Διαβάσαμε ένα κείμενο της Kari Kubiszyn Kampakis blogger και μητέρας με πείρα, γραμμένο ακριβώς σ' αυτήν την κατεύθυνση, που μιλάει για το πώς οι σημερινοί γονείς στρώνουν τον δρόμο για τα παιδιά τους, παραβλέποντας να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για τις λακούβες του δρόμου.
Απόσπασμα αυτού του ρεαλιστικού κειμένου μεταφράσαμε και σας τα παρουσιάζουμε, για να προβληματιστείτε μαζί μας -άλλωστε, κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι.
«Αυτές τις μέρες, σκέφτομαι τι είδους ενήλικες ελπίζω να γίνουν τα παιδιά μου και ρωτάω τον εαυτό μου τι κάνω εγώ σήμερα για να τα ενισχύσω. Το να απασχολούμαι με το ζήτημα του μέλλοντός τους έχει αλλάξει τον τρόπο που τα μεγαλώνω, γιατί αυτό που κάνει τα παιδιά μου χαρούμενα στα 10 ή στα 15 τους είναι κάτι διαφορετικό απ' αυτό που θα τα κάνει ευτυχισμένα στα 20, στα 30, στα 40 και μετέπειτα.
Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να πέσουν κι έτσι, αντί να τ' αφήσουμε να βιώσουν την αποτυχία, βγάζουμε τα εμπόδια από τον δρόμο τους. Όμως οι αποτυχίες είναι μέρος της ζωής και μόνο αντιμετωπίζοντάς τις, τα παιδιά θα χτίσουν δεξιότητες που θα τα βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τη ζωή και να διαβούν τον δύσκολο δρόμο που έχουν μπροστά τους. Επομένως, αν και μοιάζει σαν να τους κάνουμε χάρη, στην πραγματικότητα παρεμποδίζουμε την ενηλικίωσή τους. Βάζουμε τις βραχυπρόθεσμες αμοιβές πάνω απ' την μακροπρόθεσμη ευημερία.
Η μητρική φιλοσοφία που αγαπώ είναι περίπου η εξής: Προετοίμασε το παιδί σου για τον δρόμο, όχι τον δρόμο για το παιδί σου. Μ΄ αυτό στο μυαλό μου, θέλω να υπογραμμίσω κάποια απ' τα λάθη που κάνουν οι σημερινοί γονείς -του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου. Η πρόθεσή μου δεν είναι να κουνήσω το δάχτυλο, αλλά να εγείρω προβληματισμούς. Ό,τι έχει εγκαθιδρυθεί στην κουλτούρα μας, δεν είναι απαραίτητα το καλύτερο για τα παιδιά μας.
Πιστεύουμε, ότι τα παιδιά μας είναι τέλεια. Ένα πράγμα που ακούω πολύ συχνά από επαγγελματίες που δουλεύουν με παιδιά είναι, ότι οι σημερινοί γονείς δεν θέλουν ν' ακούσουν τίποτα αρνητικό για τα παιδιά τους. Όταν ακούγονται προβληματισμοί, ακόμη και προβληματισμοί που εκφράζονται από αγάπη, η αυθόρμητη αντίδραση είναι να επιτεθούν στον αγγελιαφόρο. Η αλήθεια μπορεί να πονάει, αλλά όταν την ακούμε με καλή διάθεση κι ανοιχτό μυαλό, είναι προς όφελος των παιδιών μας. Μπορούμε έτσι να επέμβουμε έγκαιρα, πριν η κατάσταση βγει από τον έλεγχό μας. Είναι ευκολότερο να αντιμετωπίσεις ένα προβληματικό παιδί, παρά έναν διαλυμένο ενήλικα.
Ζούμε μέσα από τα παιδιά μας. Ως γονείς, αντλούμε φοβερή περηφάνια απ' τα παιδιά μας. Όταν πετυχαίνουν κάτι, γινόμαστε πιο χαρούμενοι απ' το αν το πετυχαίναμε εμείς. Αλλά αν είμαστε υπερβολικά μπλεγμένοι στις ζωές τους και επενδύουμε τα πάντα σ' αυτές, γίνεται δύσκολο να ξεχωρίσεις πού τελειώνουν εκείνα και πού αρχίζουμε εμείς. Όταν τα παιδιά μας γίνονται επεκτάσεις του εαυτού μας, τα βλέπουμε σαν τη δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε. Ξαφνικά, το όλο ζήτημα δεν σχετίζεται με εκείνα, αλλά με εμάς. Και τότε συγχέουμε τη δική τους ευτυχία με τη δική μας.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά που θέλουμε κι όχι τα παιδιά που έχουμε. Ως γονείς τρέφουμε όνειρα για τα παιδιά μας. Ξεκινούν από τότε που μένουμε έγκυοι, πριν ακόμη καθοριστεί το φύλο. Ελπίζουμε μυστικά, ότι θα μας μοιάσουν, αλλά θα γίνουν πιο έξυπνα και πιο ταλαντούχα από εμάς. Θέλουμε να γίνουμε μέντορές τους, χρησιμοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τις εμπειρίες της ζωής μας. Η ειρωνία όμως είναι, ότι τα παιδιά σπάνε το καλούπι που φτιάχνουμε γι' αυτά. Είναι "καλωδιωμένα" με τρόπους που δεν περιμέναμε ποτέ. Η δουλειά μας είναι να κατανοήσουμε τα εσωτερικά χαρίσματά τους -το να τα αναγκάσουμε να ακολουθήσουν τα δικά μας όνειρα, δεν θα λειτουργήσει.
Δεν είναι εύκολο να τα βλέπουμε να αποτυγχάνουν, όμως μερικές φορές είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Κάποτε, πρέπει να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, αν επεμβαίνουμε πραγματικά για το καλό τους. Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, αλλά στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε ευτυχισμένα, πρέπει να έχουμε τον νου μας και να θυμόμαστε ότι χρειάζονται βραχυπρόθεσμες δυσκολίες για να κερδίσουμε μακροπρόθεσμα οφέλη.»