Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, σηκώνουμε τα μανίκια μας, κάνουμε κότσο τα μαλλιά μας (να φανεί η αρχοντιά μας), κοιτάζουμε μια φωτογραφία της και φύγαμε:
Σ’ ευχαριστώ, αδερφούλα, που έπαιζες μαζί μου με τις κούκλες για τουλάχιστον δυο-τρία χρόνια μετά απ’ τη φάση που είχες πραγματικά βαρεθεί να παίζεις με κούκλες.
Και, παρεμπιπτόντως, ευχαριστώ για όλες τις κούκλες που μου κληροδότησες όταν η εφηβεία σου χτύπησε την πόρτα.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ άφηνες να παίρνω τα ρούχα σου και που, καμιά φορά, δεν με μάλωνες πολύ όταν τα έχανα ή τα λέρωνα ή τα ξεχείλωνα (ουπς).
Σ’ ευχαριστώ που όταν έμαθες ότι καπνίζω δεν το είπες στη μαμά.
Και σ’ ευχαριστώ αναδρομικά για το ένα περίπου τετράκις εκατομμύριο μυστικών που κράτησες απ’ τη μαμά, γιατί καρφί δεν ήσουν ποτέ.
Ευχαριστώ που μου έμαθες τις πιο κουλ μουσικές και έτσι σκαρφάλωνα με άνεση στο βάθρο με τους «ψαγμένους» στο σχολείο.
Κι ευχαριστώ που με έσυρες μαζί σου σε συναυλίες που θα προτιμούσες χίλιες φορές να είχες πάει με την παρέα σου.
Και που με συνόδευσες σ’ άλλες τόσες αφήνοντάς με ελεύθερη.
Ευχαριστώ για όλες τις φορές που ήρθες να με πάρεις απ’ τα Αγγλικά.
Ευχαριστώ που μ’ άφηνες να κρυφοκοιτάζω τη μεγαλίστικη ζωή σου όταν διψούσα να γίνω μεγαλύτερη.
Κι ευχαριστώ πολύ για όσα δεν μ’ άφησες να δω.
Ευχαριστώ που με συνόδευσες σε πάρτι και βόλτες, όταν η οδηγία έλεγε «Μόνη σου, δεν γίνεται να πας», θυσιάζοντας ποιος ξέρει τι για χάρη μου.
Ευχαριστώ που μου λες κατάμουτρα τι με παχαίνει και τι με κονταίνει και τι πρέπει να βγάλω επειγόντως.
Ευχαριστώ πολύ που (χαζή!) ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να σταματήσεις να κερνάς καφέδες και ποτά και φαγητό λες και είσαι καμιά θεία μου!
Ευχαριστώ –και μπράβο!- που είσαι πάντα τόσο «ανεβασμένη» και χαμογελαστή θυμίζοντάς μου ότι το ξινό μου ύφος είναι περιττό κι αντιπαθητικό και δυσάρεστο.
Ευχαριστώ που μου έμαθες ν’ ανοίγω το ραδιόφωνο πριν καν φτιάξω καφέ.
Σ’ ευχαριστώ για όλες τις φορές που μεσολάβησες για να λήξει η τιμωρία μου.
Ευχαριστώ που όταν πίνεις λίγο παραπάνω, γίνεσαι αγαπησιάρα και δραματική και μου λες πόσο μ’ αγαπάς και πόσο όμορφο μωρό ήμουν κι άλλα τέτοια μαμαδίστικα.
Γενικά, ευχαριστώ που καμιά φορά είσαι τόσο μαμά και τόσο φίλη μαζί. Πώς το κάνεις;
Ευχαριστώ που μ’ έμαθες να μοιράζομαι.
Και που δεν μου κρατάς κακία που χάνομαι.
Ευχαριστώ που με καθησύχασες με ψυχραιμία ένα κάρο φορές που το παιδικό κι αργότερα εφηβικό μυαλό μου έκανε πάρτι.
Ευχαριστώ που μου θύμιζες (λίγο πικρά, αλλά ορθά) ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.
Ευχαριστώ που μου έδειξες πώς ν’ αγαπάω τη μικρή.
Ευχαριστώ που με μεγάλωσες, ρε.
Ορίστε, λοιπόν, ένα απ’ αυτά τα θέματα που ξεκινάς να τα γράφεις κάνοντας τον κυνισμό σου παντιέρα («πφ, γλυκανάλατο!», «πω πω, μελούρα» και λοιπά αντιδραστικά) και καταλήγεις να γράφεις τον επίλογο ακούγοντας νοσταλγικά τραγούδια και φυσώντας τις μύξες σου στο μπλουζάκι της συναδέλφου.
Σ' ευχαριστώ, Λιζάκι.