όση κρίση κι αν υπάρχει σήμερα, ούτε πόλεμο έχουμε ούτε χούντα. Είναι δύσκολα χρόνια, αλλά ούτε συγκρίνεται η πείνα της Κατοχής με αυτήν που υπάρχει τώρα. Έτσι, έστω και σε ένα μικρό πράγμα να ελπίζετε, σιγά-σιγά θα γίνει ένα μεγάλο παζλ. […]Να αγαπάει ο ένας τον άλλον, να παρασταθούμε ο ένας στον άλλον. Να μη μας πάρει η κατάθλιψη παιδιά…»