Έχουν ανάγκη να μας κακομάθουν όπως παλιά (κι εμείς το ίδιο!)
Η πρώτη έννοια των γονιών σας όταν ήσαστε μικρά ήταν να σας περιποιηθούν, να φροντίζουν για όλες σας τις ανάγκες, αφήνοντας τις δικές τους στην άκρη. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σπίτι τους, αφήστε τη μαμά σας να σας μαγειρέψει το αγαπημένο σας φαγητό και τον μπαμπά σας να σας φέρει ακόμα μια ζακέτα για να μην κρυώσετε.
Πρέπει να περάσετε χρόνο αποκλειστικά μαζί τους- χωρίς τα εγγόνια!
Τα μικρά υπεραγαπούν τη γιαγιά και τον παππού, εκείνοι τους έχουν αδυναμία, όμως πού και πού φροντίστε να περνάτε χρόνο αποκλειστικά μαζί τους, χωρίς κανέναν άλλον περισπασμό. Αφήστε τα παιδιά στον μπαμπά και αφιερώστε ένα Κυριακάτικο πρωινό στους γονείς σας. Μιλήστε για τα νέα σας, γελάστε, θυμηθείτε αστεία στιγμιότυπα από παλιά και ακούστε τους γονείς σας να ψευτο- καυγαδίζουν- κάποια στιγμή θα σας λείψει αυτό.
«Χωρίς εσάς, δεν ξέρω πώς θα τα κατάφερνα…»: Δείξτε το με τις πράξεις σας
Μην ξεχνάτε να τους λέτε συχνά «ευχαριστώ». Τους αρέσει να μας βοηθάνε και να κρατάνε σπίτι τα παιδιά όταν εμείς είμαστε στο γραφείο ή έχουμε άλλες υποχρεώσεις, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι «τους κάνουμε χάρη». Την επόμενη φορά που θα πάτε να πάρετε τα παιδιά απ’ το σπίτι, μην φύγετε αμέσως. Καθήστε να πιείτε έναν γρήγορο καφέ μαζί τους, πάρτε τους ένα μικρό δωράκι ευγνωμοσύνης και πείτε τους πόσο πολύτιμη είναι η βοήθειά τους.
Ένα από τα πλεονεκτήματα του να σας βοηθούν είναι ότι αισθάνονται και πάλι χρήσιμοι για τα παιδιά τους! Να τους το δείχνετε με τα λόγια και με τις πράξεις σας.
Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι οι γονείς μας δεν είναι άτρωτοι
Εν μέρει, η αδιαφορία μας μπορεί να οφείλεται στο ότι στο μυαλό μας, οι γονείς είναι αυτοί οι δύο δυνατοί άνθρωποι που ήταν και θα είναι πάντα κοντά μας και που «σιγά, μια χαρά είναι, δεν θα πάθουν και τίποτα!». Όμως, η «ατρόμητη» εικόνα τους που είχαμε σχηματίσει ως παιδιά, μπορεί να είναι κι αυτή που μας κρατάει μακριά τους. Πιστεύουμε ότι είναι μια χαρά, ότι θα είναι μια χαρά, θυμόμαστε ότι ήταν πάντα δίπλα μας και θεωρούμε ότι θα είναι για πάντα έτσι.
Όμως, δεν θα είναι έτσι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι άτρωτοι γονείς μας, έχουν διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους και ότι η κάθε στιγμή μαζί τους είναι πολύτιμη. Είναι το πρώτο βήμα για να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ζήσουμε το «τώρα» μαζί τους και να μην θεωρούμε δεδομένους ή και κουραστικούς τους καβγάδες μας μαζί τους, φορτικές τις «γλυκές» επιπλήξεις τους («πολύ κουράζεσαι παιδί μου, δουλειά είναι αυτή;», «δεν τρως καθόλου καλά, πετσί και κόκαλο έχεις μείνει…»).
Αν οι γονείς σας είναι ακόμα στη ζωή, σκεφτείτε πόσο τυχεροί και ευλογημένοι είστε-θυμηθείτε, όμως, ότι δεν ξέρετε πόσο ακόμα θα είναι κοντά σας. Ποια θα είναι η τελευταία φορά που θα σας αγκαλιάσουν, που θα ακούσετε τη φωνή τους, που θα σας συμβουλέψουν και που θα σας πουν ότι σας αγαπάνε… Ρωτήστε όσους ήδη έχουν νιώσει αυτό το κενό- θα σας διαβεβαιώσουν πως λίγος παραπάνω χρόνος μαζί τους είναι αυτό που μπορείτε να κάνετε.