«Κάνω αυτή την ανάρτηση με δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός και ο ερχομός της κόρης μου ήταν ό,τι πιο σημαντικό μου συνέβη. Κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά κι αυτό το σέβομαι. Αλήθεια. Αλλά εγώ πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Όταν τελικά τα κατάφερα, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί.
Η εγκυμοσύνη και το μωρό που έρχεται μετά, είναι κάτι συνηθισμένο. Γίνεται παντού. Όμως είναι διαφορετικά όταν πρόκειται για το δικό σου σώμα και το δικό σου μωρό. Χωρίς υπερβολές- νιώθεις ότι αυτό είναι ένα θαύμα γιατί συνέβη σε σένα.
Το κείμενο αυτό το κοινοποιώ για το “μετά”, για το πώς ένιωσα αφού γέννησα. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακολουθούσα πολλές μαμάδες- μοντέλα ενώ ήμουν έγκυος. Και όταν έβλεπα φωτογραφίες τους 5 λεπτά αφού έφεραν στον κόσμο το παιδί τους, δίπλα σε μια πισίνα, σκεφτόμουν: “Μακάρι να είμαι κι εγώ έτσι αφού γεννήσω!”.
Ήμουν 25 ετών όταν έμεινα έγκυος. Ήμουν υγιής. Ήμουν μικρή. Παρέμεινα δραστήρια καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Πρόσεχα όσο μπορούσα, γυμναζόμουν και έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφύγω τις ραγάδες της εγκυμοσύνης. Παρακολούθησα σεμινάρια για μέλλουσες μαμάδες, διάβασα άπειρα βιβλία και έμαθα τα πάντα για τον φυσιολογικό τοκετό όσο ήμουν έγκυος. Παρόλα αυτά, είχα μια τραυματική εμπειρία, γέννησα με καισαρική τομή, απέκτησα ουλές, ραγάδες και τελικά δεν μπορούσα να θηλάσω το μωρό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία λίγες μέρες αφότου γέννησα. Και ένιωσα πραγματικά τρομοκρατημένη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν εγώ. Αποφάσισα να την κοινοποιήσω γιατί ξέρω –από πρώτο χέρι- ότι υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με την τελειότητα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν αισθάνονται “αρκετοί”. Που πιστεύουν ότι δεν είναι όμορφοι, ότι έχουν “χαλάσει” και ότι δεν αξίζουν τίποτα.
Μπορεί τα δικά σας προβλήματα να μην είναι τα αντιαισθητικά σημάδια. Μπορεί να βασανίζεστε από μια αποτυχημένη σχέση, από επαγγελματικές δυσκολίες, μπορεί να ταλαιπωρείστε από μια πνευματική ασθένεια, να αντιμετωπίζετε οικονομικά προβλήματα ή πολύ απλά να νιώθετε χαμένοι στη ζωή σας.
Να είστε καλοί με τον εαυτό σας. Και να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι σας. Η σύγκριση μπορεί να σας κλέψει τη χαρά. Μην αφήνετε τα social media να επηρεάζουν την άποψή σας για το τι είναι όμορφο, αλλά είναι για το τι είναι αληθινό. Και πάνω απ’ όλα, να ξέρετε ότι αν προσπαθείτε, είμαι εδώ!»
Μετά τις διαστάσεις που πήρε η ανάρτησή της, η Lee είπε στην Huffingtonpost:
«Ήξερα ότι θα υπήρχαν κι άλλες γυναίκες σαν και μένα και ότι τα social media πρέπει να δείξουν την πραγματικότητα. Ήξερα ότι πιθανώς, οι γυναίκες που θα δουν τη φωτογραφία μου δεν θα αισθάνονται τόσο μόνες. Και ότι θα ξανανιώσουν δυνατές.
Αρχικά, έβλεπα την ουλή μου σαν μια αποτυχία, ένιωθα ότι δεν έφερα στον κόσμο το παιδί μου με τον σωστό τρόπο, δεν το έκανα “όπως έπρεπε”. Κατάλαβα πως, παρά το ότι δεν έκανα τα πάντα όπως προβλεπόταν, η ουλή μου αντιπροσωπεύει την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου- τη μέρα που έγινα μητέρα.
Αντιπροσωπεύει 19 ώρες οδυνών, αντιπροσωπεύει τη δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα, τον πόνο που υπέμεινα για το παιδί μου, τη στιγμή που ο γιατρός μου έδωσε την κόρη μου και κοιταχτήκαμε στα μάτια για πρώτη φορά.
Νιώθω τυχερή και ευγνώμων που κατάφερα να κυοφορήσω το παιδί μου. Το σώμα μας δεν καταστρέφεται μετά την εγκυμοσύνη. Πρέπει να σταματήσουμε να επηρεαζόμαστε από τις εικόνες που μας πουλάνε τα μέσα ενημέρωσης και να μην τ’ αφήνουμε να καθορίζουν το τι είναι όμορφο. Η μητρότητα είναι όμορφη. Οι ουλές μας είναι όμορφες. Οι ραγάδες μας είναι όμορφες. Το χαλαρό δέρμα είναι όμορφο. Οι ατέλειές μας είναι όμορφες!
Στόχος μου είναι να ενώσω τις μαμάδες και τις αληθινές γυναίκες και να μοιραστώ μαζί τους το ειλικρινές μήνυμά μου.»